ကဗျာ

‘လူငယ်တွေရဲ့သမိုင်း’ အီဗရာဟင် ​ခေါင်​နေတဲ့ မိုးက ​ သဲသဲမဲမဲ ရွာနေပြီ ​အော်ခဲ့ရတဲ့ ပါးစပ်​တွေ ​ခုထိ မပျော်နိုင်သေးဘူး မာယာများတဲ့ကမ္ဘာထဲ အစာဝဖို့ အစာငတ်ခံဆန္ဒပြခဲ့ကြတယ် အံကြိတ်ငိုခဲ့ရဖူးတဲ့ ရွှေရောင်စျာပနတွေက အရိပ်ပေါ် အရိပ်ဆင့်လို့ တူမီးကနေ မောင်းပြန်တောင် ပြောင်းခဲ့ရသေးတာပဲ နတ်ဆိုး​တွေလောက်တော့ ဒီကမ္ဘာမှာ ဘယ်သူမှ ကြောက်မနေတော့ဘူး ​ သမိုင်းဆိုတိုင်း စပယ်အရိုင်းတွေက လူတိုင်းနဲ့မတည့်နိုင်ဘူးပေါ့ ။ ။

‘အိမ်ကိုလွမ်းတဲ့အကြောင်း….’ ရိုးငှက် အိမ်ဟာနွေးထွေးတဲ့အသိုက်အမြုံဖြစ်ကြောင်း ငါတို့အားပါးတရပြောချင်စိတ်ဖြစ်တော့ ငါတို့ဟာအိမ်နဲ့မိုင်ပေါင်းအဝေးကြီးမှာ ဒုက္ခတရားအပြည့်နဲ့ .. ။ လမ်းမကြီးကိုကြောက်ရွံ့‌မုန်းတီးရင်း ကိုယ်နဲ့မဆိုင်တဲ့နယ်ပယ်မှာငြီးငွေ့ရင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုတောင်မေ့လျော့လာရင်းနဲ့ အိမ်ကိုပိုတမ်းတဖြစ်လာတယ် ။ ညတွေရဲ့ ခပ်စိပ်စိပ်ကယောက်ကယက်အိပ်မက်တွေထဲမှာ အိမ်အကြောင်းပဲအပ်ကြောင်းထပ်ရင်း မိုးလင်းမှာကို ကြောက်နေရတယ် ။ အိမ်ပြန်ချင်စိတ်ကြီးစိုးတဲ့ညတွေမှာဆို စွန့်စားခဲ့ရတဲ့ ရည်မှန်းချက်ကြီးကို ပစ်ထားခဲ့ချင်ပြန်တယ် ။ ညဉ့်နက်နက်ရဲ့အမှောင်ထုထဲကို ဗလာမျက်လုံးနဲ့ငေးနေရင်း အိမ်ရဲ့ပုံရိပ်တွေမြင်မိတဲ့အခါဆို စီးကရက်မီးခိုးတွေနဲ့ပုလင်းလွတ်တွေဟာ ဘေးနားမှာ ငိုချင်းချလို့ ။ ‌ဒါပေမယ့်လေ ပြန်စရာအိမ်တွေ ပြာဖြစ်သွားတဲ့လူတွေအကြောင်း ရပ်ရွာတွေရှေ့က […]

‘ခေတ်တွေဟာ ‘ အာကာဘုန်းဝေ လူတွေဟာ ခေတ်တွေဆီသို့ သွားနေတာလား ခေတ်တွေကပဲ လူတွေဆီသို့ လာနေတာလား အရာရာဟာ မသဲမကွဲ ။ ကျောက်ခေတ် ကြေးခေတ် သံခေတ် နည်းပညာခေတ် ခေတ်တွေဟာ တဖြည်းဖြည်း ပြောင်းလဲလာခဲ့ရတယ် ။ အချစ်နှင့်အနုပညာခေတ်ကို မရောက်နိုင်သေးဘူးမဟုတ်လား ။ အလင်းနှစ်သန်းပေါင်းများစွာ ဖြတ်ကျော်လာခဲ့ရတယ် ။ ကမ္ဘာဟာ ဒဏ်ရာတွေကို တကယ်မဖြေဖျောက်နိုင်သေးဘူးမဟုတ်လား ။ ကမ္ဘာဟာ ခက်ထန်ကြမ်းတမ်းတဲ့ နေ့ရက်တွေနှင့်အတူ ခက်ထန်ကြမ်းတမ်းတဲ့ ဘဝတွေနှင့်အတူ […]

‘သောင်ရင်းနိုက်ဘား’ ဓီရ်ခေတ်အိမ် ဘီယာတဗူးကို ဘတ် ၃၀ နဲ့ သစ်မြစ်ဆုံပေါ် တင်သောက်လို့ရတဲ့နေရာကို သောင်ရင်းနိုက်ဘားလို့ ငါနဲ့ ငါ့ဘော်ဒါနာမည်ပေးလိုက်တယ်။ ရန်ကုန်က စထွက်ကတည်းက ရိုက်စရာမရှိ ရှာကြံရိုက်ပြတဲ့ စစ်အစိုးရခေတ်တီဗီအစီအစဉ်တွေထဲက မြင်ကွင်းတွေလို လှိုင်သာယာကို စာမေးပွဲခန်းထဲဝင်ခါနီး ဒီအပုဒ်ပါမယ်ကြားလို့ မရ-ရအောင် ခေါင်းထဲရိုက်သွင်းသလိုမျိုး ငါကြည့်ရတာ ရွံစရာပဲ။ ငါငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ဖိနပ်လေးချွတ်ပြီး ခွေးကုတက်ကနေ သိန်းဌက်သူရဲခေါင်းကြည့်ချင်လို့ ၇နာရီထိုး မျက်နှာချိုသွေးခဲ့ရတာပေါ့။ ကြီးလာတော့ ဂိတ်တဂိတ်ရောက်တိုင်း ကျနော်တို့က ရိုးသားတဲ့ဖိုးသခွားလေးတွေပါဆိုတဲ့ပုံပေါက်အောင် သရုပ်ဆောင်ရတဲ့အထိ […]

‘လွယ်အိတ်လေးတွေ’ လင်းလင်းနိုင် (ပခုက္ကူ) အရောင်စုံအသွေးစုံလွယ်အိတ်လေးတွေရယ်ပါ။ နိုင်ငံတော် သီချင်းကို လည်းမဆိုနိုင်ကြတော့ဘူး။ နေခြည်မှာလည်း ရွှေရည် မလောင်းနိုင်ကြတော့ဘူး။ ရောင်စုံဘောလုံး၊ ရောင်စုံဘောလုံး၊ တစ်လုံးငါးပြား၊ တစ်လုံးငါးပြား လို့ ပြိုင်တူမရွတ်ဆိုနိုင်ကြတော့ဘူး။ မေေမေဖေဖေရဲ့ ဆည်းလည်းသံလေး။ ဖိုးဖိုးဖွားဖွားရဲ့ အသည်းကြော်လေး။ လွယ်အိတ်လေးတွေဟာ အေ၊ ဘီ၊ ရှီ၊ ဒီ မရွတ်ဖတ်နိုင်ကြတော့ဘူး။ နိုင်မြန်မာရဲ့ ကမ္ဘာမကြေဘူးသီချင်းကို မသိဘူး။ အရေးကြီးပြီညီနောင်အပေါင်းတို့ သီချင်းကိုမသိဘူး။ မာလာရှမ်းကောကို မသိဘူး။ မောက်ချိုက် ကိုမသိဘူး။ […]

‘စစ်ရှောင်စခန်းက ရေးတဲ့စာ’ ဂျော့လင်းညို အိမ်ယာမဲ့တစ်ယောက်က လုံးချင်းတိုက်ကို မျှော်မှန်းသလိုမျိုး ကျွန်တော် ခင်ဗျားကိုလွမ်းတယ်… ခင်ဗျားက အရှေ့အရပ်ပါ အရုဏ်နေမင်းရဲ့အောက်မှာ ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေပွင့်ဖူးကြ အထက်တန်းလွှာတွေ ဖန်ခွက်ခြင်းတိုက်ကြ မင်္ဂလာရဲ့ မင်္ဂလာတွေစုပုံကြ… အဲဒီ အရပ်မှာပဲ ဂန္တဝင်ဂီတတွေ ရှိတယ် စစ်မှန်တဲ့ အနုပညာတွေ(ပြောကြတာပဲ) ရှိတယ် သိမ်းပိုက်ခြင်းကင်းသော အတုမရှိချမ်းသာသူတွေ… အဆုံးမဲ့ ငြိမ်းချမ်းခြင်းတွေရောပေါ့… ဒီမှာဘက် အနောက်အရပ်ကတော့ ညှိုးရော်ထစ်ချုန်း လောကဓံတဒုန်းဒုန်းနဲ့ ရုန်းကြကန်ကြ ထွက်ပြေးကြ… ပြေးတမ်းလိုက်တမ်း ကစားပွဲခနနားရင် […]

‘မြစ်သေ’ ဓီရ်ခေတ်အိမ် ငါ့ဝင်သက်တွေကို မယုံကြည်တော့ဘူး။ လေးဘက်လေးလံက ရန်သူတွေဝိုင်းတိုက်ခိုက်ကြချိန် ဖြေဖျားနဲ့ထိုးဖွလိုက် စကြာဝဌာထဲမှာ ထပ်ရနိုင်စရာ ဘဝမကျန်တော့ဘူး၊ တောင်ထိပ်မြင်ကွင်းကို ငါမကြည့်နိုင်တော့ဘူး ငါ့ကြွေးကြော်သံတွေက ရင်ခေါင်းဝက မကျော်ဘူး၊ ပြာတွေနဲ့အတူကြွေကျသွားတုန်းက ငါ့အတွက်ဘယ်မြစ်ရေမှ ဆန်မတတ်ခဲ့ဘူး၊ မြို့ပြက သွေးကြွေးမချန်ဘူး ငါမရီနိုင်ဘူး ငါမပြုံးနိုင်ဘူး အိမ်ပြန်လမ်းမှာ ၁၃ နှစ်ကြာပြီ ငါ့အိမ်ဝက မြက်ရိုင်းတွေကိုငါမကျော်နိုင်ဘူး၊ ငါ့ညနေခင်းတွေအသံမပါတော့ဘူး ငါကျရှုံးနေပုံကို ပရိသတ်တယောက်အနေနဲ့ ပြန်ကြည့်ပြီးတီးလိုက်တဲ့ လက်ခုတ်သံထဲ ငါ့လက်ခုတ်သံအကျယ်ဆုံးပဲ ဒါပေမယ့်ရှေ့ကဇာတ်ဝင်ခန်းတွေကိုငါမမှတ်မိဘူး ဘယ်ကောင့်ဆီက […]

‘ကောက်ရိုးမီးဖြစ်ဖြစ် ဖွဲမီးဖြစ်ဖြစ် လောင်တာပဲ မစ္စတာဂေါ့ဒ်’ ချောဘသစ် အသက်ရှင်ဖို့အသက်ရှုမဝ အသက်တွေပိန်နေပြီ ညထဲကလျှံကျလာတဲ့အိပ်မက်ဆိုးတွေ မနက်ခင်းအထိ တဖွေးဖွေးပုပ်ဟောင် လူဆိုတော့ မျှော်လင့်မှုကိုလည်မှာဆွဲ ဘဝထဲလမ်းသလားရတာပဲ ဟိုတိုးဒီတိုက် စိတ်လမ်းပေါ်လျှောက်ရတာပဲ “ဘာမှမဖြစ်ရင်ဘာမှမဖြစ်ဘူး” ဟုတ်စ မစ္စတာဂေါ့ဒ် ဘာမှမဖြစ်တာတွေဖြစ်နေပြီ ကောက်ရိုးမီးဖြစ်ဖြစ် ဖွဲမီးဖြစ်ဖြစ် လောင်တာပါပဲ မစ္စတာဂေါ့ဒ် ။ လွယ်လွယ်မရတဲ့အသက်ကို လွယ်လွယ်မပေးနိုင်ဘူး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုကယ်ရတာပဲ ဆယ်ရတာပဲ ဆက်သွယ်မှုဧရိယာပြင်ပရောက်နေတဲ့ဓမ္မ ငင်နေတဲ့ဘဝတွေ ဆန့်တငင်ငင် ဓါးရှိရင် တရားရှိရမှာပေါ့ အသွားရှိရင် အပြန်ရှိရမှာပေါ့ […]

‘မီးမီးစောင့်နေတဲ့ သီချင်းပင်လေး’ ဆပ်ရိပ် တခါက ချောင်းရေစီးထဲမှာ ငှက်ပျောဖက်ကလေးကို လှေဟန်ဆောင်ပြီး မျှောခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ မီးမီးပါးစပ်ကနေ သူ့ကို “သွားတော့။ လေယာဉ်ပျံသံတွေ နားထောင်စရာမလိုတဲ့ နေရာဆီ လွတ်အောင် သွားတော့” လို့ ပြောလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် သူအဝေးကြီးမသွားနိုင်ရှာပါဘူး။ ခဏနေတော့ ရေဝဲတခုထဲမှာ ဝေ့ပြီး ရေထဲနစ်သွားတယ်။ ဖေဖေဆုံးပြီးကတည်းက မေမေလည်း နတ်မမေးတော့ဘူး။ မီးမီးလည်း ငှက်ပျောဖက်ကလေးနဲ့ မကစားတော့ဘူး။ မီးမီးတက်ခဲ့တဲ့ကျောင်းရဲ့ ပြတင်းပေါက်ပုံစံတွေကို အတိအကျမှတ်မိနေသေးတယ်။ သံတိုင်တွေ၊ […]

‘ဩဂုတ်ပုံပြင်’ ချမ်းငြိမ်း သူ့မှာ ပုရစ်တကောင်လို ညအမှောင်ထဲ ရင်ကွဲအောင်ငိုနေသူ ရှိတယ်။ သူ့မှာ တောင်ပံတွေ တဖျပ်ဖျပ် စိတ်ဝိညာဉ် တလှပ်လှပ်နဲ့ အိမ်အပြန်ခက်နေတဲ့ ငှက်တေလေတကောင် ရှိတယ်။ သူ့မှာ ဖူးငုံတို့ ကြွေလွင့် စပယ်ဖြူလေး မုန်တိုင်းသင့်တဲ့ ပန်းမပွင့်တဲ့ မုတ်သုံမိုး ရှိတယ်။ သူ့မှာ ရေသင့် မီးသင့် လေတိုးတိုင်း ပွင့်အက်သွားတဲ့ ဒဏ်ရာနဲ့ အနာတရ နိုင်ငံတခုရှိတယ်။ သူ့မှာ … ဘီလူးသမိုင်းကို အပိုင်းပိုင်းတစ်ခဲ့ဖူးတဲ့ […]