ကဗျာ

‘ရွက်နုတရွက်ကြွေလွင့်ခဲ့တယ်’ ခွန်းနီ ခပ်သုန်သုန်တိုက်တဲ့လေရူးကို အတ္တမဲ့စွာခံစားကြည့်လိုက်တယ် ဘာပြန်ရလိုက်သလဲဆိုရင် လွတ်လပ်စွာအထီးကျန်မှုပဲရှိမယ်။ တိုက်ချင်ရာတိုက်ခဲ့ပြီး မိုက်ချင်ရာမိုက်ခဲ့ကြလို့လေ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးတယ်ထင်ရပေမဲ့ အထီးကျန်ခြင်းဟာလေးလံလွန်းပါတယ်။ မင်းမရှိရင်မဖြစ်ဘူးဆိုပြီး မင်းမရှိလဲတစ်ဖွဖွဆိုမိနေတတ်တုံး လက်ပံတွေပွင့်ရင်လဲပြန်လာမှာမဟုတ်တော့ဘူး ဒီနွေဦးဟာမင်းနဲ့မဆိုင်တော့သလိုမျိုး။ ဒါဟာငါ့ထင်မြင်ယူဆချက်ပါပဲ မင်းပြန်လာတာမျိုးလဲဖြစ်နိူင်တာပဲလေ မသိစိတ်ရဲ့တောင်းတမှုကို သိစိတ်ဟာမဖြည့်ဆည်းနိူင်မှတော့လွမ်းရတာပါပဲ။ နွေဦးရဲ့ရွက်ကြွေတွေဟာသစ္စာရှိတယ် ရွက်နုဆိုတာတစ်ရွက်မှမပါဘူး ကြွေသမျှရွက်ဟောင်းတွေလဲဘာကိုမှမဆန့်ကျင်ဘူး အားလုံးဟာသူ့ဆင့်ကဲဖြစ်စဥ်တွေအတိုင်းပဲ။ ငါတို့နွေဦးမှာတော့ကြွေသမျှကရွက်နုတွေများတယ် မင်းဟာလဲအချိန်အခါမဟုတ်ကြွေခဲ့ရတာ နှမြောတသဖြစ်ခြင်းနဲ့ဂုဏ်ယူရခြင်းရဲ့ကြားမှာ ငါရပ်နေခဲ့တာကြာပါပြီအမ်စောရယ်။ ငါတို့တွေမပြီးသေးဘူးဆို အခုကျပြီးပြီလား မင်းရဲ့အေးစက်စက်ခန္ဓာကိုယ်လေး တိမ်တွေအဖြစ်ပြောင်းသွားတာငါမြင်ရတယ်။ အဲ့ဒီနေ့ကငါမငိုဖြစ်ခဲ့ဘူးရယ် တစ်နေ့တည်း ကုန်မယ့် မျက်ရည်မှမဟုတ်တာ ငါ့ကြေကွဲမှုဟာဒီတစ်ရက်နဲ့မလုံလောက်ခဲ့ဘူး […]

‘အသဲကွဲမန္တလေး’ ( ဇာတ်မဟုတ်သိတိုင်ပဝတ္တိ ) စပီယံ ငါဟာ ငါ့မြို့ကိုပြန်ရောက်တော့ ကမ္ဘာဂြိုလ်ပေါ်ကို စရောက်တဲ့ အခြားဂြိုလ်က ဂြိုလ်သားတစ်ကောင်လိုဖြစ်နေမိတယ် ။ သူတို့ပြောကြတဲ့ ဘာသာစကားတွေကို ငါတော်တော်လေးလိုက်ပြီးအားစိုက်နားထောင်နေလည်း နားလည်ဖို့သိပ်ခက်ခဲတယ်။ မိန်းမတစ်ယောက်မွေးဖွားခါနီးမှာ သူ့အမျိုးသားကိုဘေးနားမှာ ရှိနေချင်သလိုမျိုး မန္တလေးဟာ မင်းကိုလိုအပ်လိမ့်မယ်လိုထင်မိတဲ့ ဂြိုလ်သား လူသားဟာ ငါပေါ့။ မန္တလေးရဲ့မြို့ပြဆိုတာ ကျိုးကျတော့မယ့် တာတမံတစ်ခုလိုဘဲ စိမ့်ထွက်တဲ့နေရာက စိမ့် ၊ အက်တဲ့နေရာက အက်။ ကြင်နာမှုအခေါင်းပါးဆုံး လူစုတွေနေတဲ့နေရာရဲ့ အဝင်အထွက်တွေမှာ […]

‘အသေကိုထားခဲ့ အရှင်အတိုင်းပြန်လာ’ ဆူဏီးလ် သေနေတဲ့ သစ်ခွပင်ပေါ်ကနေရောင်ခြည်ကို ဖန်ပုလင်းလွတ်တစ်လုံးထဲ တွန်း တွန်းပို့နေမိတယ်။ လိပ်ပြာကလေးတောင်ပံအောက်မှာ နှင်း နှင်းကျနေတုန်းပဲ ဧပရယ်နွေနံနက်ခင်းတွေရယ်။ ဗုံးချခံလိုက်ရသလို ကစဥ့်ကလျားစစ်မြေပြင် အစာကောက်ငှက်ကလေးတွေရယ်။ အာလူးခင်းထဲပြေး ပြေးဝင်နေတဲ့ မီးရထားတစ်စင်းရဲ့ ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်မီးခိုးတွေရယ်။ လေတိုးမခံတော့တဲ့အရိုးတွေပဲ ရ ရတဲ့စျေးနဲ့ထုတ်ချင်နေတဲ့ ပေါ်ပီပန်းပင်တွေရဲ့ဖျားနာသံရယ်။ မြေနီလမ်းအတိုင်း ထမ်း ထမ်းယူလာတယ် ဖုန်တထောင်းထောင်း လူသေကောင်ရယ်။ သစ်ခြောက်ပင်အောက်ကဇရပ်ထောင့်မှာ ငါ ငါရောက်နေတာဘယ်နေရာလဲ မေးခွန်းတွေရယ်။ နေမလား သေမလား ငါ့ […]

“မြို့ကလေးသို့ လွမ်းတေး” ဆူးနတ်သန် အခန်းလည်း ပိတ်သွားပြီ မီးလည်း မှိတ်သွားပြီ အမှောင် သိပ်သည်းမှုထဲ မြို့ကလေးဟာ မငိုအားခဲ့။ ခြေထောက်ပြတ်ခဲ့ ပြီးပြီ သည်းအူပြတ်ခဲ့ ပြီးပြီ မီးသင့်ခဲ့ ပြီးပြီ မြို့ကလေးဟာ မနာကျင်အားခဲ့။ အနာကို အနာနဲ့ ပတ်ကြမ်းတိုက် ငလျင်ဒဏ်ကျမှ လူးလွင့် ထလာတယ် ခြင်္သေ့နှစ်ကောင်နဲ့ မြို့တစ်မြို့ တောင်ရိုးတလျှောက် ဘုရားစေတီဖွေးဖွေးနဲ့ မြို့တစ်မြို့ ဒီမြို့တွေကို ကယ်ဖို့ သေနတ်သံတွေကြားက အပြေးလာခဲ့ပါတယ် ဒဏ်ရာနဲ့ […]

‘သမိုင်းရထားဟာ သွားနေတယ်’ မိုဃ်းဇက်သော် သေသွားပြီဆိုတော့ တစ်ကိုယ်လုံးလားလို့ ဟာသနှောပြီး မေးမိတယ် မလွမ်းအားဘူးလို့ညာပြီး မော့မော့သောက်ရင်း မျက်ရည်တွေကျရ ဖုန်းတွေ တရစပ်ခေါ်ရ ချွဲသလိပ် စစ်ရတယ် ဘရိတ်ကပ်မကပ် ကြည့်ရတယ် နံရိုးကျိုးမကျိုး စမ်းရတယ် ဝါယာကြိုး အနေအထား မျက်လုံး ကန်းမကန်း ဆီ ရေ လေ မှန်မမှန် အင်္ဂါ စုံမစုံ ဆေးစာအတု ဟုတ်မဟုတ် ဘက်မှန် ကောင်းမကောင်း ဘယ်လိုဆိုဆို တရိပ်ရိပ်ကျန်ရစ်ခဲ့တာက ရံွစရာဖလင်ကွက်တွေ […]

‘ငလျင်လှုပ်ပြီး​နောက် ၇၂ နာရီ’ ဗကိုသက် အပူ​ရှောင်စရာဖြစ်ဖြစ် ငလျင်​ရှောင်စရာဖြစ်ဖြစ် ​မေမြို့မှာ ကျွန်​တော်တို့ အိမ်မရှိပါဘူး … ရှိတဲ့အိမ်က​လေးလည်း သံလျက်​မှော်မှာ အခု မရှိ​တော့ဘူး … ကျုံး​ဘေး လမ်းလယ်ကျွန်းမှာ မိုးကာတဲထိုးပြီး အခု ကျွန်​တော်တို့ ​နေ​ပါတယ် … ​တော်​သေးတယ် ကျွန်​တော်တို့မှာ ​နေစရာ အသက်ရှိ​သေးတယ် … ကျွန်​တော်တို့မိတ်​ဆွေ​များ ​တော်​တော်များများ အသက်မရှိကြ​တော့ဘူး …။ ၃၁၊ မတ်၊ ၂၀၂၅။

‘ဘယ်တော့မှပြန်မဆုံတော့မယ့် အမျိုးသမီးသို့’ မိုးမြင့်ကျော် အနော်မာမြစ်ကြီးခြားပြီး ထားရက်ခဲ့သူလို ဘဝရဲ့အကျအပေါက်တွေကို ဖြည့်ဖို့ ကိုယ်မစွမ်းနိုင်ဘူး။ လိုအပ်ချိန်မှာ လက်သီးကိုဘယ်လိုဆုပ်ရမယ်၊ ဦးခေါင်းကို ဘယ်လိုညွတ်တွားရမယ် ဒီလောက်ပဲကိုယ်သိတယ်။ ဘယ်လောက်တောင်လွဲမှားခဲ့လဲဆိုရင် ကိုယ်အရောက်သွားခဲ့တဲ့ ကွန်တိုမျဥ်းစိတ်တွေ မြေပုံထဲမှာကလွဲရင် တကယ်မရှိတော့ဘူး။ လူတွေ အမြဲစွန့်ပစ်ထားလေ့ရှိတဲ့ တောတွင်းလမ်းသွယ်လေးတွေကို ပေါင်းသင်း၊ အိုင်ငယ်တွေကိုပေါင်းသင်း။ ဒါတောင် ကိုယ်တို့ချစ်တတ်တယ်ဆိုတာ သူတို့မယုံဘူး။ သူတို့အဝေးကလှမ်းလှမ်းငေးတဲ့ တောင်သွယ်တွေဟာ တခုခုပြောချင်နေသလို အမြဲရုန်းကြွနွဲ့ယိမ်းနေတာ။ သူတို့အဆိုအရ ဒုက္ခကို ခိုးယူပေါင်းသင်းဖို့ ရောက်လာတဲ့ကောင်တွေကြောင့် တောင်တွေဟာ […]

“စစ်ကြီးက ကဗျာဆန်တယ် “ လူရောင်လွင် သေဆုံးသူရဲ့ သွေးနဲ့ စီးတဲ့ မြစ်ရေကို ဆယ်ယူပြီး ငါတို့အဖ လယ်ယာလုပ်ရတယ် ‘ပြန်မလာတော့ဘူးလို့ မပြောရဘူး’ လို့ ပြောနေတုန်း ပြန်မလာသူဟာ ရပ်တန့်သွားတယ် စစ်ကြီးက ကဗျာဆန်တယ် ငါ့သူငယ်ချင်းဟာ သူ့ရဲ့ ကွေးကောက်နေတဲ့ ကျောရိုးကို ထုတ်ပြပြီး ‘ငါဘာမှ မလုပ်ရသေးဘူး’ လို့ ပြောတယ် … အိမ်မက်ထဲမှာ တန်းစီနေတဲ့ စစ်ခမောက်တွေကို မြင်နေရပြီး လန့်နိုးတော့ စစ်ခမောက်ဟာ […]

‘သူ့ ည တ တဲ့ လောက’ ဇာတိ ± လင်းနီညို အလင်းထက် မြန် တဲ့ အမြစ်တွေနောက် သစ်အိုပင်ဟာ မလိုက်နိုင်တော့ဘူး။ လက်ညှိုးကို အနောက်လှန်ပြီး ချိုးချလိုက်ပြီး၊ ဓါးနဲ့ ခုတ်ဖြတ်လိုက်တော့၊ ရောင်စုံ ဓါတ်ငွေ့တိမ်တိုက်ထဲက ဖန်ဆင်းရှင် ကို တွေ့လိုက်ရတယ်တဲ့။ ကွန်ပျူတာ ပရိုဆက်ဆာဟာ ဘ၀အဓိပ္ပာယ် နောက် လိုက်ရင်း ဥာဏ်မရှိတဲ့ ခပ်ထုံထုံ သမင်ကြီး တစ်ကောင်ဖြစ်သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် ပြတ်သွားတဲ့ […]

‘ဒီကိစ္စတွေပြီးရင် မေမေ့ကို ဖတ်ပြဖြစ်မယ့် ကဗျာတစ်ပုဒ်’ သူရိယလင်း ဒီည အိပ်ပျော်သွားရင် မေမေ့ရင်ခွင်ထဲမှာ ပြန်နိုးလာခဲ့ရင် သိပ်ကောင်းမှာပဲ။ သား တစ်ယောက်ထဲ ရှင်သန်ရချိန်တွေမှာ အမေ့ကို ကူညီတတ်ခဲ့ပြီပြောပြီး အမေ့ကို သူသောက်ချင်တဲ့ သစ်သီးဖျော်ရည်လေး ဖျော်ပေးရင်း အနားမှာထိုင်နားခိုင်းပြီး ကိုယ်တိုင်ချက်ပြုတ်မယ်။ ရယ်ကျဲကျဲနဲ့ သားငယ်ကို ကြောင်တောင်တောင်ကြည့်နေတဲ့ အမေ့ကို ပါးလေးတွေ နမ်းရင်း ချွဲမယ်။ အိမ်အလုပ်တွေအကုန်လုပ်ပေးပြီးမှ အပြင်ထွက်မယ်။ ဟုတ်တယ် မေမေ။ သား အိပ်မက်ဆိုးကြီး တစ်ခု […]