မနက်ခင်းအတွေး

မနေ့က အတွေးကလေး အရေးကလေးတခုဖတ်ရတယ်။ ကားထဲထည့်ဖို့ ဆီမရှိတဲ့သူနဲ့ စားဖို့ဆီ မရှိတဲ့သူ ဒုက္ခကအတူတူပဲလား တဲ့။ သူ့ဒုက္ခနဲ့သူပေါ့လေ။ အရပ်ထဲပြောဘူးသလို သူဌေးသင်္ဘောမှောက်တာနဲ့ သူတောင်းစားခွက်ပျောက်တာ ၂ ယောက်စလုံးအတွက်တော့ ဘဝနဲ့ချီ ထိခိုက်ကြရတာပဲမဟုတ်လား။

မနက်စောစော အသိတယောက်က လှမ်းသတင်းမေးတယ်။ အဆင်ပြေရဲ့လားတဲ့။ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ပဲ ပြန်ပြောမိတယ်။ အခုလိုခေတ်ကြီးမှာ အဆင်မပြေဘူးလို့လည်း ကိုယ့်ကျမှ မညည်းပြချင်ဘူး။ အခုလိုခေတ်ကြီးမှာ အဆင်ပြေပါတယ်လို့လည်း ဘယ်လိုပြန်ဖြေရမလဲ။ ကိုယ်စိတ်နှလုံး သုံးပါးစလုံး ဆင်းရဲခြင်းကမလွတ်ကင်းအောင် ဖိစီးနှိပ်စက်ခံနေကြရတာလေ။

ကိုယ့်အိမ်ကိုယ်ပြန်ရောက်တဲ့သူတွေရဲ့ သတင်းဓာတ်ပုံလေးတွေတက်တက်လာတာ ဝမ်းသာစရာကောင်းပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ သူတို့ဓာတ်ပုံထဲမှာ အိမ်တွေက ခြုံနွယ်ပိတ်ပေါင်းတွေတက်လို့။ နံရံတွေ တိုင်တွေပြိုပျက်လို့၊ ဟာလာဟင်းလင်းပွင့်လို့။ မိသားစုလည်း အရင်လို ဘယ်စုံနိုင်ပါတော့မလဲ။ မုန်တိုင်းမိတဲ့ငှက်တွေလို တနေရာစီလွင့်စင်ခဲ့ကြ။ အသိုက်နေရာလေး ပြန်လာနိုင်တာကိုပဲ ကောင်းကင်အသစ်တခုပြန်ရသလို ပျော်ကြရတာ။ ကမ်းရှာငှက်တွေလေ။ အတောင်သန်လို့ လေဆန်ခဲ့ကြတာမဟုတ်ပေမဲ့ ပင်လယ်ကိုပုခုံးမှာထမ်းပိုးပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့ကြတာပါ။

အိမ်ကိုအရောက်ပြန်သွားနိုင်တဲ့ လားရှိုးမြို့သားတဦးရဲ့ စစ်တခုရဲ့ဒဏ်ရာဒဏ်ချက်တွေနဲ့ သူ့မြို့ကြီးအကြောင်း ရေးပြထားတာ ဖတ်ရတော့ ဒီအချိန်မှာ လူတိုင်းဟာ ခံစားချက်တွေ ရောပြွမ်းနေကြတာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ဒါပေမဲ့ အရုဏ်ဦးကိုရောက်ဖို့ သန်း​ခေါင်ကိုလွန်မြောက်ရသလို ကိုယ်စိတ်နှလုံးသုံးပါးစလုံး အပြန်အလှန်ဖေးမစောင့်ရှောက်ကြရင်း လွတ်လပ်မှုနဲ့ တရားမျှတမှုဆီ အားစိုက်ပျံသန်းကြရမှာပဲပေါ့။ ဒီလိုအချိန်မှာ မနက်အိပ်ယာထလိုက်တာနဲ့ အဆင်ပြေပါရဲ့လားလို့ လှမ်းမေးဖော်ရတဲ့သူတဦးရှိတာ မင်္ဂလာတရားနဲ့ အတော်ပြည့်စုံပါတယ်။ကျေးဇူးတင်စရာလည်း အတော်ကောင်းပါတယ်။ လူတဦးနဲ့တဦးကြားမှာ အကြွေးတွေရှိကြတယ်ဆိုရင် ကျေးဇူးကြွေးတွေပဲ ဖြစ်ကြပါစေ။