သူမတူအကျဉ်းသား အခန်း(၂)

■ အခန်း(၂)
​သေတ္တာ
++++++
ကျနော့် ကို အဲဒီသေတ္တာထဲမှာ ထည့်ထားတာ ၂ လ ကြာတယ်။
.
သေတ္တာရဲ့ အရွယ်အစားက သင်္ဘောကွန်တိန်နာ အသေးစားတခုလောက် ရှိမယ်။ ပေ ၂၀ အမျိုးအစား ပေါ့။ ကွန်ကရစ် ကြမ်းခင်းထားတယ်။ သစ်သားအကြမ်းစားတွေကို နံရံ လုပ်ထားတယ်။ ဘာ ပရိဘောဂမှလည်း မရှိဘူး။ အခန်းရဲ့ အလယ်မှာ စတီးထိုင်ခုံတလုံးကို ရွှေ့မရအောင် ကြမ်းပြင်မှာ ဝက်အူနဲ့ အသေစုပ်ထားတယ်။ ခုံကလည်း လက်ထိပ်တွေ၊ ခြေကျင်းတွေ နဲ့ အသေတွဲထားတယ်။ ကြည့်ရတာနဲ့တင် သွေးပျက်လောက်ပါတယ်။ အရှေ့ အလယ်ခေတ်က လူတွေ နှိပ်စက်တဲ့ အခန်းပုံမျိုးတွေ။ လူတွေကို ခြောက်လှန့်ဖို့ အသေအချာ ဒီဇိုင်း ဆွဲထားပုံရတယ်။
.
.
.
အဲဒီ သေတ္တာထဲမှာ အိပ်ဖို့ဆိုတာ အတော်ခက်ပါတယ်။ နေ့လည်ပိုင်းမှာ မီးမလာပေမဲ့ ညမှာတော့ သေတ္တာထဲမှာ ထိန်ထိန်လင်းအောင် လုပ်ထားတယ်။ အိပ်ဖို့ အိပ်ရာ ပါလာပေမဲ့ ဟိုတယ်က ယူလာတဲ့ ခေါင်အုံးကိုတော့ သိမ်းသွားကြတယ်။ ကျောဆန့်ပြီး အိပ်ဖို့ကလည်း အခန်းလယ်က ရွှေ့မရအောင် လုပ်ထားတဲ့ စတီးထိုင်ခုံကြောင့် ကောင်းကောင်း ဆန့်မရဘူး။ လုပ်လို့ရတာတခုက အဲဒီထိုင်ခုံဘေး ခပ်ကွေးကွေး အိပ်ဖို့ပဲ။ ဒါပေမဲ့လည်း ထိုင်ခုံမှာ တပ်ထားတဲ့ ခြေကျင်းတွေ၊ လက်ထိပ်ကြိုးတွေနဲ့ မထိမိအောင်၊ မငြိမိအောင် ရှောင်နေရတယ်။ ထိမိလို့ ထွက်လာတဲ့ အသံတွေက သရဲတစ္ဆေ အော်သံလို နားမချမ်းသာလွန်းလို့ပါ။ တခါတလေ ကိုယ်ဘယ်ရောက် နေတယ် ဆိုတာ မေ့ထားချင်ပေမဲ့ ဒီအသံတွေက ကိုယ်မေ့ချင်တဲ့စိတ်ကို လှောင်ပြောင်နေတယ်။
.
.
.
ကျနော်ဟာ သေတ္တာထဲမှာ နေရင်းနဲ့ တဖြည်းဖြည်း အချိန်တွေနဲ့ ဝေးကွာလာတယ်။ သဘာဝ အလင်းရောင်လည်း မရှိတော့ နေ့လား ညလား ဆိုတာ ခန့်မှန်းရ ခက်လှတယ်။ ဒီကြားထဲမှာ ကျနော့် ကို စစ်ဆေးသူတွေက အကျင့်မကောင်းလှဘူး။ နဂိုကတည်းကမှ အိပ်ရေးမဝတဲ့ ကျနော့်မှာ သူတို့ စစ်ချင်တဲ့အချိန်တိုင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်း လာနိုးပြီး စစ်ကြတယ်။
.
အချိန်ကို ခန့်မှန်းလို့ရတဲ့ နည်းတနည်းကတော့ ရန်ကုန်ရဲ့ အသံတွေပါပဲ။ ညဦးပိုင်းက အိုးခွက်ခေါက်သံတွေ ကြားရင် ကျနော့်မှာ ပျော်သလိုလို ခံစားရတယ်။ သေနတ်သံ၊ ပေါက်ကွဲသံတွေ ကြားရင်တော့ ကျနော်ဟာ မြန်မာလူထုအတွက် စိုးရိမ်ပူပန်မိတယ်။ သူတို့ ကာကွယ်ပေးပါ့မယ်လို့ သစ္စာဆိုထားတဲ့ လူထုကို စစ်တပ်က ရက်စက်ကြနေပြီ ဆိုတာ သက်သေပြနေတာပေါ့။ နောက်တော့ အသံအသစ်တွေ ကြားလာရတယ်။ အဲဒါကတော့ အတူတူ အဖမ်းခံထားရတဲ့ သူတွေရဲ့ အော်ဟစ်သံတွေပါ။ သူတို့ကို နှိပ်စက်နေတဲ့ အခန်းတွေက ကျနော့် ဖမ်းထည့်ထားတဲ့ သေတ္တာနဲ့ မဝေးလှဘူး။
.
.
.
ပထမဆုံး စစ်ဆေးခံရမှုက ညသန်းခေါင်လောက်မှာ ပြီးသွားတယ်။ ကျနော်လည်း မလှုပ်နိုင်လောက်အောင် ပင်ပန်းသွားတယ်။ ကျနော်ယူလာတဲ့ အိပ်ရာလိပ်ကို အထဲသွင်းလာပြီး အဲဒီပေါ်မှာ အိပ်ဖို့ပြောတယ်။ သူတို့ ထွက်မသွားခင် ထပ်လာစစ်ဦးမယ်လို့ ကတိပေးသွားကြတယ်။ သူတို့ ကတိတည်ပါတယ်။ အဲဒီနောက်ပိုင်း ကျနော့်ဆီကို အကြိမ်ကြိမ် လာပြီး စစ်ကြတယ်။ သူတို့ အကြိုက်ဆုံး အချိန်ကတော့ ကျနော် နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက် အိပ်ပျော်နေတဲ့ အချိန်တွေပေါ့။
.
ရက်သိပ်မကြာခင်မှာပဲ သူတို့က ဘာသာပြန်ကို လဲလိုက်တယ်။ ကျော်ဆန်းဟန် မဟုတ်တော့ဘူး။ ခပ်ရှည်ရှည်၊ ခပ်ဝဝ ရဲတယောက်ပါ။ သူက စင်ကာပူကနေ အင်္ဂလိပ်စာ သင်လာတယ် လို့ ပြောပါတယ်။ တွေ့တွေ့ချင်းပဲ သူကတော့ ဟန်မဆောင်ပါဘူး။ တာမွေရဲစခန်းတုန်းကလို ခြိမ်းခြောက်စကားတွေ ပြောလာပါတယ်။ “ရှောင်၊ ခင်ဗျားနားလည်ထားရမှာက ကျနော်တို့ သိချင်တာတွေ မှန်မှန်ဖြေပါ၊ အဲလို ပူးပေါင်းမှ မိန်းမနဲ့ မိသားစုကို ပြန်တွေ့နိုင်မယ်” လို့ ဆိုတယ်။ ဘာသာလည်း ပြန်၊ စစ်လည်း စစ်ဆေးသူဆိုတော့ ကျနော်က သူ့ကို “လူရမ်းကား” လို့ ကိုယ့်ဘာသာ နာမည်ပေးထားလိုက်တယ်။
.
.
.
သူတို့က ကျနော်ကို ဒေါ်စုနဲ့ တခြား မြန်မာ လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်တွေကို အပြစ်ကျနိုင်တဲ့ နိမိတ်ပြ မေးခွန်းတွေ တိုးတိုးပြီး မေးလာတယ်။ “ဒေါ်စုနဲ့ သူတို့က ခင်ဗျားကို နိုင်ငံတော် လျှို့ဝှက်ချက်တွေကို ပေးခဲ့သလား၊ ခင်ဗျားရဲ့ နိုင်ငံခြားအဆက်အသွယ် တွေက တဆင့် ဒါတွေ လုပ်ခိုင်းတာမဟုတ်လား” စသဖြင့်ပေါ့။ ဒီလို နိမိတ်ပြမေးခွန်းတွေရဲ့ ထောင်ချောက်ကို ကျနော် ကောင်းကောင်း ကြည့်ရှောင်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။ ကျနော် အံသြမိတာ တခုက ဒီလူတွေရဲ့ လေ့လာနိုင်စွမ်း မရှိမှုနဲ့ နိုင်ငံခြားသား မုန်းတဲ့ ရောဂါတွေကိုပါ။
.
.
.
ကျနော့်ကွန်ပြူတာကို “ရုရှားထုတ် ဆော့ဝဲလ်” နဲ့ သုံးပြီး စစ်ဆေးနေတယ် လို့ ပြောလာတဲ့အချိန်မှာ ကျနော် အတော် ဝမ်းနည်းသွားတယ်။ ဒီလိုဖြစ်လာမယ်လို့တော့ တွေးမိပြီးသားပါ။ ကျနော့် အနေနဲ့ ဘာမှ အမှားလည်း မလုပ်ခဲ့တော့ ဖုံးကွယ်စရာ မရှိပေမဲ့ တချို့ အကြောင်းအရာတွေဟာ လက်ရှိ အာဏာသိမ်း စစ်တပ်အတွက် ဒေါသထွက်စရာတွေ၊ သူတို့လက်ထဲ မရောက်သင့်တဲ့ အရေးကြီးတဲ့ ဖိုင်တွေ ဆိုတာ ကျနော် သိနေတယ်။ “လယ်သာဂျာကင်” က ကျနော့် ကွန်ပြူတာထဲက ဖျက်ထားတဲ့ ဖိုင်တခုကို ယူလာပြီး ကျနော်ကို ပြတယ်။
.
အဲဒီဖိုင်က ကျနော်က ဒေါ်စုကို ၂၀၁၉ တုန်းက ပေးခဲ့တဲ့ အကြံပေးစာ တခုပါ။ အဲဒီမှာ ကျနော်က “ရခိုင်ပြည် ရိုဟင်ဂျာ အရေးအခင်းမှာ အကြမ်းဖက်နှိမ်နှင်းဖို့ အမိန့်ပေးခဲ့တဲ့ စစ်ဗိုလ်ချုပ်တွေကို စီးပွားရေးအရ ပိတ်ဆို့ဖို့ လုပ်သင့်ကြောင်း၊ မိမိတို့ နားလည်ထားတဲ့ မြန်မာပြည်တွင်း ဘဏ္ဍာရေးစနစ်နဲ့ပဲ ဒီလိုလုပ်နိုင်ကြောင်း” ရေးထားတယ်။ အဲဒီ အကြံပေးစာ မှာ “လျှို့ဝှက်” ဆိုတဲ့ ရေစာ ရိုက်ထားတယ်။ ဒါကို ‘လယ်သာဂျာကင်’ က မြင်ပြီး “ဒီစာကို ခင်ဗျား ဘယ်က ရသလဲ” လို့ အတင်းမေးတယ်။
.
ကျနော် သူ့ကို မော့ကြည့်လိုက်တယ်။ အဲဒီစာမှာ စာရေးသူနာမည်ဟာ ကျနော့် နာမည်ဆိုတာ သူ သိပုံမရဘူး။ သူလည်း မသိသလို ဘာသာပြန် “လူရမ်းကား” လည်း ဖတ်ကြည့်ပုံ မရဘူး။ “ငါရေးထားတာလေ” လို့ ပြန်ဖြေလိုက်တော့ သူ ခဏတော့ ကြောင်သွားတယ်။ ပြီးတော့ သူ့မျက်နှာကို ကျနော်နား အတင်း တိုးကပ်လာပြီး “ ဘယ်သူရေးရေး အကြောင်း မဟုတ်ဘူးကွာ။ မင်းလက်ထဲမှာ ဒီလိုစာတွေ မရှိသင့်ဘူး။ မင်း ဖတ်လည်း မဖတ်သင့်ဘူး။” လို့ အော်ဟစ် ပြောတယ်။
.
.
.
တကြိမ်မှာ အရင် စစ်အစိုးရလက်ထက်က စီးပွားရေး ဆိုင်ရာ အချက်အလက်တွေကို မေးလို့ အမှန်အတိုင်း ဖြေနေတုန်း အဖြေမကြိုက်လို့ ကျနော့်နားထင်ကို ဖြန်းကနဲ လက်ဝါးနဲ့ ရိုက်တာ ခံလိုက်ရတယ်။ ရိုက်တဲ့ သူက ခပ်ငယ်ငယ် အရာရှိတယောက်ပါ။ ကြည့်ရတာတော့ စစ်ထောက်လှမ်းရေး တယောက် ထင်ပါတယ်။ အားနဲ့ ရိုက်တာ မဟုတ်ပေမဲ့ နားတွေ အူသွားပြီး မူးဝေလာတယ်။ လဲကျတော့မယ် လို့ ခံစားလိုက်ရတယ်။ ကံကောင်းတယ်ပဲ ပြောရမလား၊ မလဲကျဘူးဗျ။ ဘာလို့လဲ ဆိုတော့ အဲဒီနေ့က ကျနော့်ကို သံထိုင်ခုံမှာ ခြေထိပ်လက်ထိပ် ခတ်ထားလို့ပါ။
.
.
.
စာဖတ်ခြင်းနဲ့ စိတ်သက်သာရာရခွင့် မရှိတော့ ကျနော့်ဘာသာ တခြားနည်းလမ်းတွေ ရှာရတယ်။ အရိုးရှင်းဆုံးနည်းကတော့ သေတ္တာထဲမှာ ခေါက်တုံခေါက်ပြန် လမ်းလျှောက်တာပါပဲ။ ဒီနည်းကို ပထမဦးဆုံးနေ့ကတည်းက လုပ်ခဲ့တယ် ဆိုပေမဲ့ နောက်ပိုင်းတော့ စနစ်နဲ့ လုပ်တယ်။ ခြေလှမ်းရေတွက်ပြီး လမ်းလျှောက်တာဟာ ထူးထူးခြားခြား စိတ်သက်သာစေတယ်။ သေတ္တာရဲ့ တဘက်ထိပ်ကနေ နောက်တဘက်ထိပ်ကို ခြေလှမ်း ရှစ်လှမ်း ရှိတယ်။ အခေါက်ပေါင်း ၁၂၅၀ ဆိုရင် ခြေလှမ်းတသောင်းရတယ်။ တသောင်း ဆိုရင် ကျန်းမာရေးအတွက် အတော်လုံလောက် နေပြီ။ အခေါက် ၁၅၀၀ ရတဲ့နေ့တွေဆိုရင် ကျနော်အတွက် တိုးတက်မှုရှိတဲ့နေ့တွေပေါ့။
.
.
.
ဘယ်လိုပဲ ကြိုးစားပြီး နေပါစေ၊ နေ့တိုင်းလိုလို ကျနော်ဟာ ကိုယ့်ဘာသာ အဆုံးစီရင်ဖို့ အတွေးတွေ ပေါ်ခဲ့တယ်။ ဒီအတွေးတွေ အကောင်အထည် မပေါ်လာခဲ့တာက သေတ္တာထဲမှာ ဘာမှ မရှိလို့ပါ။ ခပ်ရှင်းရှင်းပြောရရင် ကိုယ့်ဘာသာ လှီးဖြတ်ဖို့ ဘာမှ မရှိဘူး။ ကိုယ့်အလေးချိန်ကို ခံနိုင်မဲ့ ကြိုးလို အရာလည်း မရှိဘူး။ “ရဲနဲ့ သတ်သေမယ်”ဆိုတာမျိုးအထိ စဥ်းစားသေးတယ်။ လာစစ်သူတွေကို ဝင်လုံးရင် သူတို့က ပစ်လိုက်မယ်၊ ကိုယ်သေမယ်ပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အဲဒီအကြံလည်း စွန့်လွှတ်လိုက်ပါတယ်။ မပစ်ပဲနဲ့ ဝိုင်းရိုက်တာမျိုး၊ အရှက်ခွဲတာမျိုး လုပ်ကြမှာ စိုးလို့။ သူတို့ လက်ခုပ်ထဲက ရေ ဖြစ်နေတော့ “သေသင့်၊ မသေသင့်”ဆိုတဲ့ မေးခွန်းတောင် ကျနော့်အနေနဲ့ ဖြေခွင့် မရှိခဲ့ပါဘူး။
.
.
.
စိတ်ဝင်စားဖို့ ကောင်းတာ တခုက ဇနီးသည် ‘ဟာ’ ကနေ အာဏာသိမ်းခေါင်းဆောင် မင်းအောင်လှိုင်ရဲ့ ဇနီး ဒေါ်ကြူကြူလှ ကို ပေးတဲ့ အိတ်ဖွင့်ပေးစာပါ။ ဒီစာကို ဖေ‌ဖော်ဝါရီလ ၂၂ ရက်၊ ကျနော် အဖမ်းခံရပြီး ၁၆ ရက် အကြာမှာ ‘ဟာ’က သူ့ရဲ့ ဖေ့စ်ဘုတ် စာမျက်နှာက တဆင့် ပေးခဲ့တာပါ။
.
“ကျမ အနေနဲ့ ဒေါ်ကြူကြူလှကို ပန်ကြားလိုပါတယ်။ ဇနီးသည်ချင်း ကိုယ်ချင်းစာတဲ့ အနေနဲ့ ရှင့် ခင်ပွန်းသည်ကို ကျမခင်ပွန်းသည်အား သြစတေးလျနိုင်ငံမှာ ရှိတဲ့ မိသားစုထံ ပြန်ခွင့် ပေးလိုက်ဖို့ မေတ္တာရပ်ခံပေးပါ။”
.
ဘာမှတော့ ဖြစ်မလာပါဘူး။
.
.
.
အမျိုးသမီးငယ်လေး တယောက်က သူဘာသာ “နိုင်ငံခြားရေးဝန်ကြီးဌာနကပါ”လို့ မိတ်ဆက်တယ်။ သူက ကျနော် အပေါ် ကောင်းကောင်း ဆက်ဆံပါတယ်။ ပြန်ခါနီးမှာ အမေရိကန်စာရေးဆရာ မာ့ခ်တွိန်း (Mark Tawin) ရဲ့ အတ္ထုပတ္တိအနှစ်ချုပ် စာအုပ်လေးကိုတောင် ပေးခဲ့သေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျနော် သူ့ကို မကြိုက်တဲ့ အချက်တခုက ကျနော့်ကို “ကြံ့ကြံ့ခံပြီးနေပါ” လို့ တချိန်လုံး ပြောနေတာပါပဲ။
.
“ကြံ့ကြံ့ခံပြီးနေပါ” ဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ။ ကျနော်က ဖီဆန်နေရမှာလား။ အသံတွေ ထွက်ပြနေရမှာလား။ ဒါမှ မဟုတ် မျက်နှာတည်ကြီးနဲ့ ရေငုံနုတ်ပိတ် နေရမှာလား။ ဒါမှ မဟုတ် သူတို့ ခိုင်းတာလုပ်၊ ကျွေးတာစားပြီး လုပ်သမျှ ကြံကြံခံ နေရမှာလား။ ကျနော်က ဒီလို အပြောခံရတိုင်း ဒီစကားကို တိုးပြီး မုန်းမိတယ်။ မုန်းတယ် ဆိုရင် စိတ်ဆတ်သလို ဖြစ်မှန်းတော့ သိပါတယ်။ သူက ဘာဆိုလိုချင်တာလဲ။ သူတို့ရှေ့မှာ လက်ထိပ်ခြေထိပ် ခတ်ခံရထားတဲ့ လူတယောက်ကို ဘာများပြန်ပြောနိုင်မှာလဲ။
__________________________

ဘာသာပြန် – ​အောင်မိုး ( A K Moe )