မနက်ခင်းအတွေး

ကုန်းမြင့်သာပေါ်မှာ ပါတီဌာနချုပ်ရုံးကြီးကို ဟီးနေအောင်လည်း ဆောက်ပြီးရော နိုင်ငံတော်၏တခုတည်းသော ဦးဆောင်ပါတီဖြစ်ရမည်လို့ အတိအလင်းပြဌာန်းထားတဲ့ ပါတီဝင် ၁၀ သန်းကျော်ရှိပါတယ်ဆိုတဲ့ ပါတီကြီးဟာ ဘုန်းဘုန်းလဲကျသွားတော့တာပဲ။ ပါတီဝင်ကဒ်ပြားတွေ ပြည်သူ့ထံအလုအယက်အပ်ကြ၊ ဘက်ပြောင်းကြ၊ သာကူးကြ။ တိုင်းပြည်ရဲ့ဦးနှောက်လို့ပြောနိုင်တဲ့ ပါတီသုတေသနဌာနကြီးက စာအုပ်စာတန်းတွေလည်း လမ်းဘေးအဟောင်းဆိုင်တွေပေါ်ရောက်လိုရောက်ပေါ့။ ပျက်စီးချိန်တန်တဲ့အခါ မျက်စိရှေ့မှာပဲ တဝေါဝေါပြိုကျသွားခဲ့ကြတာတွေ သမိုင်းမှာ မျက်မြင်ကိုယ်တွေ့။

တကယ်တော့ အစိုးရတရပ် ပြုတ်ကျသွားတယ်ဆိုတာ အတိုက်အခံတွေ အားကောင်းလွန်းလို့ထက် သူတို့ကိုယ်၌က ဆက်လက်မရပ်တည်နိုင်တော့လောက်အောင် အင်အားချည့်နဲ့သွားလို့လည်းဖြစ်တယ်။ နိုင်ငံရေးတို့ စစ်ရေးတို့ဆိုတာ စိတ်ခွန်အားကောင်းကောင်းနဲ့ လုပ်ရတဲ့အလုပ်မျိုးတွေဖြစ်တယ်။ ဒါကြောင့် အမှန်တရားတို့ ပြည်သူ့ထောက်ခံမှုတို့ရဲ့ အရေးပါမှုကို ငြင်းပယ်လို့မရဘူး။ သားမက်ကိုဘိန်းပစ်ဖမ်းပြီး သမီးကိုအပိုင်သိမ်းသွားတဲ့ တရွာလုံးက ဖိန့်ဖိန့်တုန်အောင်ကြောက်ရတဲ့ နှစ်လုံးပြူးရသူကြီးကို တုန်တုန်ချိချိနဲ့အဖွားကြီးက အိမ်ရှေ့သွား ဓားကြိမ်းကြိမ်းတာကို အပြင်ထွက်မရှင်းရဲဘဲ အိမ်ထဲပုန်းနေတဲ့အကြောင်း ဆရာသော်တာဆွေဝတ္ထုတပုဒ်ထဲမှာ ဖတ်ဖူးသလိုပါပဲ။ အမှားကျုးလွန်ထားတဲ့သူမှာ ဘာခွန်အားမှ မရှိတော့ပါဘူး။ ရမ်းကားမှုဆိုတာ သစ်ရွက်ခြောက်မီးလောင်သလောက်ပဲ ခဏနဲ့ပြာကျသွားတာပါ။

လက်နက်နိုင်ငံကြီးတွေအားကိုးနဲ့ ဒေါ်လာသန်းရာကျော်ဖြုန်းတီးပြီး ပြည်သူကိုတသက်လုံး အုပ်စီးထားဖို့ကြိုးစားပေမဲ့ လုပ်လာသမျှအမှားတွေရဲ့ တန်ပြန်သက်ရောက်မှု ရလဒ်တွေက အကျိုးပေးလာတဲ့အခါ အမျိုးသားနိုင်ငံရေးဦးဆောင်မှုအခန်းကဏ္ဍတွင် အမြဲပါဝင်နေစေရမည်လို့ အိမ်ဦးခန်းတက်ခင်းထားတဲ့ဖျာလည်း ဖင်မီးလောင်တော့တာ ဘာမှမဆန်းပါဘူး။ လက်နက်အင်အားတွေ စိတ်ကြိုက်တည်ဆောက်ထားခဲ့တဲ့ ဆက်ဒမ်ဟူစိန်တို့ ကဒါဖီတို့လည်း ပြည်သူ့ထောက်ခံမှုဆုံးရှုံးတဲ့အခါ အရာရာကိုဆုံးရှုံးသွားခဲ့ကြရတာ ပူပူနွေးနွေးပဲရှိသေးတာ သတိရသင့်တယ်။ တလမ်းကျော်မှာ ရန်သူ့တပ်ကြီးရောက်နေတာတောင် ပင်လယ်ထဲအထိ မောင်းချပစ်မယ်လို့ ကြိမ်းဝါးခဲ့တဲ့ အာဏာရှင်တွေဟာ တကယ်တမ်းမှာကျတော့ စက္ကူကျားတွေပဲ။

ဆည်းဆာကသာ ကြာတာ။ နေဝင်သွားရင်တော့ စွပ်ကနဲပဲ။