◼️လူရောင်လွင်
ရှင်ကြီးဝမ်းရော ရှင်ငယ်ဝမ်းရော ဝင်တုန်းက ကျနော်ဟာ ရေလိုဖောက်မြင်နေရတဲ့ စိတ်နဲ့။
အခုတော့ ရွှေကျင်ထားတဲ့ချောင်းကောတစ်ခုရဲ့သဲမှုန်စတွေလို လေနှင်ရာပါပဲ။
မမလီဆာရေ ကျနော်တို့မှာ ဆင်သွားတိုင်းလမ်းမဖြစ်တာကိုသိပြီးမှတော့ ဆင်ပေါ်ကပြုတ်ကျလည်း မထူးတော့ဘူးမလား။
ကျနော် အကုန်ရောက်ပြီးပြီ မမလီဆာ။မလာခဲ့နဲ့။
ကီလီမန်ဂျာရိုးမှာလည်း နှင်းတွေ မဝေတော့ဘူး။ရေတွင်းထဲကိုငုံ့ကြည့်ပြီး နှင်းရေလို့ အော်ခေါ် လည်း ဘာအသံမှ ထွက်မလာတော့ဘူး။
ပေါက်နေတဲ့ ဦးခေါင်းခွံတွေကို လိမ်ချိုးပြီး သီကုံးဝတ်ဆင်ထားတာတောင် ကျနေ့ာ်လမ်းဟာ လမ်းမဖြစ်သေးဘူး မမလီဆာ။
လူတွေဟာ လူမဖြစ်ကြသေးဘူး။စစ်ပွဲကို လှည်းနေလှေအောင်းမြင်းဇောင်းမကျန်ခေါ်သွားပြီး တစ်ယောက်မကျန် ငတ်စေချင်တဲ့ စိတ်အသေကြီးတစ်ခုကောက်ရခဲ့တာပဲ အဖတ်တင်ကျန်ခဲ့တယ်။ မမလီဆာရေ။
ကယ်တင်ခံရသူဟာကျနော်ဖြစ်နေပြီး တချိန်တည်းမှာပဲ နတ်ဆိုးဟာလည်းကျနော်ပဲဆိုတာသိခဲ့ရတယ်။လက်ဗလာပါပဲ။ စိတ်အသေပါပဲ။ပိုပိုပြီးကွေးညွတ်လာတဲ့ကျောရိုးတွေဟာ သက်သေပါပဲ မမလီဆာ။ကျနော်အကုန်ရောက်ပြီးပြီ။ဒီတိုင်းပြည်မှာတကယ့်အသံဆိုတာမရှိဘူး။
စစ်မှန်တဲ့ လက်သီးလက်မောင်းဆိုတာလည်းမရှိဘူး။မမလီဆာ မလာခဲ့နဲ့။
ကျနော်အကုန်ရောက်ပြီးပြီ။ ဒီနေရာမှာ ဘာမှ အမှန်တကယ် မရှိဘူး။
*ရည်ညွှန်း – ဆရာဇေယျာလင်း ၏ ” မမလီဆာ လိုင်ဇာရောက်ဖူးလား “ကဗျာ
Be the first to comment