‘ကျွန်တော်သိတဲ့သူပုန် (ဝါ) အထောက်အထားမဲ့ကဗျာဆရာ’
ခွန်းနီအထောက်အထားမဲ့ ကဗျာဆရာတစ်ယောက်
ခေတ်ကြီးနောက် ကောက်ကောက်ပါအောင်လိုက်ခဲ့
ဂုဏ်မဲ့၊ဒြပ်မဲ့နဲ့ ဖြစ်သလိုကဗျာဆရာပါ။
ခေတ်ကြီးကခပ်လှုပ်လှုပ်ဆိုတော့လည်း
ကဗျာဆရာ့အိမ်မက်တွေလည်း ခပ်မြုပ်မြုပ်ပါပဲ
ခေတ်ကြီးများဆိုးတော့ အနာဂတ်တွေပါကျိုးရော။
ကဗျာဆရာတွေစစ်တိုက်ကြတဲ့ခေတ်ကို ရောက်နေပြီ
တစ်ချို့က လူလုပ်တဲ့သေနတ်တွေကိုင်လို့
တစ်ချို့က ရင်ထဲကထွက်တဲ့စကားလုံးတွေနဲ့တိုက်လို့။
ကဗျာဆရာဟာလည်း စစ်ကြီးထဲကိုမိုက်မိုက်မဲမဲတိုးခဲ့တယ်
အသိုက်အမြုံတွေကို အရေခွံတွေလိုပုံထားခဲ့ပြီး
ပြာပုံထဲကနေထပြီး ဒဏ်ရာတွင်းထဲခုန်ဆင်းခဲ့သလိုမျိုး။
ရုန်းရင်းကန်ရင်းနဲ့ကျော်လွှားရတဲ့ သက္ကရာဇ်တွေမှာ
ကဗျာဆရာဟာ အနည်ထိုင်လာခဲ့ပြီထင်ပါရဲ့
ဒုက္ခဆိုရင် ဆွတ်နေကျရေမွှေးလိုသင်းပျံ့လို့နေရဲ့။
အတောင်တွေရုပ်သိမ်းထားလိုက်ပါ ကဗျာဆရာ
ပြန်ချိန်မရောက်သေးတာကို နားလည်ရဲ့မဟုတ်လား
သံသယတွေမီးပုံထဲ ပစ်ထည့်လိုက်စမ်းပါ။
သောကမှန်ရင် လောင်မြိုက်ကြစတမ်းတဲ့
ကွဲနေတဲ့ရင်ဘတ်ကို ဖွဲတွေသိပ်ထည့်ပြီး
သောက်လက်စဆေးလိပ်တိုကို ထိုးထည့်ခဲ့လိုက်။
မရောက်သေးတဲ့ပန်းတိုင်ကို မျက်နှာမူလိုက်ပါ
တစ်ရွေ့ရွေ့နဲ့တစ်ငွေ့ငွေ့ပေါ့ ကဗျာဆရာရယ်
ခင်ဗျားရပ်နေရင်လည်း အားလုံးကကျော်တက်သွားမှာပဲ။
ခေတ်ဆိုတာကြီးက ဆွဲထားဖို့မဟုတ်ဘူး
မှီအောင်ပြေးပြီး လိုက်ရတဲ့အမျိုးဗျ
နောက်ပြန်ဆွဲတာအရူးတွေအလုပ်ပါ ကဗျာဆရာရယ်။
ခင်ဗျားရူးသွပ်တဲ့အရာတွေ မြေကြီးထဲမြှုပ်ထားလိုက်
နောင်တစ်ချိန်မှာ အလှဆုံးပန်းတွေပွင့်လိမ့်မယ်
အနာဂတ်ဆိုတာအတိတ်ကစတာတဲ့ ကဗျာဆရာ။
အတိတ်ဆိုးတွေထဲကနေ ခင်ဗျားပြေးထွက်လာခဲ့ပြီး
အခုတော့ အနာဂတ်ကိုမျှော်လင့်နေရှာတဲ့
သူပုန်ကဗျာဆရာတစ်ယောက် ဖြစ်နေပြီ။
ခင်ဗျားကျေနပ်နေတာ အားလုံးသိကြမှာပါ
တစ်ချို့ရက်တွေကိုတော့ ရေတွက်မနေပါနဲ့
ထိုင်ရေနေမဲ့အစား ထသွားလိုက်ပါကဗျာဆရာရယ်။
မြစ်တွေဟာကွေ့ကောက်ပြီး စီးဆင်းသလောက်
မိုးဟာတစ်ဖြောင့်တည်းရွာတာပါ ကဗျာဆရာရယ်
အရာရာဟာသူ့ဆန္ဒနဲ့သူ ဖြစ်တည်နေကျပါပဲ။
ဟောင်းနွမ်းလွန်းတဲ့ ကဗျာဆရာ
သစ်လွင်တောက်ပတာ ဆိုလို့
အမာရွတ်အထပ်ထပ်နဲ့ ရင်ဘတ်ပဲရှိမယ်။
ခင်ဗျားနေ့ရက်တွေမှာ စစ်ရနံ့တွေစွဲနေပြီလား
ခင်ဗျားသက်ပြင်းမောတွေမှာ အိမ်ပြန်သံတွေပါနေရဲ့
ခင်ဗျားမျက်ဝန်းမှာ ဘယ်အရာတွေရီးလေးခိုနေမလဲ။
ဖြစ်နိုင်ရင် ခင်ဗျားပြန်လုပ်ချင်မယ့်အရာတွေရှိမှာပဲ
ဖြစ်နိုင်ရင်လို့အစပြုကတည်းကတော့ ကဗျာဆရာရယ်
မဖြစ်နိုင်တော့တာ ခင်ဗျားအသိဆုံးဖြစ်မှာပါ။
ဖြစ်နိုင်မယ့်အရာတွေ ရှိသေးတာပဲလေ
မဖြစ်မနေလုပ်ရမယ့် အရာတွေအတွက်
ဘယ်တော့မှ နောက်မကျဘူးကဗျာဆရာ။
ဖြစ်သင့်ဖြစ်ထိုက်တာတွေ မဖြစ်ခဲ့တာမျိုးက
ဒီကာလမှာကြားနေကျဆိုပေမဲ့ ဝမ်းနည်းစရာပါပဲ
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ခင်ဗျားဟာကြည်ဖြူနေအုံးမှာပါ။
ဒါကြီးမပြီးခင် အရင်ဆုံးပြီးသွားတဲ့ပုံပြင်တွေထဲ
ခင်ဗျား စီးမျောလိုက်ပါခံစားနေတုန်းပဲမဟုတ်လား
ခင်ဗျားရဲ့အပြုံးမှာ မချိတင်ကဲမှုတွေအပြည့်နဲ့။
ဘဝဆိုတာ တိုတိုလေးလို့ပြောကြတယ်
စိတ်ကိုတော့ ရှည်နိုင်သမျှရှည်ပါစေတဲ့
မမျှတမှုကို ဒီကနေခင်ဗျားစပြီးယဥ်ပါးလာတာ။
အတိမ်းအစောင်းများတဲ့ ကမ္ဘာကြီးထဲက
အထိအခိုက်အများဆုံးနိုင်ငံလေးလို့ တင်စားခဲ့
ရင်နဲ့ရင်းပြီးရလာတဲ့စာသားတွေလို့ ခင်ဗျားဆိုဖူးရဲ့။
နတ်ဆိုးဟာ မှော်အောင်တဲ့ညတွေကိုဖန်ဆင်းပြီး
သွေးစက်လက်နဲ့အခင်းအကျင်းတွေ မြင်တိုင်း
ခင်ဗျားဟာ အမြဲတမ်းရှုံ့ချနေဆဲပဲကဗျာဆရာ။
ဒါပါးစပ်ရာဇဝင်တွေ မဟုတ်ဘူး
ရွှေပေလွှာပေါ်ရွှေကညှစ်နဲ့ မရေးရပေမဲ့
နှလုံးသားတွေပေါ် ကျည်ဆန်တွေနဲ့ရေးခဲ့ရတာ။
ပြောရင်းနဲ့ ငိုရမလား
ငိုရင်းနဲ့ ပြောရမလား
ဆိုလိုရင်းမှာက ဆုံးရှုံးခဲ့တဲ့လူ့အရင်းအမြစ်ကိစ္စပဲ။
ခင်ဗျားရဲ့ဆန္ဒကို ကျွန်တော်တို့သိပါတယ်
လွတ်လပ်တဲ့ ကောင်းကင်အောက်မှာ
နောက်ဆုံးသောထွက်သက်ကို ထားခဲ့ဖို့မဟုတ်လား။
အရင်က လည်ကတုံးအဖြူရောင်ညစ်ထေးထေးကို
ဗမာလုံချည်အဆင်ကျဲကျဲမှာ ချည်လွယ်အိတ်ကလေးနဲ့
ပြုတ်လုလုသဲကြိုးနဲ့ ကတ္တီပါဖိနပ်အစုတ်ကလေးစီးလို့။
အခုများတော့ စစ်ဝတ်စုံကြီးတစ်ဖားဖားနဲ့
ခင်ဗျားမနှစ်သက်တဲ့ သေနတ်ကြီးလွယ်လို့
ခုံမင်တက်မက်လွန်းတဲ့လွတ်လပ်မှုကို တိုက်ယူမလို့တဲ့။
အရင်လိုခပ်ပေပေကဗျာဆရာပဲ မဟုတ်လား
မြို့ပြနဲ့တောတောင်တွေပဲ ကွာသွားမှာပါ
ကျောခင်းမိသမျှ ကိုယ့်အိမ်ကိုယ့်ယာပဲပေါ့။
လက်ဝဲတွေနဲ့ လက်ယာတွေကြားထဲ
ချောင်ပိတ်နေတဲ့ ခင်ဗျားရဲ့နေ့တွေကို
အောက်စျေးနဲ့ရောင်းတန်းတင်ဖို့ ကြိုးစားဆဲလား။
ဘယ်လောက်ပဲအနာများများ လွတ်လပ်ရေးဆိုတာ
မပုတ်မသိုးတဲ့သစ်သီးတစ်မျိုးလို့ ခင်ဗျားပြောဖူးတယ်
ချိုတယ်ချဥ်တယ်ဆိုတာ စားသုံးသူအကြိုက်ပါပဲတဲ့။
ဒီကာမှာတော့ဖြင့် အားလုံးဟာအခါးတွေကြီးပဲ
အော့အန်မပစ်မိဖို့ပဲ ကြိုးစားနေရတယ်
ပိုးထိုးနေတဲ့နေရာစားမိတယ်ပဲ ဆင်ခြေပေးရမယ်။
အိမ်မက်ထဲမှာ ကဗျာဆရာဟာအလင်းတန်းကြီးနဲ့
သေချာကြည့်မှ ကြယ်စင်စုတန်းကြီးဖြစ်နေတယ်
ဂလက်ဆီတွေနဲ့ခင်ဗျားဟာ ပလဲနံပသင့်လို့။
တကယ့်လက်တွေ့မှာ ဒီလိုပဲလားကဗျာဆရာ
ခင်ဗျားလက်ထဲ ကြယ်တွေဘယ်လောက်ကြွေခဲ့လဲ
ကြယ်လေးတွေမှာ နာမည်တွေပါနေတာဆန်းတယ်။
ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ပါ ကဗျာဆရာရယ်
စိတ်ချည်းသက်သက်နဲ့ကတော့ အားလုံးလွယ်ပါတယ်
လိုက်လုပ်ကြည့်မှခက်ခဲနေတာ နှစ်(၇၀)ကျော်ခဲ့ပြီ။
အလှည့်အပြောင်း တစ်ခုအတွက်နဲ့
ဘဝတွေပါ ပြောင်းခဲ့ရပြီးပြီ
ဘဝတွေဆိုတာထက် ဘဝများစွာပါကဗျာဆရာ။
သံသရာဆိုတာဘယ်လိုလည်လဲ သေချာမသိဘူး
ကိုယ်နဲ့ဆိုင်တဲ့ထောင့်တွေမှာ ကျွန်တော်တို့ရှိနေတယ်
ပြန်ဆုံကြတော့ပေါ့ ကဗျာဆရာရယ်…။
Be the first to comment