မသိခြင်းတွေဆိုတာ

ကျနော်တို့နိုင်ငံရဲ့ နေ့စဉ်လူ​နေမှုဘ၀မှာ လူတန်းစားမညီမျှမှုဟာ လက်​​တွေ့ပြဿနာတရပ် ဖြစ်လာပြီး အဲဒီပြဿနာကို ရင်ဆိုင်​ဖြေရှင်းဖို့ လိုအပ်လာပါတယ်။ အထူးသဖြင့် အရင်းရှင်လူတန်းစားရဲ့ ခေါင်းပုံဖြတ် အမြတ်ထုတ်မှုကြောင့် အခြေခံလုပ်သားတွေမှာ ရပိုင်ခွင့် အပြည့်အ၀မရတာက အ​ရင်းခံပြဿနာဖြစ်လာရာက​နေ အခုဆိုရင် ဖက်စစ်စစ်တပ်ကြောင့် နိုင်ငံရဲ့ ဥပဒေ​ရေးရာက ယိုယွင်းလာပြီး လူ့အခွင့်အရေးဟာ မပြည့်ဝ​တော့တဲ့ အိပ်မက်တခု ဖြစ်လာပါတယ်။ ဒါ‌ကြောင့် အရင်ကတည်းက ထိုက်တန်တဲ့အခွင့်အရေး အပြည့်အ၀မရခဲ့တဲ့ အခြေခံလူတန်းစား‌တွေရဲ့ လူမှုဘ၀ဟာလည်း ပိုပိုအဖိနှိပ်ခံရပြီး ရပိုင်ခွင့်တွေ ဆုံးရှုံးလာပါ​တော့တယ်။

ဒီလိုအ​နေအထားမှာ အခြေခံလူတန်းစားတွေဟာ အသိပညာဆိုင်ရာ တိုးတက်ခြင်းတွေကို သေချာမလေ့လာလို့ ဒီလိုရပိုင်ခွင့်တွေ ဆုံးရှုံးလာ​နေရတာဆိုတဲ့ ကရုဏာ​ဒေါသနဲ့ ပြစ်တင်ပြောဆိုမှုတွေကို အွန်လိုင်း​ပေါ်မှာ (ဒါမှမဟုတ်) ​နေ့စဥ်ဘဝထဲမှာ ကြားနေ မြင်နေရပါတယ်။

ဒီကိစ္စနဲ့ပတ်သက်ပြီး လက်တွေ့အဖြစ်အပျက်ကို တွေ့မြင်ခဲ့ရတဲ့ ကျနော့်ရဲ့အမြင်ကို တင်ပြပါမယ်။ ဥပမာအနေနဲ့ လှိုင်သာယာစက်မှုဇုန်ထဲက စက်ရုံတခုခုမှာလုပ်ရတဲ့ အမျိုးသမီးတယောက်ရဲ့ နေ့စဉ်ဘ၀ကို မြင်ယောင်ကြည့်ကြည့်ပါ။ မနက် ၅ နာရီ မျက်စိနှစ်လုံးဖွင့်ကတည်းက အိပ်ယာ ကမန်းကတန်းထပြီး ထမင်းအိုးထတည်ရ၊ အိမ်ထောင်ရှိ အမျိုးသမီးတဦးသာဆိုရင် သူမရဲ့ လင်ယောက်ျား၊ ကလေး​တွေရဲ့ ​ဝေယျာဝစ္စအားလုံးကို “သားကိုသခင်၊ လင်ကိုဘုရား” ဆိုတဲ့ ဒီနိုင်ငံရဲ့ ရှေးရိုးစွဲ ယဥ်​ကျေးမှု ဓ​လေ့ထုံးစံအတိုင်း ပြင်ဆင်ပေးရပါတယ်။

အကယ်၍ သူမ’သာ နယ်ကနေလာပြီး အဆောင်ငှားနေတဲ့သူသာဆိုရင် ရေချိုးဖို့ တန်းစီရတာကစပြီး စက်ရုံဖယ်ရီကား အမီဖြစ်အောင် ကတိုက်ကရိုက် ရေမိုးချိုး၊ အလုပ်သွားဖို့ ပြင်ရပါတယ်။ တနေ့အလုပ်လုပ်ချိန်က ၈ နာရီဆိုပေမဲ့ ခေါင်းပုံဖြတ်အရင်းရှင်တွေရဲ့ စက်ရုံမှာ ၈ နာရီမက အလုပ်လုပ်ရပြီး ထိုက် သင့်တဲ့ အခကြေးငွေလည်း ပြန်မရကြပါဘူး။ မနက် ၆ နာရီခွဲ ၇ နာရီ ၀န်းကျင်ကတည်းက ဖယ်ရီပေါ် ရောက်နေရပြီး ညနေ ၅ နာရီခွဲ ၆ နာရီမှ စက်ရုံက အလုပ်ဆင်းရပါတယ်။ ဖယ်ရီက အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပြီး အိမ်ရောက်တဲ့အခါ ည ၇ နာရီထိုးနေပါပြီ။ (ဒီ့အပြင် တချို့သော စက်ရုံတွေမှာဆိုရင် အောလင်း၊ အောနိုက်ဆိုတဲ့ မနက်ခင်းအလုပ်ချိန်အပြင် တညလုံးနီးပါး အချိန်ပိုဆင်းရတာမျိုး ရှိပါတယ်။)

အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ ရေမိုးချိုး၊ ညစာစားဖို့ ချက်ပြုတ်၊ လျှော်စရာရှိတဲ့အ၀တ်တွေ လျှော်ရပြုရနဲ့ ည ရှစ်နာရီခွဲ ကိုးနာရီဖြစ်နေပါပြီ။ အဲဒီအချိန်ကျမှ သူမ’အတွက် ကိုယ်ပိုင်အချိန်ရပြီး အပန်း​ဖြေဖို့အတွက် သူ(မ) ကြိုက်နှစ်သက်တဲ့ ဗမာကား (​လူအများ​ လှောင်​ပြောင်​နေကြတဲ့ ဗမာ​ပေါကား) ဖြစ်ဖြစ်၊ TikTok ဖြစ်ဖြစ်၊ Facebook ဖြစ်ဖြစ် ကြည့်မှာပါ။ ပြီးတာနဲ့ အိပ်ရာ၀င်၊ နောက်တရက်ရောက်နဲ့ အပေါ်ကပြောသလိုပဲ သူမရဲ့ ​နေ့စဥ်ဘဝက ဒီသံသရာထဲမှာပဲ လည်ပတ်​နေမှာဖြစ်ပါတယ်။ တနေကုန် ပင်ပန်းထားတဲ့အတွက်ကြောင့် ခက်ခဲတဲ့လေလာမှုတွေ မလုပ်နိုင်ပါဘူး။ ထူထဲတဲ့ ပညာရပ်ဆိုင်ရာ စာအုပ် တွေလည်း မဖတ်နိုင်သလို ကျနော်တို့အတွက် ရယ်ရပါတယ်ဆိုတဲ့ ဟာသတွေကို သိမြင်နိုင်အောင်လုပ်ခွင့်မရ လုပ်ဖို့လည်း အချိန်မရှိပါဘူး။ ဒါကြောင့် ကျနော်တို့အမြင်မှာ မရယ်ရတဲ့ ဟာသတွေ၊ sexist ဖြစ်တဲ့ ဟာသတွေကိုပဲ ရယ်မောပြီး အပန်းဖြေကြပါတယ်။

အသိပညာဖွံ့ဖြိုး​အောင် လုပ်ဖို့အချိန်မရှိ၊ အချိန်မရှိ​တော့ မသိခြင်းတွေများလာ၊ မသိခြင်းတွေကြာင့် ခေါင်းပုံဖြတ်ခံရမှန်းမသိ၊ အနိုင်ကျင့် စော်ကားခံနေရမှန်းမသိ အဲဒီလိုနဲ့ ပစ္စည်းဆင်းရဲမှု၊ သိမှုဆင်းရဲမှု သံသရာထဲမှာပဲ မုန့်လုံးစက္ကူကပ်​နေသလို လည်ပတ်​နေရပါ​တော့တယ်။ အ​ခြေခံ လိုအပ်ချက်​တွေဖြစ်တဲ့ စားဝတ်​နေ​ရေးအတွက်​ ဖူလုံအလျင်မီအောင် ရုန်းကန်​နေရတဲ့သူ​တွေကိုမှ အသိပညာဖွံ့ဖြိုးဖို့ အားမထုတ်ရ​ကောင်းလားလို့ အပြစ်တင်တာက ​ရေနစ်သူကိုဝါးကူထိုးသလို အကူအညီတစုံတရာမဖြစ်တဲ့ လုပ်ရပ်တခုသာဖြစ်ပါတယ်။ ပြဿနာရဲ့ အရင်းအမြစ်ကို မြင်​အောင်မကြည့်ဘဲ အ​ပေါ်ယံဆန်တဲ့ သုံးသပ်မှုတခုလည်း ဖြစ်ပါတယ်။

အဲဒါ​ကြောင့် ဒီ​နေရာမှာ အ​ပေါ်မှာတင်ပြခဲ့တဲ့ အပြစ်တင်မှုဟာ ပြဿနာကို ​ပြေလည်​စေမယ့် ​နည်းလမ်းဆီ ​ခေါ်​ဆောင်သွားနိုင်လား၊ ပြဿနာရဲ့အရင်းအမြစ်က ဘာလဲ၊ ဘယ်လို​နည်းလမ်းက လက်​တွေ့ကျတဲ့​ ဖြေရှင်းနည်းဖြစ်မလဲ ဆိုတာကို ဦးစား​ပေးစဥ်းစားဖို့ လိုလာပါတယ်။ အ​ခြေခံလုပ်သား​တွေရဲ့ ​နေ့စဥ်ဘဝထဲ အတွင်းကျကျဝင်မကြည့်ဘဲ ရှာ​ဖွေ​နေတဲ့အ​ဖြေဆီ ​ရောက်နိုင်​လောက်လား ဆိုတဲ့မေးခွန်းကို ကျနော်တို့ မေးဖို့ လိုအပ်လာပါတယ်။