“တူတလက်နဲ့ ရုန်းကြွနေတဲ့ မြေဖြူ”
ဆူးနတ်သန်တဒုန်းဒုန်း တူ ထုနှက်သံတွေနဲ့ ဆောက်လုပ်ရေး လုပ်ငန်းခွင်က ဘဝတခုဟာ အခြားဘဝတခုကို ဈာန်ဝင်စားခွင့် ရခဲ့ဖူးတယ်။ အစကတော့ ကျနော်လည်း တူတချောင်းနဲ့ ဘဝကို ဖြတ်သန်းရလိမ့်မယ် မတွေးဖူးပါဘူး။ လူလတ်ပိုင်း လေးဆယ်ကျော်ဘဝမှာ ခေတ်ရဲ့ ဂငယ်ကွေ့ အချိုးအကွေ့တခုကြောင့်ပဲ ကျနော်ဟာ မြေဖြူကို ပစ်ချ၊ တူတလက် ကျနော့်လက်ထဲ ရောက်လာရတာပဲ။
အဖြူအစိမ်းဝတ်စုံကို ဝတ်၊ စာသင်ပုန်းမှာ ချရေးခဲ့တဲ့ စာလုံးပေါင်းတွေဟာ အတောင်ပေါက်ပြီး ပျံသန်းတတ်ခဲ့ကြမယ်ဆိုရင် ကောင်းကင်တခုလုံး လွှမ်းခြုံဖြန့်ကျက်နိုင်ခဲ့ပါလိမ့်မယ်။ ကျောင်းတံခါးကိုဖွင့်ခဲ့တဲ့ လက်နဲ့ပဲ ကျောင်းတံခါးကို ပိတ်ခဲ့ရတာ စိတ်ထဲ နာကျင် ခံခက်ခဲ့ရပါတယ်။ စာသင်ကျောင်းတွေဟာ စနစ်တခု လူ လက်တဆုပ်စာအတွက် မြေစာပင်တော့ မဖြစ်တန်ကောင်းပါဘူး။ တူတလက်နဲ့ ရိုက်သံတွေအပေါ် အားအင်ဟာ လူကို လူက အုပ်ချုပ်တဲ့ ခေတ်တခု ဖြစ်ပေါ်စေရေးက လာတယ်ပဲ ဆိုရမှာပဲ။
စာသင်သက် ၈နှစ်။ အချိန် ၈နှစ်မှာ ကျနော့်သား နှစ်ဆယ်ကျော်ခဲ့တယ်၊ သမီးလေး ဆယ်ကျော်သက် ဖြစ်လာတယ်။ ကျနော့်ဇနီးဟာ ခြစ်ခြစ်ကုပ်ကုပ်
ခြွေတာ သုံးစွဲခဲ့တယ်။ နိုင်ငံ့ဝန်ထမ်းဆိုတာ ပြည်သူ့ကိုယ်စားလှယ်ပဲလို့ အမြဲမှတ်ယူခဲ့တယ်။ ကျွန်စနစ်နဲ့ မအုပ်ချုပ်ခဲ့ဘူးဆိုရင် အသက်ထောက်လာတဲ့ ကျနော်ဟာ ဦးဆွေးဆံမြည့် စာသင်ကျောင်းထဲက စာအံသံတွေကြားပဲ ရှိနေဦးမှာပဲ။
ချွေးတပြိုက်ပြိုက် အင်တိုက်အားတိုက် ရုန်းကန်နေရပေမဲ့ စာအံသံတွေကြားရင် ရောင်ရမ်း စာသင်ကျောင်းတွေ လွမ်းမိတယ်။ နာရီဝက်လောက် အလုပ်ကို လမ်းလျှောက်လာ အလုပ်ထဲ အိပ်လိုက်ရတာလည်း ညပေါင်းမနည်း၊ လေးဆယ်ကျော်မှ ကံပေါ်တယ်ဆိုတာ ကျနော်ပါပဲလား။ တူတလက်ကို ကိုင်
ငြမ်းဆင် ငြမ်းဖျက်လိုက်ရ ငြမ်းထောက်လိုက်ရ ကျောက်ပုံးရိုက် ကျောက်ပုံးခွာ လက်သမားတယောက် ဖြစ်လာရတယ်။ လေးတန်းမအောင်တဲ့ ကန်ထရိုက် က ငေါက်ငမ်းလည်း ခေါင်းငုံ့ ပြုံးတုံ့တုံ့ တုန့်ပြန်ရတော့တယ်။ ဘဝဟာ မပြေးသော်လည်း ကံရာရှိတဲ့ ဘဝပေကိုး။
အလုပ်ထဲမှာ လုပ်ဖော်ကိုင်ဘက်တွေက ကျောင်းဆရာရေ … ဆိုရင် ရောက်ပြီးသား ကူပြီးသား ကျောက်ပုံးကလစ်ရိုက်ပြီးသား ချိန်ချထားပြီးသားပဲ။
ချိန်သီးတလုံးလို မျဉ်းမတ်ပေးနိုင်ကြမယ်ဆိုရင် လောကမှာ မျှတမှုဟာ အလိုအလျောက် လည်ပတ်နေမှာပဲ။ ကျနော့်လုပ်ငန်းခွင်က ချိန်သီးလေးဟာ
တိုင်တတိုင်ကို ဖြောင့်မတ်နေအောင် လုပ်ပေးနိုင်သလို လှေကားတစင်းကို အကျော် အနင်း မှန်မှန် အမြင့်မတ်ပေးနိုင်တယ်။ စာသင်ကျောင်းထဲမှာ
အတွေးအခေါ်တွေ တည့်မတ်ပေးခဲ့တဲ့ ကျနော်ဟာ အဖြူအစိမ်းဝတ် ချိန်သီးလေး ဖြစ်ခဲ့ပုံပါ။
အစိုးရ စနစ်ကောင်းတခု ဖြစ်လာရေး လှုပ်ရှားသူဟာ နိုင်ငံတော်ရဲ့ ရာဇဝတ်ကောင်ဖြစ်နေတဲ့ ကာလမှာ တူညီသော ရည်မှန်းချက်နဲ့ အကြီးမားဆုံးသော
ပြဿနာက လွတ်လပ်ရေးပါပဲ။ တရားမဝင် နယ်စပ်မှာနေထိုင်ရင်း ဆောက်လုပ်ရေးလုပ်ငန်းခွင်ထဲမှာ တူတလက်နဲ့ နေ့စဉ်အမျှ မက်နေတဲ့ အိပ်မက်က
လွတ်လပ်ခြင်းအပြည့်နဲ့ အိမ်ပြန်ရခြင်းပါ။ တူတွေ၊ လွှတွေ၊ ရိုက်သံတွေ လွယ်အိတ်ထဲ ထည့်ထားပေမဲ့ မြေဖြူမှုန့်တွေ ပေကျံနေတဲ့ ဘဝကိုပဲ ပြန်သွားနေခဲ့တာ အခါခါပါ။
အလုပ်ကသင်နေတဲ့ ဘဝသင်ခန်းစာတွေထဲ “ဟုတ်ကဲ့” တခွန်းနဲ့ အားတင်း၊ တချိန်ကျရင် မူလနေရာကို ရောက်ကို ရောက်ရမယ်ဆိုတဲ့ ဆုံးဖြတ်ချက်နဲ့ မင်းသူငယ်ချင်း ကျောင်းဆရာတယောက် ရန်သူနဲ့ ထိတွေ့တိုက်ပွဲမှာ ကျသွားပြီဆိုတာ ကြားရတိုင်း မျက်ရည်လည်ချင် လည်မယ်။ ကျနော်တို့ဆုံရပ်ဟာ စာသင်ကျောင်းဗျ၊ စာသင်ကျောင်းဗျ၊ ဒီကောင်တွေ စာသင်ကျောင်းထဲ ရောက်နှင့်နေကြပါလိမ့်မယ်လို့ တတိုင်းပြည်လုံးကြားအောင် အော်ပြောလိုက်ချင်တယ်။
ခြင်္သေ့ခံ ခံခဲ့တဲ့ ကျောင်းဆရာတယောက်အဖြစ် ကျဆုံးခဲ့တဲ့ သူငယ်ချင်းတွေကို ကိုယ့်ရင်ဘက်ပေါ်ပဲ မှတ်တမ်းတင်နေရတော့တယ်။
ကျောင်းဆရာက ဘယ်သူပါလဲတဲ့။ မေးရက်ကြပါပေတယ်။ ကျောင်းဆရာက အားလုံးကို ကိုယ်စားပြုတယ်။ တူတလက်နဲ့ လက်သမားဘဝကလည်း ကျောင်းဆရာပဲ။ တရားမဝင် နေထိုင်သူကလည်း ကျောင်းဆရာပဲ။ စာသင်ကျောင်းကနေ အာဏာဖီဆန်မှုနဲ့ ဝရမ်းပြေး ဖြစ်နေတာကလည်း ကျောင်းဆရာပဲ။ မတရားတာကို မတရားဘူးလို့ ငြင်းဆိုခွင့် မေးခွန်းထုတ်ခွင့် မရရှိခဲ့မှု၊ လွတ်လပ်မှုဆိုတဲ့ ခံစားခွင့်တွေ နေ့လွဲညစာ ထမင်းဟင်းထက်ကို လိုအပ်ခဲ့သူလို့ ဖြေရပါလိမ့်မယ်။
အလွှာလိုက် တက်နေတဲ့ အထပ်မြင့် အဆောက်အဦးမှာ တူအချက်ပေါင်းများစွာနဲ့ ကျားကန်ပေးခဲ့တယ်။ အဆောက်အဦးတွေ ဟီးထ ရုပ်လုံးကြွလာတိုင်း
စာသင်ခန်းထဲက တပည့်တပန်းတွေရဲ့ တိုးတက်လာတဲ့ အတွေးအခေါ်တွေ မြင့်မားလာတယ်လို့ ထင်မှတ်ရတယ်။ ဪ … စာသင်ကျောင်းကို ဖွင့်ခဲ့တဲ့
လက်နဲ့ပဲ စာသင်ကျောင်းတွေ ပိတ်ထားခဲ့ရတာ လေးနှစ်ကြာပြီ။
Be the first to comment