ကဗျာ

‘နောက်ဆုံးပွဲ (ဝါ) ယနေ့မနက်ဖြန် ကြည့်ရှူရန်သင့်တဲ့အစီအစဥ်’ ပန်းတော်ဆက် ကင်မရာက ခြင်္သေ့ကိုတလှည့် ကျွဲ အုပ်ကိုတလှည့် ရိုက်ပြတယ် ကျွဲအုပ် ဟာ …. အန္တရာယ်ကို မသိခင် သူ့စားကျက်မှာသူ… စားသူစား ၊ကစားသူကစား မေထုံမှီဝဲ ၊ရေစုန် မှာ တနေကုန် အေးအေးလူလူ ရေစိမ်မြဲ ကင်မရာက ကျွဲအုပ်ကိုတစ်လှည့် ချောင်းမြောင်းနေတဲ့ ခြင်္သေ့ကို တလှည့်ရိုက်ပြတယ်…။ ကျွဲအုပ်ဟာ ရုတ်တရက် ဆိုသလို ခြင်္သေ့ကို တွေ့လိုက်ရချိန် လဲသူလဲ […]

‘ဓားရဲ့တရားဆိုတာ ဝင့်ရုံနဲ့မရ ၊ ရှေ့တိုးပြီး ခုတ်မှ ရမယ်’ ခန့်ဝေး မတ်လ ၃ ရက်နေ့က လိုင်းပေါ်မှာ ကိုကေဇကျဆုံးတာ လေးနှစ်ပြည့်သွားတဲ့ပို့စ်တွေ ဖတ်ရတော့ လွန်ခဲ့တဲ့လေးငါးဆယ်နှစ်ဆီ စိတ်ကရောက်မိသွားတယ် ။ ရက်အတိအကျတော့ မမှတ်မိဘူး ။ ကဗျာဆရာမင်းဆက်က ဖုန်းဆက်ခေါ်တယ် ။ ကေဇဝင်းရောက်နေတယ် ဖူးပွင့်ကိုလာခဲ့ဦး တဲ့ ။ ဖူးပွင့်မှာ လင်းလွင်ရယ် ကေဇဝင်းရယ် မင်းဆက်ရယ် ကျွန်တော်ရယ် ကျန်တဲ့သူတွေ ပါတာ မပါတော့ […]

‘အိမ်ပြန်ချင်တယ်’ ဂနိုက် အိမ်ပြန်ချင်တယ် ဆယ်လ်မွန်ငါးတကောင်လိုဖြစ်ဖြစ် မြောက်အိုင်ယာလန်က အမွှေးပွပွခွေးကလေးလိုဖြစ်ဖြစ် ကြိုသူမရှိတဲ့အိမ်နဲ့ကြိုသူမရှိတဲ့မြို့ကလေးကို စွန်ရဲတကောင်လို လှစ်ခနဲ ပြန်ချင်တယ် “အရာအားလုံးအဆင်ပြေတယ်၊နေကောင်းတယ်” လို့ နေ့နေ့ညည ညာပြောနေရတဲ့နေ့တွေအလွန်မှာ တကယ်ပဲအိမ်ကိုပြန်ဖြစ်လိမ့်မယ် ပြာဖုံးမီးခဲကလေးတွေရှိဖူးတဲ့မြို့ကလေးရဲ့အိမ်က ပုတီးစိပ်သံတဂျောက်ဂျောက်(နဲ့) ကရုဏာဒေါသောသံတကျီကျီ နားထောင်ဖို့ ဝေါခနဲ စီးကျလာတဲ့ ရေအလျင်လို ဘယ်လိုနည်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ် ရောက်အောင်ပြန်ချင်တယ် အိမ်နဲ့ဝေးခဲ့သမျှရက်တွေ ငါ့အပေါ် ဝဋ်ပြန်လည်တဲ့တနေ့ နီးစပ်ရာ အပျော်ကိုဂုတ်ခွစီးပြီးတော့ အိမ်လွမ်းစိတ်အပြန်နဲ့ အိမ်ဆီလှမ်းခဲ့မယ်။ ၂၃၊၂၊၂၀၂၅ ဗမာ့ကဗျာနေ့ 01:45 AM

‘အိမ်တက်မင်္ဂလာ’ နေဘုန်းလတ် ကျောပိုးအိတ်ကိုလွယ် ဘွတ်ဖိနပ်ကိုစီး အမေ့ဖုန်းနံပါတ်ကိုအလွတ်ကျက်ပြီး ဒီခရီးကို စခဲ့ကြ အချို့ဆို … နှုတ်ဆက်ချိန်တောင်မရခဲ့ဘူး။ ပန်းတိုင်လည်းရှိတယ် လမ်းလည်းသိတယ် ဒါပေမယ့် … ပန်းတိုင်ကို ဘယ်အချိန်ရောက်မှာလဲ ဒီလမ်းကို ဘယ်လောက်လျှောက်ရမလဲ သိခြင်းတချို့နဲ့ မသိခြင်းတဝက် ဒီလိုပဲ ငါတို့ ထွက်ခွာခဲ့ကြတယ် … … … အမေ့အိမ်ကနေ မိသားစုတွေဆီကနေ ပျော်စရာ အခိုက်အတန့်တွေကနေ …။ ပြန်တွေ့ကြတာပေါ့လို့တွေး ကိုယ့်အသက်ကိုယ်မွေးကြရင်း အပြီးအပိုင်ဝေးဝေးသွားကြတဲ့ ကြယ်တွေ […]

‘တခါမှ မပိုင်ဆိုင်ဖူးတာကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရသူတွေ’ SWN တခါမှ မပိုင်ဆိုင်ဖူးတာကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရသူတွေဟာ (၇၂) နာရီစောင့်တယ်။ သံပုံးတွေကို မျက်ရည်နဲ့တီးတယ်။ လက်သုံးချောင်းကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ထောင်ကြတယ်။ တခါမှ မပိုင်ဆိုင်ဖူးတာကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရသူတွေဟာ လမ်းမတွေပေါ်မှာ We Want Democracy လို့ ရေးတယ်။ Fuck the Coup လို့ရေးတယ်။ တခါမှ မပိုင်ဆိုင်ဖူးတာကို ဆုံးရှုံးလိုက်ရသူတွေဟာ လမ်းမတွေပေါ်တက်လာတယ်။ လှည်းတန်းလမ်းဆုံမှာ လူစုတယ်။ ဘာလိုချင်လဲ ဒီမိုကရေစီလို့ အော်ကြတယ်။ […]

“ဘယ်မျက်နှာဖုံးတပ်တပ် မှတ်မိနေတဲ့ ရှင့်မျက်လုံးတွေ” ချမ်းမီ ရှင့်မျက်လုံးတွေက ကျမအတွက်အန္တရယ်များတဲ့ချောက်ကမ်းပါး‌တွေ။ နက်မှန်းသိပေမယ့် အဲ့ဒီချောက်ကမ်းပါးတွေထဲ ကျမအမြဲခုန်ချနေခဲ့တာ။ ဘယ်မျက်နှာဖုံးတပ်တပ် တခြားတယောက်ဖြစ်မသွားအောင် မှတ်မိစေတဲ့မျက်လုံးတွေ။ အဲ့ဒီမျက်လုံးတွေက ကျမအမြဲငေးနေရတဲ့ အလှဆုံးမြင်ကွင်း၊ ဝေခွဲရခက်တဲ့ ပုံရိပ်ယောင်၊ ဖြေရှင်းရခက်တဲ့ ပုစ္ဆာ၊ ကျမအမြဲဆိုချင်နေပေမယ့် အလွတ်မရတဲ့သီချင်း။ ပထမဆုံးဓမ္မတာကြောင့် အရွယ်ရောက်ခဲ့ပြီဆိုပေမယ့် ရှင့်မျက်လုံးတွေထဲမှာ ကျမကအကောင်တကောင်မဖြစ်သေးတဲ့ ပေါက်ဖက်။ ပြည်တွင်းစစ်၊ ဟဲမင်း‌ဝေး၊ ကပ်ဖ်ကာ၊ ရိုမန်အင်ပါယာကျဆုံးသွားတဲ့အကြောင်းထက် အရင်ရည်းစားနဲ့အဆက်သွယ်ရှိမရှိကို ကျမပိုစိတ်၀င်စားတယ်။ အခုလိုခေတ်မျိုးမှာမဟုတ်ဘဲ လိုချင်တဲ့သီချင်းရောက်ဖို့ တိပ်ရီကော်ဒါလေးကို […]

‘ဒကာကြီးကို YouTuber ဖြစ်လို့ အားမကျမိဘူး၊ ဒါပေမဲ့ မွဲနေမှန်းသိမှ အားကျမိသွားတယ်’ ရွက်စိမ်း ဒါကတော့ တကွေ့တာမှာ တွေ့ကြုံခဲ့ရတာ။ နာရီလေးထောင်ကလည်း စောင့်ရဦးမယ်။ Subscriber တထောင်ပြည့်ဖို့ကလည်း စောင့်ရဦးမယ်။ တနေ့ကို အနည်းဆုံး ဆယ်နာရီက ဖုန်းနဲ့ ကွန်ပျူတာရှေ့မှာ။ ထမင်းကိုလည်း အမြန်စားရသလို ခေါက်ဆွဲပြုတ်လည်း အမြန် မြိုချရတယ်။ အချိန်မှန်လည်း Video တင်မှရမယ်။ Trend လိုက်ဖို့အချိန်ရှိပေမဲ့ ဂိမ်းဆော့ဖို့ အချိန်မရှိ။ Dry eye […]

“မြေနိမ့်ရာလှံစိုက်တာပေါ့” ■ မောင်ဇိုဖေ “မြေနိမ့်ရာလှံစိုက်တာပေါ့” ဆိုကြတော့ နိုင်ငံတော်ကရယ်တယ်။ “ကံဆိုးမသွားလေရာမိုးလိုက်ရွာ”နေတော့တာပဲဆိုကြပြန်တော့ နိုင်ငံတော်ဟာခွက်ထိုးခွက်လန်ကိုထိုင် ရယ်ချတော့တာပဲ။ ပြီးတော့သူ့မျက်ရည်တွေကိုလူမသိအောင်သုတ်တယ်။ အမလေးရယ်လိုက်ရတာဖတ်ဖတ်မော ရင်ဘတ်နောက်မှာကျောဆိုပြီး ဆို့နင့်စွာသူငိုပြန်တယ်။ ဆောင်းဦးတဲ့၊မိုးဦးနဲ့နွေနှောင်းရယ်တဲ့ အရပ်ရှစ်မျက်နှာကမိသားစုတွေကမ္ဘာမြေပေါ်ကအဓိပ္ပာယ်မဲ့ရုတ်တရက် ပျောက်ဆုံးနေကြရ။ လကွယ်တပေါင်းသမားညိုမှာ ဘီလူးနက္ခတ်ရောင်ဝါအောက် တဆွေလုံးတမျိုးလုံးမြေကြီးအောက် အရှင်လတ်လတ်ပျောက်သွားမယ်လို့ ဘယ်သူထင်ပါ့မလည်းဆိုတော့ နိုင်ငံတော်ဟာဆံပင်ဖားလျားနဲ့ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် တဟားဟားရယ်ချလိုက်တယ်ပြီးတော့ ရုတ်တရက်အရယ်ရပ်ပြီးမြေကြီးပေါ်လေးဖက်ထောက်ကပ် နားထောင်ပြီးရှုးတိုးတိုးခဏလောက်တိတ်တိတ်နေကြစမ်းဆိုပြီးလှမ်းငေါက်လိုက်တယ် တလောကလုံးတိတ်စီတ်သွားပြီဆိုတော့မှမြေထဲကျွံကျနေတဲ့ကွန်ကရစ်ပုံထဲကထိုးထွက်နေတဲ့အုတ်မြစ်ချထားတဲ့သံတိုင်ကြီးကြီးတချောင်းကိုတဒေါက်ဒေါက်ခေါက်ပြီးဆက်နားထောင်လို့နေတယ်။ ထပ်ထပ်ခေါက်တယ် ခဏနေတော့ဝမ်းသာအားရထရယ်ပြီးအောက်မှာလူရှိနေသေးတယ်ဒီနေရာကိုဆက်တူးကြဆိုပြီးနိုင်ငံတော်ဟာအရူးတယောက်လို့နောက်တနေရာကိုထွက်ခွါသွားလေရဲ့။ မတ်.၂၉.၂၀၂၅ မတ်-၂၈-၂၀၂၅ခုနှစ်ငလျင်ဘေးကြုံရသောမိသားစုဝင်များသို့။

‘ကျတ်ယောင်ဆောင်သူများ’ နေစူး ထမင်းအိုးပါသလား ဟင်းအိုးပါသလား အဝတ်ထုပ်ပါသလား စောင်၊ ခြင်ထောင်၊ ခေါင်းအုံးပါသလား။ လူအိုပါသလား ကလေးငယ်ပါသလား မိန်းမသားပါသလား လူငယ်လူရွယ်ပါသလား နွားငယ်နဲ့ ခွေးညိုလိုက်ရဲ့လား။ ချောင်းအစပ်ရောက်ပြီလား တို့လယ်ကွင်း ဟုတ်ရဲ့လား ထန်းရွက်ကာ ထန်းရွက်မိုး တို့တဲမျိုး တူရဲ့လား လယ်နားနီး တဲနီးချင်းဆီက ကလေးသံကြားရဲ့လား။

‘ရွက်နုတရွက်ကြွေလွင့်ခဲ့တယ်’ ခွန်းနီ ခပ်သုန်သုန်တိုက်တဲ့လေရူးကို အတ္တမဲ့စွာခံစားကြည့်လိုက်တယ် ဘာပြန်ရလိုက်သလဲဆိုရင် လွတ်လပ်စွာအထီးကျန်မှုပဲရှိမယ်။ တိုက်ချင်ရာတိုက်ခဲ့ပြီး မိုက်ချင်ရာမိုက်ခဲ့ကြလို့လေ လွတ်လပ်ပေါ့ပါးတယ်ထင်ရပေမဲ့ အထီးကျန်ခြင်းဟာလေးလံလွန်းပါတယ်။ မင်းမရှိရင်မဖြစ်ဘူးဆိုပြီး မင်းမရှိလဲတစ်ဖွဖွဆိုမိနေတတ်တုံး လက်ပံတွေပွင့်ရင်လဲပြန်လာမှာမဟုတ်တော့ဘူး ဒီနွေဦးဟာမင်းနဲ့မဆိုင်တော့သလိုမျိုး။ ဒါဟာငါ့ထင်မြင်ယူဆချက်ပါပဲ မင်းပြန်လာတာမျိုးလဲဖြစ်နိူင်တာပဲလေ မသိစိတ်ရဲ့တောင်းတမှုကို သိစိတ်ဟာမဖြည့်ဆည်းနိူင်မှတော့လွမ်းရတာပါပဲ။ နွေဦးရဲ့ရွက်ကြွေတွေဟာသစ္စာရှိတယ် ရွက်နုဆိုတာတစ်ရွက်မှမပါဘူး ကြွေသမျှရွက်ဟောင်းတွေလဲဘာကိုမှမဆန့်ကျင်ဘူး အားလုံးဟာသူ့ဆင့်ကဲဖြစ်စဥ်တွေအတိုင်းပဲ။ ငါတို့နွေဦးမှာတော့ကြွေသမျှကရွက်နုတွေများတယ် မင်းဟာလဲအချိန်အခါမဟုတ်ကြွေခဲ့ရတာ နှမြောတသဖြစ်ခြင်းနဲ့ဂုဏ်ယူရခြင်းရဲ့ကြားမှာ ငါရပ်နေခဲ့တာကြာပါပြီအမ်စောရယ်။ ငါတို့တွေမပြီးသေးဘူးဆို အခုကျပြီးပြီလား မင်းရဲ့အေးစက်စက်ခန္ဓာကိုယ်လေး တိမ်တွေအဖြစ်ပြောင်းသွားတာငါမြင်ရတယ်။ အဲ့ဒီနေ့ကငါမငိုဖြစ်ခဲ့ဘူးရယ် တစ်နေ့တည်း ကုန်မယ့် မျက်ရည်မှမဟုတ်တာ ငါ့ကြေကွဲမှုဟာဒီတစ်ရက်နဲ့မလုံလောက်ခဲ့ဘူး […]