ပျော်ကျသွားတဲ့မိသားစုပုံ, ပုံဆောင်ခဲများ

“ဟေ့ ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ညီလေး ပြောင်းဖူးပြုတ်၊မြေပဲပြုတ် ယူဉီးမလား”

“ဟေ့လူ ဘယ်မှလဲမစားဘူး ကျွတ်စ် ကျွတ်စ်လဲ ခေါ်စရာ စေ၊ာက်ကြောင်းမရှိဘူး စောက်ရေးမပါတာ”

ကျ​ေနာ်ရပ်နေတဲ့ရှေ့ကိုရောက်လာတဲ့ ဆိုင်ကယ်မှာစျေးခုံတွဲထားတဲ့ အော်လံနဲ့ဘဲတဗွေကိုဘုတောတောပစ်လိုက်တယ် ။ဘယ်စောက်ရူးကစလိုက်သလဲတော့မသိဘူး စားသုံးသူကို ကျွတ်စ် ကျွတ်စ် ခေါ်ရမယ်လို့ ။

ရပ်နေလဲထူးမနေမဲ့အတူတူ ကျနော်ဆက်လျှောက်လာလိုက်တယ် ။ဘယ်လိုသွားရမလဲမစဉ်းစားမိသေးပေမဲ့လဲပေါ့ ။နောက်ကပြောင်းဖူးပြုတ်သယ်ဘယ်လိုကျန်ခဲ့သလဲတော့ကျနော်လဲမသိဘူး ။တော်သေးတယ် အဲ့ဘဲကျနော့်ကိုတခုခုထွက်မလုပ်လိုက်လို့။ခေတ်ကြီးကိုက ရင့်သီးကြမ်းထော်နေတာ ဘာမဆိုဖြစ်သွားနိုင်တယ်ဆိုတာကျနော်သိသားပဲ ။ဒါပေမဲ့ ကျနော့်ကိုတယောက်ယောက်က အဲ့လိုလာခေါ်ရင်မကြိုက်လို့ ။

ရုတ်တရက် မျက်လုံးထောင့်နားဆီကနေ ကျနော့်မျက်နှာချင်းဆိုင်လျှောက်လာတဲ့ လမ်းမကြီးတဖက်မှာ မြို့ဆိုင်းဘုတ်ကိုလှမ်းမြင်လိုက်ရတယ် ။ဒါ အငယ်ဆုံးလေး(ကျနော့်ညီမ)ဆီကနောက်ဆုံးရောက်လာတဲ့ စာအရ အငယ်ဆုံးလေးရှိနေတဲ့မြို့ဆိုတာကျနော်ချက်ချင်းမှတ်မိသွားတယ်။

နောက်ထပ် ရုတ်တရက် ကျနော့်ရှေ့တည့်တည့်ကနေ တယောက်ယောက်ကပုခုံးကိုဖြတ်တိုက်လိုက်သလိုခံစားလိုက်ရတယ် ။ချက်ခင်းပဲ ကျနော့်လက်က သိုင်းကြိုးတဖက်ထဲလွယ်ထားတဲ့ ကျောပိုးအိတ်အပေါ်ဆုံးအိတ်ကို နှိုက်ပြီးဖြစ်သွားတယ် ။ကျနော့်ကျောပိုးအိတ်ထဲမှာ ဓားတချောင်းကိုအမြဲဆောင်ထားလေ့ရှိတယ် ။ မသိတဲ့သူဆို ကြိုတင်လေ့ကျင့်ထားတယ်ပဲထင်မှာ ။လျှပ်တပြတ် စက္ကန့်အနည်းငယ်အတွင်း ကျနော့်ရဲ့အမူအရာကအလိုအလျောက်စနစ်အသုံးပြုထားတဲ့ စက်ရုပ်တရုပ်လိုအလုပ်လုပ်သွားတာ ။

“ရှင် ဘယ်လိုလူလဲ လူတယောက်လုံးမမြင်ရအောင် ရှင်ကန်းနေလား”

မြန်မာဇာတ်ကားတွေထဲက မင်းသမီးနဲ့မင်းသားတွေ့ဆုံခန်းအတိုင်း အမျိုးသမီးတယောက်အသံကိုကျနော် နီးနီးကပ်ကပ်ကြားလိုက်ရတယ် ။ကျနော့်ကိုရှေ့တည့်တည့်ကဝင်တိုက်တာမဟုတ်ပဲ ကျနော်ကလမ်းတဖက်ကဆိုင်းဘုတ်ကို ငေးရင်း ရှေ့တည့်တည့်ကသွားနေသူကိုဝင်တိုက်မိသွားတာ။

“ဆောရီးဗျာ ကျနော်ကန်းနေလို့ စိတ်မရှိပါနဲ့”

ကျနော်ပြန်ပြောရင်း ဝင်တိုက်မိတဲ့တဖက်အမျိုးသမီးကို တချက်မျှကြည့်ပြီး ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ် ။စာအုပ်တွေလဲပြန့်ကျဲမသွား ။ခြေခေါက်ပြီးလဲကျမသွား ။ဖိနပ်ကလေးပေါ်က သဲကြိုးကလေးတချောင်းမျှပြတ်ထွက်မသွား ။ကျနော်ကူစရာမလိုဘူးဆိုတာလဲသူသိမှာပဲ။သူသိမယ်ဆိုတာလည်း ကျနော်သိ​တယ် ။ ကျနော့်မျက်လုံးမှာတပ်ထားတဲ့ ပါဝါမျက်မှန်အထူကိုလဲသူမြင်လောက်မယ်လို့တဆတ်တည်းတွေးမိပြီး ကျနော်ကန်းနေလို့ပါလို့တွေးမိတာမမှားဘူးလို့ထင်လိုက်တယ် ။

အမေ မီးလောင်ပြီး ဆုံးသွားတဲ့မြို့။အဖေ အရက်အလွန်အကျွံသောက်ရင်း ကားမှောက်ပြီးဆုံးသွားတဲ့မြို့။ကျနော့်အကိုရဲ့အမျိုးသမီး မီးဖွားရင်း ဆုံးသွားတဲ့မြို့။ကျနော့်ထွက်သွားခဲဲ့ပြီး ၁၀ နှစ်လောက်အကြာမှာ ပြန်ရောက်ခဲ့တဲ့မြို့။အငယ်ဆုံးလေးထွက်သွားခဲ့တဲ့မြို့။အဲဒီမြို့ကနေ ကျနော်ထပ်ပြီးထွက်လာခဲ့တယ်။ဒုတိယအကြိမ်ဖြစ်မှာပေါ့ကျနော့်အတွက်တော့ ။

ဒီရက်ပိုင်း Dust in the wind သီချင်းထဲက all they are is dust in the wind စာသားကို ဆီမန်းမန်းသလိုဆက်တိုက်ရွတ်နေမိတယ်။အယူမှန်သူအတွက် အယူခံမလို ကမ္ဘာမြေအတွက် ညတိုင်းသီချင်းတွေဆိုခဲ့တယ် ဆိုတဲ့ မောင်ချောနွယ် ကဗျာတပိုဒ်ရောပဲ ။

ကျနော်ဟာ အမြဲတမ်းထွက်ပြေးနေရတယ်။မွန်ဂိုမြင်းစစ်သည်တွေလို ဒရကြမ်းနှင်နေရတယ် ။ ဉီးတည်ရာမရှိပေမဲ့လဲပေါ့။ အဲ့လိုနဲ့ကျနော်ထွက်ပြေးနေရင်း အငယ်ဆုံးလေးရဲ့လိပ်စာကိုရောက်သွားခဲ့တော့တာပဲ ။၃,၄ နာရီလောက် ဆက်တိုက်လမ်းလျှောက်ခဲ့ပေမဲ့ ကျနော်နွမ်းနယ်မနေဘူး ။ အငယ်ဆုံးလေးကိုတွေ့ဖို့ကျနော့်မှာ အင်အားတွေရှိနေခဲ့တယ် ။သွေးသားမို့လား ဘာကြောင့်လဲမသိဘူး ။အငယ်ဆုံးလေးကိုသိပ်ချစ်တာပဲ ။ရုတ်တရက် ကျနော့်အကိုနဲ့မွေးကင်းစ ကျနော့်တူမလေးကိုလဲသတိရသွားတယ် ။

လူခေါ်ခေါင်းလောင်းကို ဆက်တိုက်ခေါက်ပစ်လိုက်တယ် ။နားဝင်ပီယံတစက်ကလေးမှမရှိတဲ့ ဂလိုင် ဂလိုင် ဆိုတဲ့အသံတွေ အခန်းတဝိုက် ညံလို့ပေါ့ ။ ဆီထည့်ဖို့လိုနေပြီဖြစ်တဲ့ တံခါးက ကျွီသံပေးပြီး ရောဂါတခုခုကိုခံစားနေရတဲ့ အဖိုးအိုလို ဖြေးဖြေးချင်းပွင့်လာတယ် ။နောက်တော့ ကျနော်တို့အိမ်ရဲ့အငယ်ဆုံးလေးမဟုတ်တဲ့ အငယ်ဆုံးလေးနဲ့ရွယ်တူလောက်(ထင်ရတဲ့)အမျိုးသမီးလေးတယောက် ထွက်လာတယ်။

ကျနော့်ကို စူးစမ်းသလိုကြည့်တယ်။မယုံသလိုကြည့်တယ်။

အခန်းထဲဝင်သွားတယ်။

ခဏအကြာမှာ ပြန်ထွက်လာတယ်။

ကျနော်စကားပြောဖို့မလုပ်ခင်မှာပဲ သူကစကားစပြောလာတယ်။

“အငယ်ဆုံးလေး(နာမည်အစားထိုးသုံးပါမယ်)ရဲ့အကိုလားဟင်”

“ဟုတ်ပါတယ် ကျနော်ပါပဲ”

ကျနော့်စကားအဆုံးမှာပဲ ကျနော့်လက်ကို အေးစက်နေတဲ့ အဲ့ကောင်မလေးရဲ့လက်က အခန်းထဲကိုဆွဲခေါ်သွားတယ် ။ဘာတွေဖြစ်နေလဲကျနော်သိချင်ပေမဲ့ ၃ လွှာရဲ့ လေနုအေးတွေကပဲ ကျနော်ကို တရစပ်တိုက်ခိုက်နေတော့တာပဲ ။

အခန်းထဲကိုစက္ကန့်ပိုင်းအတွင်း ကျနော့်လက်ကိုဆွဲထားတဲ့ကောင်မလေးဟာ ခေါ်ဆောင်သွားခဲ့တယ် ။အိမ်ရှေ့ခန်းကိုကျော်သွားပြီး ဘုရားခန်း(လို့ထင်ရတဲ့)ရဲ့ဘေးကအခန်းကို ထပ်ခေါ်သွားတယ် အပြေးအလွှားပဲ ။

အခန်းတံခါးဟာ အဝင်တံခါးနဲ့ဆန့်ကျင်စွာ ပြည်သူ့ကိုမိုက်ကြေးခွဲနေတဲ့ အစိုးရအဖွဲ့ဝင်တွေလို့ လျင်လျင်မြန်မြန်ပဲ ပွင့်သွားတယ် ။

နောက်တော့

နောက်တော့

ကျနော့်ကိုဆွဲခေါ်လာတဲ့ကောင်မလေးဟာ ကျနော့်လက်ကို လွှတ်ချလိုက်ပြီး သူကိုယ်တိုင်လဲ ပုံလျက်သားလေးလဲကျသွားတယ် ။အခန်းထဲမှာ အငယ်ဆုံးလေးနဲ့အသက်အရွယ်တူလောက်(မယ်လို့ထင်ရတဲ့)ထင်ရတဲ့ ကောင်မလေး ၂ ယောက်နဲ့ ကောင်လေး ၄ ယောက် ဟာ ထိုင်နေကြတယ် ။အမှတ်မမှားရင် သူတို့မျက်လုံးတွေဟာ တယောက်ယောက်ကို ချော့သိပ်နေသလိုပဲ ။ကောင်လေးတွေထဲက တယောက်ဟာ စိုးလွင်လွင်ရဲ့ခွဲခွာခြင်းများသီချင်းကို ဂစ်တာတီးနေတယ် ။မှုန်ရီဝိုးတဝါး ဘဝရဲ့ ခဏလေးတွေ ဆိုတဲ့နေရာမှာ အသံတိမိဝင်သွားတယ် ။

ကျနော်နားမလည်ဘူးဖြစ်နေတယ်။

ခေါင်းတွေကိုက်လာတယ်။

အာခေါင်ခြောက်လာတယ်။

၃ လွှာမှာတိုက်နေတဲ့ လေတွေဟာ တဟုန်ထိုး ပူတက်လာတယ်။

“အငယ်ဆုံးလေးကို ဘယ်မှာတွေ့လို့ရနိုင်မလဲ”လို့ကျနော်မေးတော့ ကျနော့်လက်ကိုဆွဲခေါ်လာတဲ့ အေးစက်စက်လက်ပိုင်ရှင်ကောင်မလေးဟာ ကျနော့်ကိုတချက်ကြည့်တယ် ကျနော်ကျောခိုင်းထားတဲ့နံရံဘက်ကို ညွှန်ပြတယ်။

ရုတ်တရက် ကျနော်ဟာ အိုင်ယာလန်သေနတ်သမားတယောက်ရဲ့ရန်သူကိုရှာဖွေနေသလိုအကြည့်နဲ့ ချာကနဲ လှည့်ကြည့်လိုက်တယ်။

နောက်တော့ ရုတ်ချည်း ကောင်းကင်ဟာမှောင်လာတယ် ။မီးတွေတဟုန်းဟုန်းတောက်နေသလို ချော်ရည်ပူတွေဟာ ကျနော် မျက်လုံးအောက်ထောင့်နားကိုဝေ့တက်လာတယ် ။

ကျနော့် ရှေ့တည့်တည့်မှာ …

အငယ်ဆုံးလေးရဲ့နာမည် အသက် နောက်တော့ အငယ်ဆုံးလေးကို ကျနော်ရိုက်ပေးထားတဲ့ ဓာတ်ပုံအား ဘောင်သွင်းလျက် ။နောက်တော့ ကွယ်လွန်သွားသည်ဆိုတဲ့ ရက်စွဲတွေပါတဲ့ စာသားအချို့ ။

“ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲကွာ အငယ်ဆုံးလေးရာ ညီမလေးရာ”လို့ တလောကလုံးကြားအောင် အော်မေးလိုက်ချင်ပေမဲ့ ကျနော့်စိတ်ထဲကပဲအော်လိုက်မိတယ် ။တတောင့်ထဲကျန်တော့တဲ့ကျည်ဆန်ဟာ ကိုယ့်နားထင်အတွက်ဆိုတဲ့ ဗီယက်နမ်စကားပုံတခုလို ကျနော်တို့မိသားစုရဲ့ လက်ကျန်ကျည်ဆန်ဖြစ်တဲ့ ညီမလေးဟာ ကျနော့်နားထင်ကိုဖောက်ထွက်သွားတယ် ။

အဲနောက် ညီမလေး ကားနဲ့တိုက်ခံရတဲ့အကြောင်း ကားသမားထွက်ပြေးလို့ လိုက်ဖမ်းပြီးရိုက်ခွဲလိုက်တဲ့အကြောင်းတွေ အခန်းထဲကကောင်လေးတွေကျနော့်ကိုပြောပြနေတယ်။သီချင်းသံဟာရပ်သွားပေမဲ့ သူတို့ကျနော့်ကိုပြောနေတဲ့စကားသံဟာ အဝေးကြီးကပြေးလာတဲ့ မာရသွန်အပြေးသမားတယောက်လို အမောတကြီးနဲ့ကြားနေရတယ် ။

ကျနော်မျက်လုံးထဲမှာ လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပေါင်းနှစ်ဆယ်ကျော်က ညဘက်ကြီးမီးထလောင်လို့ပေါက်ကွဲနေတဲ့ ဆီပေပါတွေ အမေ့ကိုကယ်ဖို့ကြိုးစားရင်း မီးထဲပြေးဝင်သွားတဲ့အဖေ့နောက်ကျောတွေ အဖေလယ်ထဲကအပြန် ကားမှောက်သွားပုံတွေ အရက်ပုလင်း အကွဲအကြေတွေ ကျနော့်မရီးရဲ့ နာကျင်စွာအော်ဟစ်သံတွေ အဖေနဲ့မရီးတို့ရဲ့ အလောင်းတွေကိုသယ်ဆောင်သွားတဲ့ မီးသဂြိုဟ်စက်တာဝန်ရှိသူတွေ မီးခိုးညိုတွေ ကျနော့်လက်ကိုတင်းတင်းဆုပ်ထားရင်း မို့အစ်နေတဲ့အငယ်ဆုံးလေးရဲ့မျက်လုံးတွေ ။

စီကာစဉ်ကာ ပုံရိပ်တွေဟာ ကျနော့်ကိုပွတ်ဆွဲသွားတယ် ။အဲ့နောက် ကျနော်လဲကျသွားတာလားဆိုတာလဲမသိတော့ဘူး။ကျနော့်ကိုဝိုင်းအော်ခေါ်ပြီး ထူနေကြတာလား မခံစားမိတော့ဘူး ။ကျောပိုးအိတ်ထဲကဓားကိုလဲမထုတ်နိုင်တော့ဘူး ။ စကားသံတွေလဲ တဖြေးဖြေးဝေးသွားရင်း ကျနော်ပြန်သတိရလာတော့ အမှောင်ထုထဲမှာ ။ လမိုက်ညလို အရာရာဟာ မှောင်မဲနေတယ်။အမှောင်ဟာ ကျနော့်တို့ကြားမှာလင်းနေတယ် ။ခပ်ဝေးဝေးမှာ မီးရောင်တစွန်းတစထွက်နေတဲ့(ထင်ရတဲ့)အလင်းရောင်လိုလိုမြင်ရတယ် ။အလင်းရောင်ကိုကျော်ကြည့်တော့ အမေ၊အဖေ၊မရီး၊အငယ်ဆုံးလေးတို့ဟာ ကျနော့်ကိုပြုံးပြနေတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ကျနော့်ခြေလှမ်းတို့ဟာ မိသားစုဆီဉီးတည်လိုက်တော့တယ် ။ကျနော့်ပါးစပ်ထဲကနေ all they are is dust in the wind စာသားနဲ့ မှုန်ရီဝိုးတဝါးဘဝရဲ့ခဏလေးတွေ ဆိုတဲ့စာသားနှစ်ခုကို အကြိမ်ကြိမ်ရွတ်နေခဲ့တယ်။

၂.၂.၂၀၂၅

ဒီအက်ဆေးဟာ ကျနော်ရှေ့မှာရေးထားပြီး(ခေါ်သံ မဂ္ဂဇိန်မှာဖော်ပြပြီး)ဖြစ်တဲ့ ”မိသားစုရုပ်ရှင်တွေထဲမှာ မပါတဲ့ စနစ်တကျခွဲခွာခြင်းများ”ဆိုတဲ့ အက်ဆေးရဲ့နောက်ဆက်တွဲ ဇာတ်သိမ်းပိုင်းလို့ပြောရင်လဲမမှားပါဘူး။