မနက်ခင်းအတွေး

ဟိုရက်က ကိုသော်ဟန်ရဲ့ ပို့စ်တစ်ခု ဖတ်ရတယ်။ ပို့စ်ထဲမှာ “ဆုံးရှုံးသွားရတဲ့လူတစ်ယောက်အကြောင်းကို ထုတ်ဖော်တမ်းတခြင်းဆိုတာ ဝမ်းနည်းခြင်း ဆိုတာထက်လည်း အများကြီးပိုပါတယ်”တဲ့။ အဲ့ဒီနေ့က ဦးအောင်ချိမ့်စျာပနကို သွားရင်း လမ်းမှာတင် နာဂဦးသိန်းလှိုင် ဆုံးပါးသွားတဲ့ သတင်းက တက်လာ။ ရေဝေး ဦးအောင်ချိမ့် ဂူသွင်းမယ့်နေရာ ရောက်တော့ ဦးအောင်ချိမ့်ဘော်ဒီကို စောင့်နေတုန်း နာဂဦးသိန်းလှိုင်ဘော်ဒီက အရင်ရောက်လာပြီး မိသားစုဝင်တွေကပဲ ဂူသွင်း သဂြိုလ်တော့ ငြိမ်သက်ဂါရဝပြုခဲ့။ အပြန်လမ်းမှာ ရှောင်ပုန်းနေရတဲ့ ဒေါက်တာစစ်တင် ဆုံးတဲ့သတင်းကြားရ။ ကိုဗစ် တတိယလှိုင်း ကာလပေမယ့် တိုင်းပြည်ဗယောက်ဗယက် အကာလကြီးမို့ ဝမ်းနည်းစရာတွေက မဆန့်ရင်ကာ။ ထိုနေ့ညနေမှာပဲ ၄၄ လမ်းက သူရဲကောင်းအာဇာနည်တွေ သတင်းကြားရ။ ၄၄ လမ်း။ ၄၄ လမ်း။ တိုက်နံရံကြားက တိုးထွက်နေတဲ့ ညောင်ပင်။ မမေ့ရမယ့် နေ့လည်း ဖြစ်တယ်။ သက်ဆိုင်ရာနေ့မှ မဟုတ်ပါဘူး။ ၄၄ ဆိုတဲ့ ဂဏန်းတွေ့ရင်၊ ၄၄ ဆိုတဲ့ အသံကြားရင် . . . ။ ဒီကနေ့မှာ ၃ နှစ်ပြည့်ခဲ့ပါပြီ ၄၄ လမ်း။

“ထုတ်ဖော်ပြီး ပူဆွေးတမ်းတခြင်းဆိုတာ အဲဒီလူ အပေါ် သတိရတဲ့မှတ်ဉာဏ်တွေကို ထိန်းသိမ်းထားတာ၊ အဲဒီလူကို ကိုယ့်ဘ၀ထဲမှာ ရှင်သန်ခိုင်းတာ၊ ကိုယ့်ရဲ့ နေ့စဉ်ဘ၀ထဲမှာ ရှိနေစေတာပါ”

Linn Way Khat

■ ကဗျာ

“လမ်းခုလတ်”

ညကသားလေးအိမ်ပြန်လာပုံရ

နံရံမှာချိတ်ထားတဲ့သူ့ဂစ်တာကလေးမြည်လို့

အမေဂုဏ်ယူနေပါ့မယ်သားရေ။

‘On the Way’

It seems my boy came home last night;

His guitar, still hanging on the wall,

Played a soft, familiar tune.

I, your mother, feel the weight of pride.

Maung Maung Nyein Aye

Translated by Mone Aung