
ညီလေးတယောက်ကပြောတယ်
ဆူးရစ်နွယ် လွတ်လပ်လမ်းကို ကျနော့်အသားစတွေနဲ့ ခင်းမယ် လွတ်လပ်အလံတော်ကို ကျနော့်သွေးနဲ့ အရောင်ခြယ်မယ် မင်းကဘာဖြစ်ချင်သလဲဆိုတော့ ကြယ်ဖြူဖြူလေးပါပဲတဲ့။ နေ့တိုင်းပဲ ကျောပိုးအိတ်ထဲမှာ ဒီမိုကရေစီတွေအပြည့်ထည့် အိမ်ပြန်မှချစီးမယ့် ရာဘာဖိနပ်ကလေးတရံ အရမ်းမုန်းတဲ့ စခန်းကုန်းတွေကို တကုန်းပြီးတကုန်းကျော် ပြုံးနေတဲ့အပျော်တွေက ကျနော့်ရဲ့ ၁၂လရာသီ ရိက္ခာခြောက်တွေပေါ့။ အကိုသိလား ဒိုင်ဗင်ထိုးချလို့မရတဲ့ ပင်လယ်တခုအကြောင်း နာကျည်းညည်းညူသံတွေရဲ့ အဆုံး စစ်သီချင်းတပုဒ်ကို ပင်လယ်ထံ ဆိုပြမယ် ပဲ့တင်လာတဲ့အသံဟာ ငြိမ်းချမ်းရေးလို့ မြည်ဟီးတယ်။ အကိုသိလား ရိုးရိုးသားသားလှီးချထားတဲ့ လိုအင်တွေ […]