ကဗျာ

‘ငလျင်လှုပ်ပြီး​နောက် ၇၂ နာရီ’ ဗကိုသက် အပူ​ရှောင်စရာဖြစ်ဖြစ် ငလျင်​ရှောင်စရာဖြစ်ဖြစ် ​မေမြို့မှာ ကျွန်​တော်တို့ အိမ်မရှိပါဘူး … ရှိတဲ့အိမ်က​လေးလည်း သံလျက်​မှော်မှာ အခု မရှိ​တော့ဘူး … ကျုံး​ဘေး လမ်းလယ်ကျွန်းမှာ မိုးကာတဲထိုးပြီး အခု ကျွန်​တော်တို့ ​နေ​ပါတယ် … ​တော်​သေးတယ် ကျွန်​တော်တို့မှာ ​နေစရာ အသက်ရှိ​သေးတယ် … ကျွန်​တော်တို့မိတ်​ဆွေ​များ ​တော်​တော်များများ အသက်မရှိကြ​တော့ဘူး …။ ၃၁၊ မတ်၊ ၂၀၂၅။

‘ဘယ်တော့မှပြန်မဆုံတော့မယ့် အမျိုးသမီးသို့’ မိုးမြင့်ကျော် အနော်မာမြစ်ကြီးခြားပြီး ထားရက်ခဲ့သူလို ဘဝရဲ့အကျအပေါက်တွေကို ဖြည့်ဖို့ ကိုယ်မစွမ်းနိုင်ဘူး။ လိုအပ်ချိန်မှာ လက်သီးကိုဘယ်လိုဆုပ်ရမယ်၊ ဦးခေါင်းကို ဘယ်လိုညွတ်တွားရမယ် ဒီလောက်ပဲကိုယ်သိတယ်။ ဘယ်လောက်တောင်လွဲမှားခဲ့လဲဆိုရင် ကိုယ်အရောက်သွားခဲ့တဲ့ ကွန်တိုမျဥ်းစိတ်တွေ မြေပုံထဲမှာကလွဲရင် တကယ်မရှိတော့ဘူး။ လူတွေ အမြဲစွန့်ပစ်ထားလေ့ရှိတဲ့ တောတွင်းလမ်းသွယ်လေးတွေကို ပေါင်းသင်း၊ အိုင်ငယ်တွေကိုပေါင်းသင်း။ ဒါတောင် ကိုယ်တို့ချစ်တတ်တယ်ဆိုတာ သူတို့မယုံဘူး။ သူတို့အဝေးကလှမ်းလှမ်းငေးတဲ့ တောင်သွယ်တွေဟာ တခုခုပြောချင်နေသလို အမြဲရုန်းကြွနွဲ့ယိမ်းနေတာ။ သူတို့အဆိုအရ ဒုက္ခကို ခိုးယူပေါင်းသင်းဖို့ ရောက်လာတဲ့ကောင်တွေကြောင့် တောင်တွေဟာ […]

“စစ်ကြီးက ကဗျာဆန်တယ် “ လူရောင်လွင် သေဆုံးသူရဲ့ သွေးနဲ့ စီးတဲ့ မြစ်ရေကို ဆယ်ယူပြီး ငါတို့အဖ လယ်ယာလုပ်ရတယ် ‘ပြန်မလာတော့ဘူးလို့ မပြောရဘူး’ လို့ ပြောနေတုန်း ပြန်မလာသူဟာ ရပ်တန့်သွားတယ် စစ်ကြီးက ကဗျာဆန်တယ် ငါ့သူငယ်ချင်းဟာ သူ့ရဲ့ ကွေးကောက်နေတဲ့ ကျောရိုးကို ထုတ်ပြပြီး ‘ငါဘာမှ မလုပ်ရသေးဘူး’ လို့ ပြောတယ် … အိမ်မက်ထဲမှာ တန်းစီနေတဲ့ စစ်ခမောက်တွေကို မြင်နေရပြီး လန့်နိုးတော့ စစ်ခမောက်ဟာ […]

‘သူ့ ည တ တဲ့ လောက’ ဇာတိ ± လင်းနီညို အလင်းထက် မြန် တဲ့ အမြစ်တွေနောက် သစ်အိုပင်ဟာ မလိုက်နိုင်တော့ဘူး။ လက်ညှိုးကို အနောက်လှန်ပြီး ချိုးချလိုက်ပြီး၊ ဓါးနဲ့ ခုတ်ဖြတ်လိုက်တော့၊ ရောင်စုံ ဓါတ်ငွေ့တိမ်တိုက်ထဲက ဖန်ဆင်းရှင် ကို တွေ့လိုက်ရတယ်တဲ့။ ကွန်ပျူတာ ပရိုဆက်ဆာဟာ ဘ၀အဓိပ္ပာယ် နောက် လိုက်ရင်း ဥာဏ်မရှိတဲ့ ခပ်ထုံထုံ သမင်ကြီး တစ်ကောင်ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ပြတ်သွားတဲ့ […]

‘ဒီကိစ္စတွေပြီးရင် မေမေ့ကို ဖတ်ပြဖြစ်မယ့် ကဗျာတစ်ပုဒ်’ သူရိယလင်း ဒီည အိပ်ပျော်သွားရင် မေမေ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ပြန်နိုးလာခဲ့ရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ။ သား တစ်ယောက်ထဲ ရှင်သန်ရချိန်တွေမှာ အမေ့ကို ကူညီတတ်ခဲ့ပြီပြောပြီး အမေ့ကို သူသောက်ချင်တဲ့ သစ်သီးဖျော်ရည်လေး ဖျော်ပေးရင်း အနားမှာထိုင်နားခိုင်းပြီး ကိုယ်တိုင်ချက်ပြုတ်မယ်။ ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ သားငယ်ကို ကြောင်တောင်တောင်ကြည့်နေတဲ့ အမေ့ကို ပါးလေးတွေ နမ်းရင်း ချွဲမယ်။ အိမ်အလုပ်တွေအကုန်လုပ်ပေးပြီးမှ အပြင်ထွက်မယ်။ ဟုတ်တယ် မေမေ။ သား အိပ်မက်ဆိုးကြီး တစ်ခု […]

‘ကျွန်တော်သိတဲ့သူပုန် (ဝါ) အထောက်အထားမဲ့ကဗျာဆရာ’ ခွန်းနီ အထောက်အထားမဲ့ ကဗျာဆရာတစ်ယောက် ခေတ်ကြီးနောက် ကောက်ကောက်ပါအောင်လိုက်ခဲ့ ဂုဏ်မဲ့၊ဒြပ်မဲ့နဲ့ ဖြစ်သလိုကဗျာဆရာပါ။ ခေတ်ကြီးကခပ်လှုပ်လှုပ်ဆိုတော့လည်း ကဗျာဆရာ့အိမ်မက်တွေလည်း ခပ်မြုပ်မြုပ်ပါပဲ ခေတ်ကြီးများဆိုးတော့ အနာဂတ်တွေပါကျိုးရော။ ကဗျာဆရာတွေစစ်တိုက်ကြတဲ့ခေတ်ကို ရောက်နေပြီ တစ်ချို့က လူလုပ်တဲ့သေနတ်တွေကိုင်လို့ တစ်ချို့က ရင်ထဲကထွက်တဲ့စကားလုံးတွေနဲ့တိုက်လို့။ ကဗျာဆရာဟာလည်း စစ်ကြီးထဲကိုမိုက်မိုက်မဲမဲတိုးခဲ့တယ် အသိုက်အမြုံတွေကို အရေခွံတွေလိုပုံထားခဲ့ပြီး ပြာပုံထဲကနေထပြီး ဒဏ်ရာတွင်းထဲခုန်ဆင်းခဲ့သလိုမျိုး။ ရုန်းရင်းကန်ရင်းနဲ့ကျော်လွှားရတဲ့ သက္ကရာဇ်တွေမှာ ကဗျာဆရာဟာ အနည်ထိုင်လာခဲ့ပြီထင်ပါရဲ့ ဒုက္ခဆိုရင် ဆွတ်နေကျရေမွှေးလိုသင်းပျံ့လို့နေရဲ့။ အတောင်တွေရုပ်သိမ်းထားလိုက်ပါ ကဗျာဆရာ […]

‘အချစ်အကြောင်းတွေ မပြောဖြစ်ကြတော့ဘူး’ မေရီသော် မျက်မှောင်ကြီးကြုံ့ပြီး မကြည့်စမ်းပါနဲ့လို့ အားလုံးက ဝိုင်းပြောကြတယ် ဒါဆိုမျက်လုံးတွေကို စုံမှိတ်ထားမှသာရမှာဖြစ်ပြီး အဲ့ဒါက ရွေးချယ်စရာ မဟုတ်ခဲ့ဘူး‌ကွယ် နောက်ခံသီချင်းသံလည်း တိတ်ဆိတ်သွားတာ ကြာပြီ ပြတ်သွားတဲ့ဂစ်တာကြိုးလေး သွားရှာဝယ်တဲ့ လူကြုံကလည်း ပြန်မရောက်သေးလို့ နိုင်ငံအနှံ့အပြားက သင်းကွဲတွေ၊ သူရူးတွေ နဲ့ ဖလော်‌ဆော်ဖာတွေ ပေါင်းပြီး ဂြိုလ်သားတွေရဲ့အကူအညီနဲ့ ရန်ကုန်မြို့ကြီးကို တည်ထောင်ခဲ့ကြတာ အခုကျ မြို့ပြကို နာနာကျင်ကျင် လှမ်းအော်ခေါ်နေတဲ့ သူတို့အသံတွေကို တောနက်ထဲမှာ ညမှောင်ပြီဆိုရင် […]

‘တရားသောစစ် နိုင်ရမယ်’ နောင်ရိုး(ကန့်ဘလူ) အသစ်တွေကသာ အဟောင်းဖြစ်သွားတာ အဟောင်းတွေက အသစ်ဖြစ်မလာဘူး အနာဂတ်အသစ်ကို အညစ်အပေမခံလိုတော့ မကောင်းတဲ့ အဟောင်းတွေကို ငါတို့ ပြောင်းလဲပစ်ကြရမယ် အကောင်းတွေ သစ်လာဖို့အတွက် အသစ်တွေ ကောင်းလာဖို့အတွက် ။ ကျောင်းတံခါးတွေ ပိတ် ထောင်တံခါးတွေ ဖွင့် အာဏာရှင်လွှင့်တဲ့ ရွက်ဆိုတာ ဘယ်ကမ်းကပ်ကပ် ဥပဒေမဲ့စမြဲ။ ငါတို့ခြေလှမ်းတွေ နောက်တွန့်လို့မရဘူး အသက်စွန့်သွားတာက သူရဲကောင်းတွေ ကောင်းမှုပြုပြီး အမျှဝေရုံနဲ့ သူတို့တတွေ ဘယ်ကျေနပ်မလဲ လတ်ဆတ်တဲ့ […]

“မငြိမ်းချမ်းနိုင်သော နေ့စွဲများ” အာကာဘုန်းဝေ ၁ ။ လက်နက်တွေထမ်းပြီး ငြိမ်းချမ်းရေးဆွေးနွေးကြတဲ့အခါ ကမ္ဘာကြီးက ထထရယ်ပါတယ် ။ ၂ ။ ကမ္ဘာကြီး မငြိမ်းချမ်းတော့တဲ့အခါ ခင်ဗျားခံစားနေရတဲ့ အပူက ကျနော့်ကို လာလာဟပ်တယ် ။ ၃ ။ ကမ္ဘာပေါ်က ဒုက္ခစစ်စစ်တွေကို လူသားစစ်စစ်တွေကသာ သိမြင်ခံစားနိုင်လိမ့်မယ် ။ ၄ ။ ဖုန်းတွေဆက်တယ် ၊ မက်ဆေ့တွေပို့တယ် ၊ စကားတွေ ဝိုင်းဖွဲ့ပြောတယ် ၊ […]

‘သေနတ်နဲ့ပစ်လို့မသေတဲ့ငါတို့ခေါင်းတွေ’ ဂနိုက် တကယ်သတ်ဖို့ပြင်ဆင်ပြီးရင် ရှေ့တိုးခဲ့တော့ မင်းတို့သေနတ်ကကျည်ဆံဟာ ငါတို့ကိုမသတ်နိုင်ဘူး ငါတို့ဉီးခေါင်းခွံတွေအောက်မှာ ချစ်ခြင်းမေတ္တာတွေရှိတယ် မင်းတို့ပစ်ရင် မင်းတို့သေမယ် ငါတို့ကနောက်ဆုတ်မှာမဟုတ်။ ခုတ်လို့မပြတ်တဲ့ကြိုးဟာ ငါတို့ခေါင်းပဲ ခပ်လို့မကုန်တဲ့ရေဟာ ငါတို့နှလုံးသား မင်းတို့သေရဲလားလို့မေးပြီးပြီ ငါတို့မှာတကယ်မသေတဲ့ခေါင်းတွေရှိတယ် မသတ်ရဲရင် နောက်ကိုရဲရဲဆုတ်လိုက် ငါတို့ဟာ စစ်ချီတေးကို သံပြိုင်အော်ပြီး ဒုန်းစိုင်းလာနေပြီ ဒီလမ်းတွေလွန်ရင် ပန်းတွေပွင့်တော့မှာ ကောက်ပဲသီးနှံတွေဖွေးဖွေးလှုပ်တဲ့နေ့တွေထပ်မမြင်ချင်တော့ရင် မင်းလက်ညိုးက ထရေဂါကိုဆွဲညှစ်ချလိုက် ငါတို့ကတော့ ဘယ်တော့မှမသေနိုင်တဲ့လူသားတွေ မင်းတို့လုပ်သမျှ မင်းတို့ခံရမယ် ငါတို့ကိုတချက်ပစ်ရင် မင်းတို့အသဲတခါကွဲမယ် နတ်ဘုရားတွေမရှိတဲ့ငါတို့ဘက်မှာ […]