“ပင့်သက်များ”
ခခအပိုင်း (၇) – ဇာတ်သိမ်း
ဖုန်းထဲကနေ အဖေနဲ့ အမေရဲ့အသံကို ကြားရချိန်မှာ ကျမ ဘယ်လိုမှ မျက်ရည်မဆည်နိုင်။ ဖုန်းမဆက်ခင်ကအထိ ကျမ မငိုမိသေးဘူး။ ထွန်းမင်းဝယ်ကျွေးတဲ့ ကြက်ကြော်ကို အားပါးတရစားရင်း အထဲမှာ ဘယ်လောက်အထိ အစားအသောက် ခက်ခဲခဲ့လဲဆိုတာကို ပြောပြနေခဲ့တယ်။ ကျမအဖြစ်က အိပ်မက်ဆိုးကနေ နိုးထလာရတဲ့သူလိုပဲ။ တော်ပါသေးရဲ့လို့ ရေရွတ်ရင်း စိတ်သက်သာရာတော့ ရပါရဲ့။ မက်ခဲ့တာက တသက်လုံး မေ့မရတော့လောက်အောင် ဆိုးဝါးတဲ့ အိပ်မက်မျိုး ဖြစ်နေတယ်။
“ငါ့သမီး အိမ်ရောက်မှ အကြောင်းစုံကို အေးဆေးပြောပြတော့။ အိမ်ကိုသာ တန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်ခဲ့။ ပြီးခဲ့တာတွေကို ဝမ်းနည်းမနေနဲ့။ နောင်ရေးလည်း တွေးပူမနေနဲ့။ အခု အိမ်ကိုသာ ပြန်ခဲ့”
“အမေတို့ အောက်မေ့လှပြီ”
အမေတို့နဲ့ ဖုန်းပြောမှ တချိန်လုံး တင်းထားခဲ့တဲ့စိတ်ကို ကျမ လျှော့ချလိုက်မိတာကြောင့် ထင်ပါတယ်။ ကျမ ဘယ်လိုမှ မျက်ရည်မထိမ်းနိုင်။ ဒီအသံအိုအိုလေးတွေ ကြားရမှ ကျမ ဘယ်လောက်အထိ အမေနဲ့ အဖေကို လွမ်းဆွတ်နေလဲဆိုတာ သတိထားမိတယ်။ ဒီလိုသာ ပြန်မကြားရရင် ကျမ သေလုအောင် နာကျင်ရလိမ့်မယ်။ အဲဒါ တကယ်သေချာတယ်။
ထွန်းမင်းနဲ့ ညီညီကိုလည်း အားမနာနိုင်တော့ဘူး။ ကြက်ကြော်ဆိုင်ထဲမှာ ကျမ ရှိုက်ငင်ပြီး ငိုမိတယ်။ အထဲမှာတုန်းကတောင် ဒီလို မငိုဖြစ်ခဲ့။ ထွန်းမင်းတို့က ကျမကို မငိုဖို့မပြောဘဲ ဝအောင်ငို ဆိုတဲ့သဘောနဲ့ တစ်ရှူးယူပေးတယ်။
”ဘာထပ်စားချင်သေးလဲ မမိုရ်။ ကျနော်ဝယ်ကျွေးမယ်”
ညီညီကပြောတယ်။
“တော်ပါပြီ မောင်လေးရယ်။ အခုက အိမ်ပဲပြန်ချင်တော့တယ်။ အမကို ကားလက်မှတ်ဝယ်ပေးနော်”
“နေဦး မိုရ်ရဲ့။ ခုချိန်ဆို ညကားပဲ ရတော့မှာ။ ညဘက်ကြီး မသွားစေချင်ဘူး။ မနက်မှ ထ ပြန်ပါ့လား။ နင့်အမေတို့ကိုလည်း သေချာပြောပြလေ”
ကျမ ငြင်းချင်တယ်။ ဘာကားနဲ့ဖြစ်ဖြစ် ကျမ ပြန်ချင်တာပဲသိတယ်။ ဒါပေမယ့် ညီညီကပါ မနက်မှ ပြန်ဖို့ပြောတယ်။ သူတို့က အားကြိုးမာန်တက် ပြောနေတာကြောင့် ကျမ ငြင်းရမှာကို အားနာလာတယ်။ ကျမ မရောက်မချင်း သူတို့ စိတ်ပူနေရမှာကြီးလည်း မဖြစ်စေချင်တော့ပါဘူး။ ကျမအတွက် သူတို့ စိတ်ပူပေးရတာ သိပ်များနေပြီ။ မနက်မှပြန်ဖို့ ကျမ သဘောတူလိုက်တယ်။
“ငါတို့အိမ် လိုက်နေပါ့လား။ ငါ့အမေတော့ မရှိဘူး။ အမနဲ့ တူမလေးတွေ ရှိတယ်။ ညီညီလည်း လိုက်ခဲ့လေ။ ငါတို့ ညဘက် စကားပြောကြမယ်”
“နင့်အိမ်မှာ ငါ ရေချိုးလို့ရောရလား”
“အမလေး မိုရ်ရယ်။ ငါတို့အိမ်မှာ ရေရှိပါတယ်ဟ”
ထွန်းမင်းအပြောကြောင့် မျက်ရည်ကြားကနေ ကျမ ရယ်မိတယ်။ သူ့အိမ်ရောက်ရင် ရေချိုးပြီး တဝကြီး အိပ်ပစ်လိုက်ဦးမယ်။
“ကျနော် မနက်ခင်းလက်မှတ်ပဲ မှာလိုက်မယ်နော်။ ဒါနဲ့ ဟိုတဏှာရူးက မမိုရ် ဖုန်းနံပါတ်ကို ဘယ်ကနေ ရသွားတာလဲ”
နှာဗူးကောင်အကြောင်း စကားဝိုင်းထဲဝင်လာချိန် ကျမ အလိုလို နှာခေါင်းရှုံမိတယ်။ ကျမကို ဖုန်းဆက်ပြီး တဟဲဟဲနဲ့ လာရယ်ပြနေတဲ့ကောင်။ အဆင်ပြေရဲ့လား ညီမလေးလို့ပါ ပြောသေးတယ်။ ညီမလေး ဆိုတဲ့ အသုံးအနှုန်းက သူ့နှုတ် က ထွက်လာချိန်မှာ အလိုလို ကျက်သရေယုတ်သွားတယ်။
“အမ ခံဝန်ထိုးတော့ Profile ကို အကုန်ချရေးရတယ်လေ။ အဲ့ကနေသိတာ ဖြစ်လိမ့်မယ်။ အမကလည်း သိပ်မသုံးဖြစ်တဲ့ ဖုန်းနံပါတ်ကို မပေးလိုက်မိဘူး။ ခေါင်းက အဲလောက်အထိကို ကောင်းမနေတာ မောင်လေးရေ”
“ဘလော့ပစ် မမိုရ်။ အမ ကိုင်နေသရွေ့ ခေါ်နေမှာသူက”
ညီညီပြောသလို ကျမ ဘလော့ပစ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ညဘက်မှာ အဲ့လူက ဖုန်းနောက်တလုံးနဲ့ ဆက်ပြန်ပါတယ်။ သူ့အသံကြားတာနဲ့ ကျမ ဖုန်းချပြီး ထပ်ဘလော့တယ်။ အခြားတလုံးနဲ့ ဆက်ပြန်ဦးမယ်ထင်တယ်။ ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် စိတ်အနှောက်အယှက် ပေးချင်ရလဲမသိဘူး။ စိတ်ပေါက်လာတဲ့တနေ့တော့ ပက်ပက်စက်စက် ပြောပစ်လိုက်ဦးမယ်။ အဲ့ကျရင်လည်း သူ့ကို စကားပြန်ပြောတယ်ဟ ဆိုပြီး သဘောကျရင် ကျနေဦးမှာ။ တကယ် စိတ်ကုန်ခမ်းတယ်။
ရေက မချိုးတာ ကြာလို့လားမသိ၊ သိပ်ချိုးလို့ကောင်းတာပဲ။ ရေချိုး၊ ခေါင်းလျှော်လိုက်မှ ငြီးစီစီဖြစ်နေတာတွေ ပျောက်ကုန်တယ်။ မှန်မှာ ဝေ့သီနေတဲ့ ရေခိုးတွေကို ပွတ်သုတ်လိုက်သလို ခေါင်းရော စိတ်ပါ ပြန်ကြည်လင်တယ်။ ရေချိုးပြီး သနပ်ခါးကို ထူထူလိမ်းတယ်။ မလိမ်းလို့က မရ။ ကျမ မေးရိုးတလျှောက်မှာ ဝက်ခြံတွေက နေရာလပ်မကျန်အောင် ပြွတ်သိပ်နေပြီ။ ကောင်းကောင်းမအိပ်တာကြောင့် ကျမမျက်လုံးတွေက ပန်ဒါဝက်ဝံလို မည်းနက်နေတယ်။ ဒီ ၆ ရက်အတွင်းမှာ ကျမ ရုပ်ရော စိတ်ပါ သိသိသာသာ ကျသွားတယ်။ နည်းနည်း ကြည့်ရဆိုးသွားသလိုပဲ။ ထွန်းမင်းကတောင် “နင် တော်တော်ပိန်သွားတာဟ” လို့ ထုတ်ပြောရတယ်။
ညစာကို ကျမ အများကြီး စားလိုက်မိတယ်။ ဟင်းအရည်တွေလည်း အများကြီး သောက်ပစ်တယ်။ အရသာရှိတာ မစားရတာ သိပ်ကြာနေပြီ။
ညစာစားပြီး ကျမတို့ စကားထိုင်ပြောကြတယ်။ ကျမက အများဆုံးပြောရတာပါ။ လင်းချင်းနေတဲ့ အခန်းထဲမှာ အဆင်မပြေခဲ့တာတွေကို အားပါးတရ ပြန်ပြောပြနေရတဲ့ ကျမအဖြစ်က အိပ်မက်လိုပဲ။ အတိတ်ဆိုတာ နောင်တချိန် မှာ ဟာသတခုလို ဖြစ်သွားတတ်တယ်လို့ ကြားဖူးတယ်။ ဘယ်အချိန်မှာများ အလင်းမဲ့တဲ့အခန်းထဲ Tablet ခိုးသုံးရင်း စိတ်ဓာတ်တွေ အလဲလဲအပြိုပြိုဖြစ်နေတဲ့ ကျမအဖြစ်ကို ဟာသလို ပြန်မြင်မလဲမသိ။ ခုထိတော့ နာကျင်ရဆဲပဲ။
ကျမ ပြောရင်း မောသွားချိန်မှာ ထွန်းမင်းက ကြယ် သီချင်းကို ခပ်တိုးတိုးဖွင့်တယ်။ ဒီသီချင်းက ဘယ်အချိန် နားထောင်ထောင် စိတ်ထဲကနေ လှိုက် … လှိုက်ပြီး ဝမ်းနည်းရတာ။ ကျဆုံးသွားသူ တဦးတယောက်ချင်းစီနဲ့ သူတို့ရဲ့ မိသားစုတွေအတွက် စိတ်ထဲမှာ တကယ်ကို ပြင်းပြင်းပြပြ နာကျင်ရတယ်။ ကျမ လွတ်မြောက်လာတဲ့အပေါ် ပျော်ရွှင်နေမိတာကိုတောင် မလုံမလဲ ဖြစ်ရလောက်တဲ့အထိ။
“အကာအကွယ်တွေမရှိတဲ့ဘဝမှာ … ကျည်ဆံတွေ ဘယ်လိုချင်မလဲ”
ရင်ထဲနင့်ပြီး မျက်ရည်တွေက ရစ်ဝဲလာပြန်တယ်။ နောက်ထပ်ရော ကြယ်တွေ ဘယ်နှလုံး ထပ်လွင့်ကြွေရဦးမလဲနော်။ လူကြီးတယောက် အာဏာ ထ ရူးလိုက်တာ လူငယ်တွေရဲ့ အနာဂတ်တွေ အမှောင်ကျပြီး ဘဝတွေပါ ပျက်ကုန်ရတယ်လို့။ မတရားလိုက်တာ။
ကြယ် သီချင်းပြီးလို့ တော်တော်ကြာတဲ့အထိ ကျမတို့ ဘာစကားမှ မပြောဖြစ်။ ဖန်မီးချောင်းဆီ အတင်း ဝင်တိုးတဲ့ မီးပိုးကောင်ရဲ့ တတောက်တောက်အသံကို ကြားရလောက်တဲ့အထိ တိတ်ဆိတ်သွားတယ်။ အစွမ်းကုန် ကြီးစိုးလာတဲ့ တိတ်ဆိတ်ခြင်းကို –
“နင် ဘာဆက်လုပ်မှာလဲ မိုရ်”
ဆိုတဲ့အမေးနဲ့ ထွန်းမင်းက ဖြိုခွဲတယ်။ သူ ဘာသဘောနဲ့မေးမှန်း ကျမသိပါတယ်။ ဒါပေမယ့် “အိပ်တော့မှာလေ” လို့ပဲ ကျမ ရယ်ပြီး ပြန်ဖြေလိုက်တယ်။ ထွန်းမင်းနဲ့ ညီညီကပါ လိုက်ရယ်တယ်။ ကျမ မဖြေလိုတာကို သိလို့နေမယ်၊ သူ ဘာမှထပ်မမေးတော့။
သူ့မေးခွန်းအတွက် ကျမမှာ အဖြေမရှိသေးပါ။ ကျမ အိမ်မှာပဲ ပြန်နေရမလား၊ အလုပ်ဝင်လုပ်ရမလား၊ အွန်လိုင်းကနေ ဈေးရောင်းရမလား၊ တော်လှန်ရေးထဲ ဇောက်ချပြီး တိုင်းရင်းသားဒေသတွေမှာ သွားနေရမလား၊ ဟိုလူပြောသလို အောက်လမ်းကနေပဲ တဘက်နိုင်ငံကို ကူးရမလား။ ကျမ မသိသေး၊ အခုလောလောဆယ် အဖြေလည်း မရှာချင်သေး။
ဒီညမှာ ကျမ အိပ်ရေးဝအောင် အိပ်ဦးမယ်လေ။
သူ့အမေးကို မဖြစ်မနေ ပြန်ဖြေရမယ်ဆိုရင် လောလောဆယ် ကျမတွေးမိတာက CDM ဆက်လုပ်ဖို့ရယ်၊ ကျမတို့ ပြန်အလုပ်ခံနေရတဲ့ Boycott နဲ့ Social Punishment ကို သေချာလုပ်ဖို့ရယ်၊ အာဏာရှင်ကို ရနိုင်တဲ့နည်းမှန်သမျှနဲ့ အစွမ်းကုန်အောင် တော်လှန်ဖို့ရယ် … ဒီလောက်ပဲ ကျမ လုပ်နိုင်ပါဦးမယ်။
၃. ၁၂. ၂၀၂၄
Be the first to comment