ကဗျာ

‘ခရင်မ်ကာလာ မိန်းကလေး’ စံပယ်ဖြူနု ခရင်မ်ကာလာ မြို့ကလေးတဲ့ နေရာသစ်ကို သမီးက ဒီလို နာမည်ပေးလိုက်တယ် ပြီးတော့. . . ခရင်မ်ကာလာ အနု အရင့်ရောင် တိုက်တာ အဆောက်အအုံများ ဝရံတာထက်က လှုပ်လှုပ်ယိမ်းယိမ်း ပန်းရောင်စုံများ ခန်းဆီးရှည် ပိတ်ကာထားသော ဆိတ်ငြိမ်ပြတင်းတံခါးများ ဆောင်းဦးအမီ တဖွဲဖွဲ ကြွေသက်သော သစ်ရွက်ရော်များ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးတွေနဲ့ပဲ အရာရာကို တစိမ့်စိမ့် ငေးတယ်။ အိမ်ပြန်ချင်တယ် အိမ်ပြန်ချင်တယ်လို့ သမီး ပြောတိုင်း […]

‘Window’ ဂျော့လင်းညို အခန်းပြတင်းပေါက်ရဲ့ အပြင်မှာ ဥတုသုံးလီရှိတယ်… လူယန္တရားတွေရှိတယ်… ဒိတ်လွန်နေတဲ့ ပျော်ရွင်ခြင်းတွေကို စျေးပေါပါနဲ့ချရောင်းနေတဲ့ ဆိုင်တွေရှိတယ်… … အတုမျိုးစုံရနိုင်တဲ့ဆိုင်တွေ ရင်သားအတု တင်အတုကနေ အပြုံးအတု ခံစားချက်အတုတွေအထိ ရဲရဲတင်းတင်း ချရောင်းနေကြ… … အခန်းပြတင်းပေါက်ရဲ့ အပြင်မှာ ကိုယ့်သဘောနဲ့ကို စံနှုန်းကို စိတ်ကြိုက်ပြင်ဆင်သတ်မှတ်ကြ… … အသက်တစ်ချောင်းက ဆယ်သိန်း ဂန်းတစ်လက်က သုံးရာ့ငါးဆယ် မုဒိမ်းမှုက သိန်းခုနှစ်ဆယ်… လာထား လာထား ရေများရေနိုင် မီးများမီးနိုင်ပဲ… […]

‘ မျှော်လင့်ခြင်းတွေကို တလျော့သုံးထောင်နဲ့ ဈေးစစ်လို့ ရလိုရငြား’ ကျော်ခေါင်လင်း ဟင်….ခနဲ လွတ်ကျသွားတဲ့ မနက်ဖြန်တွေ ၊ ကျသွားခြင်းထဲမှာ ကန်စွန်းရွက် ငါးရာမီလီဂရမ် ၊ မှို ငါးဆယ် မိုက်ခရို ဂရမ်နဲ့ ၊ အကြံဉာဏ်လိုဟန် ညနေခင်းတချို့ ။ ယာဥ်စီးခကို ဗုံးထဲ ထည့်ခြင်းဖြင့် မိမိဂုဏ်ကိုမြှင့်တင်ပါ ။ ကောက်သွားတဲ့ ဒုက္ခသစ်သားချောင်းနဲ့ လိုက်လျောညီထွေအောင် လှုပ်ရမ်းနေရတဲ့ ဂစ်တာကြိုးတွေအလား ။ အာရုံခံစားမှုကောင်းတဲ့ ကြောင်မွေးတွေ […]

‘လိပ်ပြာလုံခဲ့တယ်’ ပန်းတော်ဆက် သွားသတိ လာသတိ စားသတိ…အိပ်လည်း သတိနဲ့.. အပ္ပမာဒ တရား မှာ ဘဝတွေခါးလိုက်ပုံများကွယ်… ဒီနှစ်တွေမှာ ကိုယ်လည်းဘဲ ကိုယ့် ကို ကိုယ် မကြာခဏ ပြန်စမ်းစမ်း ကြည့်.. လွမ်းမိတယ်…. နေ့မြင် ညပျောက် ဘဝများ ဘယ်တော့များ တံခါးခေါက်သံကြားမလဲ… ကျောပိုးအိတ် ထဲ အသက်ကို ထည့်လွယ်ထားတဲ့ မိုင် များ… ကြိုးပြေသွားတဲ့ ပုတီးစေ့ တွေလို ဘဝတွေ လွင့်စင် […]

‘ဘုရားသခင်ပျောက်ဆုံးခဲ့သောဆောင်းရာသီ’ ဆူဏီးလ် အချစ်သီချင်းတွေနဲ့ ကိုယ့်ဘဝကိုလည်း မဖူးပွင့်ချင်တော့ဘူး။ နေရောင်ခြည်ထဲသစ်ရွက်ကလေးကြွေကျပုံမှာ နှလုံးသားလည်း မီးလောင်ပြင်ဘုရားကျောင်းဒဏ်ရာနဲ့။ အဘက်ဘက်မှာစစ်မျက်နှာဖွင့်ရတယ် နာကျည်းစိတ်ကို အရိုးထဲထိထိုးသွင်းထားတယ်။

‘လိပ်ပြာလေးတကောင်’ မိုဃ်းဇက်သော် စာအုပ်စင်ပေါ်မှာ လိပ်ပြာလေးတကောင် ဘယ်ဘဝကလာခဲ့တာလဲဆိုတော့ မလှုပ်မယှက်။ မီးမြှိုက်ခံခဲ့ရတဲ့ရွာလေးတရွာဆီက ပြေးလွှားလာခဲ့ရလို့လား ဒါမှမဟုတ် အမေဆီမပြန်နိုင်တဲ့သားတယောက် ခုမှ ပြန်လာခဲ့တာလား ဒါမှမဟုတ် နာကျင်လွန်းခဲ့တဲ့ဝိညာဥ်တကောင်ကောင်လား ဘယ်သူ့ကို စကားပါးစေချင်လို့ရောက်လာတာလဲ အသက်ကိုသယ်ခဲ့တဲ့လိပ်ပြာက အသက်မပါတော့သလို ငြိမ်လို့ ငါတို့လည်း ဘာထူးလဲ ရှင်လျက်နဲ့ သေနေတဲ့လိပ်ပြာ​တွေပဲ။ ။

‘ဗုဒ္ဓကို မီးလောင်ပြင်မှာ ငါတွေ့ခဲ့တယ်’ သင့်သူ ဗုဒ္ဓကို မီးလောင်ပြင်မှာ ငါတွေ့ခဲ့တယ်။ ဗုဒ္ဓဟာ ကြောင့်ကျတော်မူနေတယ်။ ဗုဒ္ဓဟာ ဆင်းရဲတော်မူနေတယ်။ အမြိုက်ဆေးကို ငါရှာမတွေ့ ဗုဒ္ဓကိုတော့ မီးလောင်ပြင်မှာတွေ့ခဲ့တယ်။ ဗုဒ္ဓအရှေ့ဒူးတုတ်ဝတ်တွား ဘုရားတပည့်တော်တို့ဘာမှားခဲ့သလဲဘုရားလို့ လျှောက်ကြည့်တော့။ ဗုဒ္ဓဟာ ဆိတ်ဆိတ်နေတော်မူတယ်။ ငါဟာအလိုမကျ နောက်‌တစ်နေရာ မှာ နောက်ထပ်ဗုဒ္ဓ တပါးကို‌ တွေ့လိုတွေ့ငြား ငါထထွက်ခဲ့တယ်။ နောက်ထပ်ဗုဒ္ဓကိုလည်း နောက်ထပ်မီးလောင်ပြင်တစ်ခုမှာငါတွေ့ခဲ့တယ်။ လောကငရဲ‌ဆိုတာ ဘယ်လိုပါလဲဘုရားလို့ ငါမေးလျှောက်ကြည့်ပြန်တော့ ဗုဒ္ဓက ဆိတ်ဆိတ်နေတော်မူပြန်တယ်။ ငါလည်းပြန်ရဦးမယ် […]

‘အရှက်ကြီးသူ’ ဆူးနတ်သန် ဒီလိုပါပဲ ကိုယ်တို့ရဲ့ ဘာမှဖြစ်မလာမှုကို ဖမ်းဆုပ်ထားရတာပဲ မျှော်လင့်ချက်တွေ သေမယ် ငါး အကြီးကြီးတွေ မလိုပါဘူး သီချင်းဟောင်း တစ်ပုဒ်လိုအပ်ခဲ့တာ လက်ဖက်ရည်ကျစိမ့်နဲ့ ဆေးပေါ့လိပ် တစ်တို လိုအပ်ခဲ့တာပါ ပိုက်ကွန်ကြဲကြီးနဲ့ ပစ်ချပြီး အဖမ်းခံရတော့ ရင်ဘက်ထဲ နင့်ခနဲနေအောင် လှိုက်ခနဲ ဝမ်းနည်းပြီး လိုက်သွားရတာပါပဲ ပြန်လာခဲ့မယ် ဒါပေမဲ့ တစ်မြို့တည်း ဝေးနေကြရတဲ့သူတွေအဖြစ်ပေါ့ကွယ် တစ်ယောက်က အမှောင်ခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်က လူအပြည့် တင်ဆောင်သွားတဲ့ မိုးကာစိမ်းပေါ်က […]

‘ရန်ကုန်မှာငေး ရန်ကုန်ဟာဆွေး’ Jo ကြားချင်ပါ့မလားမသိပေမယ့် ရန်ကုန်အကြောင်းငါပြောပြမယ်။ မြက်ရိုင်းတွေထူလာတယ် တောကြောင်တွေပေါလာတယ် နေဝင်စောတဲ့ဆောင်းရာသီမှာ မမှောင်ခင်အိမ်ပြန်ရောက်မှ စိတ်တွေဟာတပူငြိမ်းတယ်။ ရန်ကင်းပန်းခြံထဲ ဂီတာထိုင်တီးတဲ့သူတွေမရှိတော့ဘူး လှည်းတန်းဂုံးတံတားအောက် စကိတ်မစီးကြတော့ဘူး နေ့မှာမျက်နှာသေတွေနဲ့ ပြေးလွှားနေကြရတဲ့သူတွေက ညရိပ်သန်းတာနဲ့ အမှောင်ကြောက်တဲ့ဇွန်ဘီတွေလိုပဲအလျှိုလျှိုပျောက်သွားလိုက်ကြတာ မြို့တော်ဟာ တိတ်ဆိတ်ခြောက်ကပ်လို့။ အဆိုးဆုံးအပိုင်းက သူငယ်ချင်းတွေထွက်သွားကြတာပဲ တချို့က လေယာဉ်ပျံကြီးစီးလို့ တချို့က ကူးတို့ခ ငါးမူးငုံလို့ တချို့က အချုပ်ထဲထောင်ထဲ တချို့ကျတော့လည်း တောထဲတောင်ထဲ။ ဟေ့ရောင်တွေ… ဘယ်တော့ပြန်ဆုံမလဲလို့အမေး ကံမကုန်ရင်ပေါ့တဲ့ ပြန်ဖြေကြတယ် […]

“အသံတိတ်ရုပ်ရှင်” လူရောင်လွင် စစ်ကြီးက ကိုယ်ခန္ဓာတွေကို အစိတ်အပိုင်းသေးသေးလေးတွေအဖြစ် ခွဲခြမ်းစိတ်ဖြာပစ်တယ်။မင်းရဲ့လက်တဖက်က ဘယ်မှာလဲ။ချစ်ရသူရဲ့အိပ်ယာကုတင်ဘေးက ဝက်စုဘူးလေးထဲမှာလား။စပါးကျီရဲ့ထုတ်တန်းမှာ တွဲလွဲချိတ်ထားတာလား။ဆိုင်ကယ်ကို လေဘာကုန်ဆွဲရင်း နားကြပ်ကို တပ်လိုက်တော့ Gun n` Roses ရဲ့ Sweet Child O` Mine ဟာ ဆူညံစွာ အော်ဟစ်လို့ ။ငါတို့ဟာမြေနိမ့်လွင်ပြင်တွေမဟုတ်ဘူး။ငါတို့က တုန်ခါနေတဲ့ချိုင့်ဝှမ်းတွေ။မြေအောက်ဂူတွေထဲမှာ ပိုးဟတ်တွေဟာအလျှံငြီးငြီး မီးတွေတောက်လောင်လို့။စစ်ကြီးပြီးတော့စစ်သားတွေဟာ အိမ်ကိုပြန်ကြတယ်။စစ်ကြီးပြီးတော့ ချစ်ရသူရဲ့ကုတင်ဘေးက ဝက်စုဘူးလေးလည်း မရှိတော့ဘူး။ရွာထိပ်မှာထုံးဖြူသုတ်ထားတဲ့ အုတ်ဂူတွေ။သားချော့တေးကို ဘလူးတုဘောက်စ်နဲ့ အကျယ်ကြီး ဖွင့်ထားပေးကြတယ်။