မနက်ခင်းအတွေး

လူသတ်တာဟာ မကောင်းဘူးဆိုတာ လူ့အခြေခံစည်းမျဉ်းပဲ။ သူ့အသက်ကိုသတ်တာ အကုသိုလ်လို့သတ်မှတ်ထားတာလည်း ဘာသာရေးရဲ့ အရေးကြီးတဲ့ တားမြစ်ချက်ပဲ။ တပြိုင်တည်းမှာ သေဒဏ်ပေးတာဟာလည်း ဥပဒေရဲ့အမြင့်ဆုံးအခွင့်အာဏာတခုပဲ။ သမိုင်းကိုပြန်ကြည့်ရင်လည်း စစ်ပွဲတွေဟာ လူ့အဖွဲ့အစည်းကြီးအတွက် ရှောင်လွှဲမရခဲ့တဲ့ နာကျင်မှုကြီးတွေပါပဲ။

ငြိမ်းချမ်းရေးအတွက် စစ်ကိုတိုက်ခဲ့ကြတယ်။ လွတ်လပ်ရေးအတွက် စစ်ကိုတိုက်ခဲ့ကြတယ်။ အကျိုးစီးပွားတွေအတွက် စစ်ကိုတိုက်ခဲ့ကြတယ်။ အခြေခံအကျဆုံးစစ်ပွဲကတော့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကာကွယ်ဖို့ ခုခံတွန်းလှန်းတိုက်ခဲ့ကြရတဲ့ စစ်ပွဲပဲ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ဒီကမ္ဘာမြေပေါ်မှာ စစ်ပွဲတွေဟာ အဆက်မပြတ်ခဲ့ဘူး။ ပြန်ဆန်းစစ်လိုက်ရင်တော့ စစ်ပွဲတွေမှာ နှစ်မျိုးပဲရှိလိမ့်မယ်။ အဓိပ္ပါယ်ရှိတဲ့စစ်နဲ့ အဓိပ္ပါယ်မရှိတဲ့စစ်။ လူအများပြောလေ့ရှိခဲ့ကြတဲ့ တရားသောစစ်နဲ့ မတရားသောစစ်ဆိုပါတော့။

စစ်ပွဲတခုမှာ ကိုယ်တွေ့တကယ်ဖြတ်သန်းခံစားနေရတဲ့သူတွေရှိတယ်။ သတင်းပလင်းလေးနားစွင့်ပြီး အပြင်ကနေ စောင့်ကြည့်နေတဲ့သူတွေရှိတယ်။ ဒုက္ခချင်းမတူသလို တွေးမြင်ပုံချင်းလည်း မတူနိုင်တာ သဘာဝကျတယ်။ အဓိကကတော့ တကယ်ကြုံတွေ့ခံစားနေကြရတဲ့သူတွေအပေါ် ပိုပြီး နားလည်ပေးနိုင်ဖို့ပဲ။ အဲဒါကို စာနာနည်းလည်မှုကင်းမဲ့စွာနဲ့ အပြင်ကနေ တံဆိပ်တွေကပ် ဝေဖန်ပြစ်တင်မှုတွေလုပ် မလိုအပ်တဲ့စွက်ဖက်ပြောဆိုမှုတွေလုပ်တာဟာ တခါတလေ တရားသောစစ်ရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ဖျက်လိုဖျက်ဆီးလုပ်ရာရောက်တတ်တာ သတိထားကြဖို့ လိုပါတယ်။

ဒါ ရာသီအသစ်ပြန်စတဲ့ ဥရောပက စူပါဆန်းဒေးဘောလုံးပွဲတွေမဟုတ်ဘူး။ သူ့ဘဝ ကိုယ့်ဘဝတွေ အကုန်လုံးပစ်ထည့်ထားရတဲ့ ရှုံးလို့မရတဲ့တိုက်ပွဲတခုဖြစ်တယ်။ ကိုယ်ရပ်လိုက်ရုံနဲ့ ပြီးသွားမှာလည်းမဟုတ်ဘူး။ ကိုယ်အဝေးကိုထွက်သွားရုံနဲ့လည်း ရှောင်လို့မလွတ်နိုင်ဘူး။ ကိုယ်ဘယ်နေရာမှမပါဘဲ ဘေးကထိုင်နေရင်တောင် ကိုယ်နဲ့ တည့်တည့်ကြီးပတ်သက်နေတယ်ဆိုတာ ငြင်းလို့မရနိုင်ဘူး။ ဘယ်လောက် တောက်ပလန်းဆန်းတဲ့ မနက်ခင်းတခုမှာ အိပ်ယာကနိုးထရပါစေ ဒီအမှောင်ထုကြီးက ကိုယ့်အိပ်ယာထဲမှာ ကိုယ့်အိပ်ခန်းထဲမှာ ကိုယ့်တနေ့တာလုံးမှာ ကိုယ့်အပေါ် အုပ်မိုးနေမှာပဲလေ။ ခြံထောင့်မှာ အခုမနက်မှပွင့်တဲ့ နှင်းဆီပန်းလေးတောင် ညှာတံငိုက်ကျလို့ ချစ်ရသလောက် မလှနိုင်တာ ဘယ်လောက်ဝမ်းနည်းစရာကောင်းလဲ။

အခုအချိန်မှာ ဘယ်ပန်းကိုပဲမွှေးမွှေး ဒီစစ်ကြီးပြီးရင်ရနံ့ပဲရတယ်။