‘သေနတ်ကြီးနဲ့ ပန်းစိုက်လို့ရလား ဖေဖေ’
မောင်သုည (ရှပ်ပုံသားလေး)တောကိုကိုးကွယ်မိသော ကျနော်တို့ရဲ့ အသိစိတ်များက အလွမ်းတွေ မွတ်သိပ်လို့နေတာ ကြာခဲ့ပါပြီ။ ဒါကြောင့်လည်း ရဲဘော်ဂျွန်နီနဲ့ ကျနော်က ဟောဒီစစ်ရှောင်ကိုရောက်ဖို့ ခြေထောက်တွေကို စစ်မြင်းတကောင်ရဲ့အားနဲ့ မောင်းနှင်နေကြတယ်။
တောင်ထိပ်တနေရာကိုရောက်တော့ ကလေးတွေရဲ့ စာကျက်သံက ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ရင်ကို ရိုက်ခတ်လာပြီ၊ ရင်ထဲမှာလည်း ပန်းတွေ အလှိုင်လှိုင်ပွင့်လို့။
”ရောက်ပြီထင်တယ်ကွ”
ဂျွန်နီက အားတက်သရောပြောပြီး တောင်ပေါ်က ဆင်းပြေးသွားတယ်။ သူပြေးချသွားတဲ့ ကျောပြင်ကိုကြည့်ပြီး ကျနော် အတွေးတစကို နက်ရှိုင်းစွာ ဖမ်းဆုပ်လိုက်မိတယ်။
”အဇ္စျတ္တလမ်းမထက်က အလွမ်းတွေ ဘယ်လိုမုန်တိုင်းတွေနဲ့ ပြိုကွဲပြီး ရင်ကျိုးရဦးမှာလဲလေ၊ အရင်လို ပန်းတွေပွင့်ဖို့ ဘယ်ချိန်ထိ စောင်ရဦးမှာလဲ”
နောက် ဂျွန်နီ သူ့သမီးနဲ့ တွေ့ချင်တဲ့အကြောင်း ပြောဖူးတဲ့ အချိန်တခုက အဝေးမှ လှမ်းမြင်နေရသော တောင်ပြာပြာအောက်က ရိပ်ခနဲဖြတ်သွားသလို။
”ငါ့သမီးလေးက ငါ့ရဲ့ကမ္ဘာ၊ ငါ့ရဲ့တိုင်းပြည်၊ ငါ့ရဲ့ပစ္စုပ္ပန်၊ ငါ့ရဲ့အနာဂတ်”
ကျနော် သက်မကြီးကိုချရင်း မောနေမိတော့တယ်။ ဒီနိုင်ငံမှာ ပန်းတွေ ဘယ်တော့ အနာတရကင်းကင်းနဲ့ လွတ်လပ်ငြိမ်းချမ်းစွာ ပွင့်ဖူးဝေဆာနိုင်မလဲ။
နေ့လယ်ထမင်းကို ကျနော်က ဂျွန်နီတို့မိသားစုနဲ့အတူ တညင်ရွက်ဟင်းချို၊ ငရုတ်သီးထောင်း၊ ငါးကလေးခြောက်ကြော်နဲ့စားပြီး တဲအိမ်ကလေးပေါ်မှာ ကွမ်းယာလေးစား အကြမ်းရည်လေးသောက်ပြီး ထိုင်နေကြတယ်။
ဂျွန်နီကတော့ သူ့သမီးလေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲထိုင်စေပြီး ဖက်နမ်းလိုက် ရှိုက်နမ်းလိုက်နဲ့ ရယ်ရယ်ပြုံးပြုံး သာယာနေကြတယ်။ သူ့သမီးက အသက်လေးနှစ် တဲ့ … စကားကလည်း တီတီတာတာနဲ့ သိပ်တတ်တော့ ဂျွန်နီ့ကို ဟိုမေး ဒီမေးလုပ်နေတယ်။
ကျနော်တောင် သူ့တို့မိသားစုကလေးကြည့်ပြီး အားကျစိတ်တို့ နိုးကြွနေမိတယ်။
ကြည့်စမ်းပါဦး ဇနီးဖြစ်သူက သူ့နံဘေးနားထိုင်ပြီး ရှေ့တန်းက စုတ်ပြဲလာတဲ့ ဘောလွယ်အိတ်ကလေးကို အပ်နဖားကြိုးထိုးပြီး ချုပ်ပေးနေတာ၊ ဂျွန်နီက ပြောက်ကျားယူနီဖောင်းနဲ့ ရင်ဘတ်မှာ အလံနီနဲ့ ကြယ်ဖြူတံဆိပ်၊ ညာလက်မှာ ပီဒီအက်တံဆိပ်၊ ဘယ်လက်မောင်းမှာ ကျနော်တို့တပ်ရင်းတံဆိပ်က သိန်းငှက်တကောင် အတောင်ပံဖြန့်ထားပြီး သိန်းငှက်ရဲ့အပေါ်မှာ ကြယ်ဖြူလေးလုံး၊ အောက်မှာ သေနတ်နှစ်လက် ထောင်ထားတယ်။
ဂျွန်နီ့ဆံပင်က ရုပ်ရှင်မင်းသားဒွေး ကေ ရှိတ်ထားတာ သပ်ရပ်လို့။ ဒီလိုပုံလေးနဲ့ သူတို့မိသားစုလေးက ကျနော်မျက်စေ့ထဲမှာ တော်တော်ခန့်ညားပြီး အေးချမ်းသာယာနေသလို ခံစားမိတယ်။ ဒီလိုနဲ့ မနေနိုင်တော့ ဂျွန်နီ့ကို ကျနော်က –
”ဂျွန်နီ ငါ မင်းတို့မိသားစုကို ဓာတ်ပုံရိုက်ပေးမယ်”
သူ့မိန်းမက ခေါင်းထောင်လာပြီး မျက်လွှာလေးချရင်း ရှက်သွေးဖြာနေတယ်။ ဂျွန်နီကတော့ ချက်ချင်းပဲ သူ့မိန်းမကို ဗိုလ်ချုပ်အောင်ဆန်းပုံတွေ ယနေ့ချိန် ထိ သမိုင်းဝင်ဓာတ်ပုံ ကျန်ရှိနေခဲ့တဲ့အကြောင်းတွေ ရှင်းပြရင်း တော်လှန်ရေးမိသားစု ဓာတ်ပုံလေးရိုက်ဖို့ ဖြောင်းဖျနေရှာတယ်။
ဇနီးဖြစ်သူမှာ ငြင်းမရတဲ့အဆုံး ဂျွန်နီက ယူနီဖောင်းအပြည့်အစုံနဲ့ သူ့သမီးလေးကို ချီထားတယ်။ သူ့မိန်းမက ဂျွန်နီ့ရဲ့လက်ကလေးကို ချိတ်တွယ်ထားလိုက် တယ်။
”ဒါ မင်းတို့ရဲ့သမိုင်းဝင်ပုံတွေပဲ၊ တော်လှန်ရေးအောင်ပြီးရင် ဒီလိုပုံတွေ ရိုက်ချင်ပါသဟဲ့ဆိုတောင် မရိုက်ရတော့ဘူး။ မင်းကံကောင်းရင် ဒီပုံကို အမေရိကန် တို့၊ စင်ကာပူတို့လို ထိပ်တန်းနိုင်ငံတွေမှာ အညတရ တော်လှန်ရေးမိသားစုဆိုပြီး လေလံတင်လို့တောင် ရသေးတာကွ”
”ဟားဟား မင်းကတော့ ပြောတော့မယ်၊ မဖြစ်နိုင်တဲ့ဟာတွေ။ ဘာဖြစ်ဖြစ်ပါကွာ ဒီပုံလေးအတွက် ကျေးဇူးတင်ပါတယ်”
” ဟ … မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့မပြောနဲ့ ငါ့ကောင်ရေ … မင်းတို့ငါတို့ဆိုတာ နိုင်ငံရေး ဖြူလား မည်းလား နားမလည်တဲ့သူတွေတောင် နိုင်ငံသားကောင်း မဟာလုလင်တွေ ဖြစ်လာသေးတာပဲကွာ ဟား ဟား”
”ဒါတွေ အသာထားစမ်းပါဦးကွာ၊ မင်းကရော ဒီလိုတွေပြောပြီး ကျောက်စစ်ရုပ်နှလုံးသားပေါ်မှာ ဘယ်ချိန်ထိ အိပ်မောကျနေမှာလဲ။ အိမ်ထောင်ပြုဖို့ မစဥ်းစားတော့ဘူးလား”
အိမ်ထောင်တဲ့ … အဲဒီအကြောင်းတွေ တခုတ်တရ ကြင်ကြင်နာနာ ဆွေးနွေးခဲ့ဖူးတဲ့ တယောက်သောသူကို ကျနော်သတိရမိတယ်။
အခုတော့ သူမဟာ ကျနော့်နှလုံးသားထဲ သေဆုံးနေပါပြီ၊ မတရားမှုကို လူသိစိတ်မဲ့စွာ အားပေးထောက်ခံနေတတ်တဲ့ မိန်းမတယောက်ကို မယားလုပ်မယ့် အစား ကိုယ့်ဟာကိုယ် ခုတ်ထစ်ပြီး ခွေးကျွေးပစ်တာမှ ကုသိုလ်ရဦးမယ်လို့လည်း တွေးမိတယ်။
”ဟေ့ကောင် … ဒေါင်းဆက်”
ဂျွန်နီ့ခေါ်သံကြားမှ နာကြည်းနေမိတဲ့ နှလုံးသားကျောက်ပြားပေါ်က နိုးလာတယ်။
”မင်းကွာ ဒါလေးမေးတာကို ငြိမ်ချက်သားကောင်းနေလိုက်တာ ဘာတွေတွေးနေတာတုန်းကွ”
”ဘာမှမဟုတ်ပါဘူးကွာ၊ ထားလိုက်တော့”
ကျနော် အကြမ်းရည်ကို တခွက်မော့သောက်ပြီး နှလုံးသားရဲ့ဒဏ်ရာကို ပွက်ကာသီကာ မျိုချနေမိတော့တယ်။
နေစောင်းလာတော့ ကျနော်တို့ ရှေ့တန်းကိုပြန်ရတော့မယ်။ ယခုချိန်မှာ မိသားစုထက် တော်လှန်ရေးကို ဦးစားပေးရမယ်ဆိုတဲ့ အသိစိတ်က ဂျွန်နီ့အတွက် ရှေ့တန်းပြန်ဖို့ ဘာမှ လက်တွန့်နေစရာ အကြောင်းမရှိဘူးဆိုတာ ကျနော်သိတယ်။
”ကဲ … သမီး စာကြိုးစားနော်၊ ဖေဖေပြန်တော့မယ်”
ဂျွန်နီက သူ့နံဘေးမှာ ချထားတဲ့သေနတ်ကို လှမ်းယူပြီး လွယ်လိုက်တယ်။
”ဖေဖေက သေနတ်ကြီးနဲ့ ဘာလို့ စစ်တိုက်နေတာလဲ ဟင်”
ညှိုးငယ်နေတဲ့ သမီးလေးမျက်နှာကိုကြည့်ပြီး ဂျွန်နီ့နှုတ်ခမ်းတွေ ချက်ချင်းတုန်ယင်လာပြီး ကျနော့်ကို ကွက်ကြည့်ကြည့်နေတယ်။ မျက်ရည်တို့ကလည်း သူ့မျက်ဝန်းထဲ ရစ်ဝဲလာတော့ တိမ်တိုက်ကိုမော့ကြည့်ပြီး ဂျွန်နီ သူ့ရဲ့ရင်ကွဲသံကို သမီးလေးရှေ့ အသည်းမာချင်ယောင်ဆောင်ပြီး ထိန်းချုပ်နေတယ်။
”ဒီမှာသမီး … ဖေဖေက စစ်တိုက်နေတာ မဟုတ်ဘူး၊ သမီးလေးပန်ဖို့ ပန်းတွေစိုက်နေတာ သမီးရဲ့”
”ဟင် …”
”ဟုတ်တယ် သမီးရဲ့၊ ဖေဖေက စစ်တိုက်နေတာ မဟုတ်ဘူး၊ ပန်းတွေ အများကြီးစိုက်နေတာ”
”သေနတ်ကြီးနဲ့ ပန်းစိုက်လို့ရလား ဖေဖေ”
”ရတာပေါ့ သမီးရဲ့ … တချို့ပန်းတွေက သေနတ်နဲ့စိုက်မှ ပိုလှတဲ့ပန်းတွေပွင့်မှာ သမီးရဲ့”
”အဲဒီပန်းတွေက ဘယ်သူပန်ဖို့လဲ ဖေဖေ”
”သမီးလေးရော သမီးသူငယ်ချင်းတွေအားလုံး ပန်ဖို့ပေါ့ သမီးရဲ့”
”ဒါဆို သမီးတို့က ဘွားဘွားစုလို ပန်းတွေအများကြီး ပန်ရတော့မှာပေါ့နော်”
ဟင် … ဂျွန်နီ့သမီးက ဘွားဘွားစု တဲ့၊ ကျနော် ရင်ထဲ စိမ့်ခနဲဖြစ်သွားတယ်။ ဒေါင်းဘုရင်မရဲ့ အရှိန်အဝါ ဂုဏ်သတင်းတွေကလည်း ကျနော့်နှလုံးသားအိမ် ကို စူးစူးနက်နက် လာဆောင့်တယ်။
ကျနော်တို့နိုင်ငံမှာ ဒေါင်းဘုရင်မကို မျိုးဆက်တိုင်းက ရင်ထဲနှလုံးသားထဲ စွဲကျန်ရစ်နေပြီပဲလို့ ကျနော် အတွေးဆက်နေမိတယ်။
”ဟုတ်တယ် သမီးရဲ့၊ သမီးဖေဖေကလေ သမီးလေးကို အနာဂတ်မှာ သတ္တိကောင်းတဲ့ ပန်းကလေးလို လှစေချင်တာ သမီးရဲ့။ ဒါကြောင့် သမီးလေးအတွက် သမီးဖေဖေက ပန်းလှလှလေးတွေ အများကြီးစိုက်နေတာ”
ကျနော်က ဝင်ပြောတော့ သမီးလေးက ဝင်းပတဲ့မျက်နှာနဲ့ –
”သမီးက လှပြီးသားပါ ဦးဦးရဲ့၊ ဦးဦးနဲ့ဖေဖေတို့ နောက်တခါ ပြန်လာရင်လေ ပန်းလှလှလေးတွေ စိုက်ခဲ့နော်။ သမီးကြီးလာရင် ဘွားဘွားစုလို ပန်းလှလှလေးတွေ ပန်မယ်”
”ဟုတ်ပါပြီ သမီးရယ်၊ ဖေဖေတို့ ပြန်တော့မယ်နော်”
ဂျွန်နီ သူ့သမီးကို ဖက်နမ်းပြီး ကျနော်တို့ ပြန်လာကြတယ်။ ဂျွန်နီ့ဇနီးကတော့ နှစ် လရှည်စွာ ဝေးကွာနေသော ခင်ပွန်းကို အခုတွေ့ အခုခွဲရတဲ့ ဝေဒနာ တပွေ့တပိုက်နဲ့ ကျန်ခဲ့တော့တယ်။
ကျနော်တို့အပြန်လမ်းမှာ တောရိုင်းပန်းကလေးတွေပေါ် လိပ်ပြာလေးတွေက ခိုနားနေတယ်။
တချို့ပန်းကလေးတွေက မလှတော့ဘူး။ အပွင့်အဖတ်တွေ မြေခလို့ ရိုးတံတွေသာ အထီးကျန်စွာ ကျန်ရစ်ခဲ့ကြတယ်။
ပျားပိတုန်းတွေအဖို့တော့ ဝမ်းရေးခက်လို့၊ ပန်းဝတ်မှုန်တွေကို ဟိုမကောင်းဆိုးဝါးတွေ စားသုံးဖျက်စီးခဲ့ကြပြီပဲ။
နောက်ထပ် လှပ သာယာ ငြိမ်းချမ်းတဲ့ ပန်းတွေပွင့်ဖို့ စောင့်ရချိန်အတွက် ဒီလမ်းမထက်မှာ နာရီပေါင်း ဘယ်လောက်၊ ရက်ပေါင်း ဘယ်လောက် ကျနော်တို့ ကြိုးစားရဦးမှာလဲလေ။
ဟော … ပြောရင်းဆိုရင်း ဟိုတောင်ကြားက ပေါက်ကွဲသံနဲ့အတူ ပန်းကလေးတွေ တစစီ မြေခရပြန်ပေါ့လားဗျာ။
ချစ်ခင်လေးစားလျက်
(၂၂.၁.၂၀၂၅)
Be the first to comment