မောင်တိမ်ဘားမားသေနတ်ပြောင်းမှာ ချည်ထားတဲ့
ဇာပဝါဖြူဖြူ*တွေကို အိမ်သူတွေက
ဆံပင်မှာစည်းလို့
လမ်းတွေမှာ ပန်းတွေ
မခြောက်သေးတဲ့ သွေးတွေအပြည့်နဲ့
ကတ္တရာလမ်းမကို ငါဟာ ကုန်းနမ်းလိုက်တယ်။
တမြို့လုံးက ကားဟွန်းသံတွေဆူညံလို့
ငါတို့နိုင်ပြီလို့ အသံမြည်တဲ့
အပြုံးတွေဟာဝေလို့
မျက်ရည်တွေအားလုံးဟာ
စုစည်းသွားပီး
အုတ်ဂူတလုံးဖြစ်သွားတယ်။
ကျဆုံးလေပြီးသော
အညတရအားလုံးအား အလေးပြု လို့
ငါ ထ,အော်လိုက်တယ်။
သစ္စာဖောက်တွေဟာ
ခေါင်းတောင်မထောင်နိုင်ကြဘူး။
စစ်ပြန်ကြီးနာမည်နဲ့ ဘားတွေ
တမြို့လုံးအနှံ့ပေါ်လာတယ်။
အမေတွေက မျက်လုံးလေးတွေကိုပွတ်လို့
အဖေတွေ စိုက်ထားတဲ့ပန်းကို
လက်မှာကျစ်ကျစ်ပါအောင်ကိုင်လို့
နွေဦး လို့ နာမည်ပေးခံရတဲ့
ကလေးတွေအားလုံးဟာ
မတ်တပ်ရပ်တတ်နေကြပြီ။
သမိုင်းရေးမယ့်သူတွေက
အစီအရီတန်းစီလို့
သူတို့မသိတာက
သမိုင်းဟာ ဘယ်တော့မှ
ရေးလို့မရသလို
ဖျက်လို့မရဘူး ဆိုတာပါပဲ။
ဇွန်၊ ၂၀၂၄
(ကျဆုံးလေပြီးသော နှင့် မသေမရှင် ရဲဘော်များအားလုံးသို့)
* လဲဝါစိုင်အောင်၏ ကဗျာတပုဒ်မှ
Be the first to comment