အဝေးက တောင်တန်းတွေ

“အဝေးက တောင်တန်းတွေ”

ဆောလျန်

အိမ်နံဘေးက ကုန်းကလေးပေါ်ကို မီးမီး ရောက်သွားတဲ့အချိန်မှာ မမငယ်က ရှိနှင့်နေပြီ။ မမငယ်ကို အိမ်အပေါ်ထပ် မီးမီးတို့အခန်းကနေ လှမ်းတွေ့ကတည်းက ပျော်ပြီး ပြေးဆင်းလာခဲ့တာပဲ။ ‘မမငယ်ရေ’ လို့ ပြေးရင်း အော်ခေါ်လာတယ်။

မမငယ်ကတော့ မီးမီးအသံကို မကြားပါဘူး။ ဒီနေရာကို အရင်ရောက်နေတိုင်း မီးမီး တွေ့နေကျလို ဟိုးအဝေးကြီးက တောင်တန်းတွေကို ငေးကြည့်နေတယ်။ ဟိုတရက်တုန်းကလိုပဲ မမငယ် ငိုနေသလား။ နောက်ကျောကနေ မီးမီး ခြောက်လိုက်တဲ့အခါ ကိုယ်လေး တုန်နေအောင် လန့်သွားပြီး ငိုနေတဲ့ မျက်နှာနဲ့ လှည့်ကြည့်လိုက်ဦးမလား။

*****

တောင်တန်းတွေဘက်ကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း မမငယ် ပြောတတ်တဲ့စကားကို မီးမီး မှတ်မိပါတယ်။ ‘ဟောဟိုတောင်တန်းတွေက ကရင်ပြည်နယ်ဘက်က မီးမီးရဲ့။ အဲဒီတောင်တန်းတွေ ရှိတဲ့နေရာက မမငယ်တို့ မီးမီးတို့အိမ်လေ’ တဲ့။ ‘မီးမီးတို့အိမ်မှာ တောင်တန်းတွေ မရှိပါဘူး မမငယ်ကလည်း’ လို့ မီးမီး ပြန်ပြောခဲ့ဖူးတယ်။

မီးမီးတို့အိမ်ရှိတဲ့ ရန်ကုန်မှာ တကယ်ပဲ တောင်တန်းတွေမရှိဘူး။ တိုက်ခန်းအမြင့်ကြီးတွေ ရှိတယ်။ ကားတွေအများကြီးရှိတယ်။ ကားသေးသေးလေးတွေရော မီးမီးသဘောကျတဲ့ ဘတ်စ်ကားတွေပါ ရှိတယ်။ မီးမီးတို့ကျောင်း ရှိတယ်။ မီးမီးသူငယ်ချင်းတွေ ရှိတယ်။ ပြီးတော့ ဘွားဘွားတို့၊ မမတို့လည်း ရှိတယ်။ တောင်တန်းတွေတော့ မရှိဘူးလေ။

တောင်တန်းတွေကို မီးမီး စမြင်ဖူးတာ အခု မမငယ်တို့နေတဲ့ မဲဆောက်ဆိုတဲ့မြို့ကို ရောက်လာတုန်းကပဲ။ အဝေးပြေးဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ တလမ်းလုံး အိပ်ပြီး လိုက်လာတာမို့ မနက်လင်းတဲ့အချိန်ကျမှ တောင်တန်းတွေကို မီးမီး တွေ့တော့တယ်။ ကားဂိတ်ကနေ မေမေငှားခဲ့တဲ့ တက္ကစီ ဖြတ်လာတဲ့ လမ်းတလျှောက်လုံးမှာ တောင်တန်းတွေကို မီးမီးတွေ့ရတယ်။ သစ်ပင်တွေအများကြီး တွေ့တယ်။ မြက်ပင်ရှည်တွေလည်း တွေ့တယ်။

လမ်းမှာတုန်းက ဘတ်စ်ကားပေါ် ညအိပ်ရမယ်ဆိုတာကို မကြိုက်လို့ မေမေ့ကို ဂျီကျလိုက်သေးတဲ့ မီးမီးဟာ အသစ်အဆန်းတွေ မြင်ရတဲ့ခဏမှာပဲ ပျော်သွားခဲ့တယ်။ ‘ဘိုင့်ဘိုင် သစ်ပင်ရေ၊ ဘိုင့်ဘိုင် မြက်တွေရေ’ လို့ မီးမီး ပြောလိုက်တယ်။ နောက်ထပ် အပျော်ဆုံးအချိန်ကတော့ မီးမီးတို့ နေရတဲ့အိမ်မှာ မမငယ်ကို စတွေ့ခဲ့တာပဲ။ မမငယ်က အိမ်အောက်ထပ်က အခန်းတခုမှာနေတယ်။

မမငယ်ကို တွေ့တွေ့ချင်း မီးမီးတို့နဲ့ စကားပြောတာ အတူတူပဲလို့ မီးမီး မသိသေးဘူး။ မီးမီး မပြောတတ်သေးတဲ့ ထိုင်းစကားဆိုတာမျိုးတွေ ပြောမှာပဲလို့ ထင်ခဲ့တာ။ ဒါပေမဲ့ မမငယ်က ‘သမီးနာမည် ဘယ်လိုခေါ်သလဲ’ လို့ မေးလိုက်တော့ ဒီမမ ဗမာစကား ပြောတတ်တာပဲလို့ မီးမီး အံ့ဩသွားတယ်။

မမငယ်ဟာ မီးမီးတို့လိုပဲ မြန်မာနိုင်ငံကနေ ရောက်လာတာလို့ မေမေက ပြောပြတယ်။ ဒါပေမဲ့ မီးမီးတို့လိုတော့ လေယာဉ်ပျံကြီးစီးပြီး ရောက်လာတာ မဟုတ်ဘူး၊ ဟိုးအဝေးကနေ တောတွေတောင်တွေကို ဖြတ်လာခဲ့တာတဲ့။ လမ်းမှာ လူဆိုးတွေ မဖမ်းအောင်လည်း တိတ်တိတ်လေး နေခဲ့ရတယ်တဲ့။ မေမေနဲ့ မီးမီးလည်း လူဆိုးတွေမဖမ်းအောင် အိမ်ကနေ တိတ်တိတ်လေး ပြေးခဲ့ဖူးတာ မီးမီး မှတ်မိတယ်။ မမငယ်ဟာ မီးမီးတို့လိုပဲလို့ မေမေပြောပြတာကို လက်ခံသွားတယ်။

စတွေ့တဲ့နေ့ကတည်းက မမငယ်ဟာ မီးမီးရဲ့ကစားဖော် ဖြစ်လာတယ်။ မမငယ်က မေမေ့ထက် ကိုးနှစ်လောက်ပဲ ငယ်တယ်ဆိုတာ မီးမီး မသိဘူး။ ရန်ကုန် က ဘွားဘွားအိမ်မှာ ကျန်ရစ်ခဲ့တဲ့ ဝမ်းကွဲမမနဲ့ အသက်သိပ်မကွာဘူးလို့ ထင်နေတယ်။ နောက်ရက်တွေမှာ မေမေ အလုပ်မအားတိုင်း မမငယ်အခန်းကို မီးမီး ကူးသွားတော့တာပဲ။

‘မမငယ်ရေ ကစားရအောင်လေ’ လို့ မီးမီးခေါ်ရင် မေမေက အားနာတယ်တဲ့။ ‘ရပါတယ် အမရယ်၊ ညီမက ရောက်တာ သိပ်မကြာသေးလို့ နေသားမကျသေးတာနဲ့ စိတ်လည်း နည်းနည်းကျနေတာနဲ့ အတော်ပါပဲ၊ ပြီးတော့ ကလေးလည်း ချစ်တယ်၊ မီးမီးကလည်း ချစ်စရာကောင်းတယ် လေ’ လို့ မေမေ့ကို ပြန်ပြောတယ်။ မီးမီးဟာ သူ့ကို ချစ်စရာကောင်းတယ်လို့ ပြောလိုက်တဲ့ မမငယ်ကို ပိုသဘောကျသွားတယ်။

“မီးမီးတို့ ဒီမှာပဲ အကြာကြီး နေလို့မရဘူးလား မေမေ” လို့ မေမေ့ကို မေးကြည့်ရတယ်။ မီးမီးတို့နေရတဲ့ မြို့ကြီးမှာ . . . မီးမီး‌ ကျောင်းတက်ရမယ်ဆိုတဲ့ နေရာမှာ မမငယ် မရှိဘူး။ အိမ်နားမှာလည်း မီးမီးလိုစကားမျိုး ပြောတတ်တဲ့ ရွယ်တူ ကစားဖော်တွေ မရှိဘူး။ ‘နောက်တော့ သူငယ်ချင်းတွေ ရလာမှာပေါ့’ လို့ မေမေက ပြောပြန်တယ်။ အဲဒီ ‘နောက်’ ဆိုတာ ဘယ်တော့လဲ။

‘နောက်ကျရင် အိမ်ပြန်မှာပေါ့’ လို့ မေမေပြောဖူးပေမယ့် မီးမီးတို့ ရန်ကုန်အိမ်ကို ပြန်မရောက်တော့တာ ကြာပဲ ကြာလှပြီ။

“မရဘူးလေ မီးမီးရဲ့၊ မီးမီးကို မေမေ ကျောင်းအပ်ထားပြီလေ၊ နောက်လဆိုရင် ကျောင်းတက်ရတော့မှာ၊ အလုပ်ရှိလို့ မေမေ ဒီကို ခဏလာရတာ မီးမီး သိတယ်လေ”
“မီးမီးက ရန်ကုန်မှာပဲ ကျောင်းနေချင်တာ”

မေမေ ဘာလို့ မျက်နှာမကောင်းဖြစ်သွားသလဲ မီးမီး မသိဘူး။ ‘ရန်ကုန် ပြန်ချင်တယ်၊ ဘွားဘွားကို သတိရတယ်၊ မမနဲ့ ဆော့ချင်တယ်’ စသဖြင့် မီးမီး တခုခု ပြောလိုက်ရင် မေမေ့မျက်နှာဟာ အဲဒီလို ဖြစ်နေကျပဲ။ မီးမီး ငယ်တုန်းက ဆုံးသွားတယ်ဆိုတဲ့ ဖေဖေ့အကြောင်း မေးလိုက်တဲ့အချိန်နဲ့တောင် မတူဘူး။ သက်ပြင်းချမယ်၊ ပြီးရင် မီးမီးမျက်နှာကို မကြည့်ဘဲနဲ့ ‘အဲဒီလို မပြောစမ်းနဲ့ မီးမီးရယ်’ လို့ မေမေပြောတတ်တယ်။ မေမေရော မီးမီးလို ရန်ကုန်မပြန်ချင်ဘူးလား။

*****

‘မမငယ်ရေ’

ပထမတော့ မမငယ် လန့်သွားအောင် ပုခုံးကိုပုတ်ပြီး ခြောက်လိုက်မယ်လို့ မီးမီး တွေးပေမယ့် မလုပ်ဖြစ်ဘူး။ အသံကျယ်ကျယ်ပဲ ထပ်ခေါ်လိုက်တယ်။ ဒီတခါတော့ မမငယ်က ကြားသွားတယ်။ နောက်ကို လှည့်ကြည့်တယ်။ ဟင် . . . မမငယ် ငိုနေပြန်ပြီ။

“မီးမီး လာ”

မမငယ်က မျက်ရည်တွေကို ပွတ်သုတ်ပစ်တယ်။ မီးမီးကို လက်ကမ်းခေါ်တယ်။ မမငယ်လိုပဲ မီးမီးက မြေကြီးပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။

“မမငယ် ဘာလို့ ငိုနေတာလဲဟင်”
“မငိုပါဘူး မီးမီးရဲ့”
“မမငယ်ကလည်း မေမေ့လိုပဲ ငိုနေပြီးရင် မငိုဘူးလို့ပဲ ပြောတယ်”

မမငယ်က ရယ်လိုက်တယ်။ မျက်လုံးအောက်မှာ ကျန်နေသေးတဲ့ မျက်ရည်တွေကို ထပ်ပြီး သုတ်ပစ်တယ်။ ပြီးတော့ မီးမီး မျက်နှာကို တည့်တည့်ကြည့်ရင်း ‘ကဲ မငိုတော့ဘူး တွေ့လား’ တဲ့။ မေမေ့လိုပဲနော် . . .။

“မီးမီး တွေ့ပါတယ်”
“တအား မငိုပါဘူး မီးမီးရဲ့။ ခဏလေး မျက်ရည်နည်းနည်းလေးပဲ ကျတာပါ”
“ဘာလို့လဲဟင်”
“မမ အမေကို သတိရလို့ပါ မီးမီးရယ်။ အမေ နေမကောင်းဘူးတဲ့”
“အိမ်မှာလား”
“အင်း အိမ်မှာပေါ့”

မမငယ်က သူ့အိမ်ကို လိုက်ရှာနေတာလားမသိ။ တောင်တန်းတွေဘက်ကို ကြည့်နေပြန်တယ်။ မီးမီးကတော့ ရှုခင်းလှတာကိုပဲ တွေ့တယ်။ တောင်တန်းတွေက အပြာရောင်။ ဟိုးအနောက်က တိမ်တွေရယ် ကောင်းကင်ရယ်က လိမ္မော်ရောင်၊ ငွေရောင်။ မီးမီး ကြီးလာလို့ ပန်းချီကောင်းကောင်း ဆွဲတတ်ရင် အဲဒီလို သိပ်လှတဲ့ ကောင်းကင်ပုံ ဆွဲချင်တယ်။ ခုတော့ မီးမီးက ဒီလောက်လည်း မဆွဲတတ်သေးပါဘူး။ မီးမီး ဆွဲတဲ့ပုံတိုင်းမှာတော့ မေမေပါတယ်၊ မီးမီး ပါတယ်၊ မီးမီးရဲ့ ရန်ကုန်အိမ်ပါတယ်၊ မမလည်း ပါတယ်။ မမအကြောင်း စဉ်းစားလိုက်ရင် ဘွားဘွားမသိအောင် ခေါက်ဆွဲခြောက်တွေ ခိုးပြုတ်စားရင်း စပ်တာရော ပျော်တာရော ပေါင်းပြီး ညီအစ်မနှစ်ယောက် တခစ်ခစ် ရယ်ရတာကို အမြဲ သတိရနေတယ်။ မေမေ ဗွီဒီယိုကောလ် တခါတလေ ခေါ်ပေးရင် တော့ မမနဲ့ စကားပြောရပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အပြင်မှာ အတူရှိရတာလောက် မီးမီး မပျော်ဘူး။

“မမငယ် အိမ်ပြန်လို့ရတာပဲ။ အဲဒီတောင်တန်းတွေနားမှာဆို နီးနီးလေးပဲ”
“မရဘူး မီးမီးရဲ့ တောင်တန်းတွေက ဒီလို မြင်နေရတော့သာ နီးတာ၊ တကယ်တမ်းသွားရင် အဝေးကြီး”
“မမငယ် လမ်းမသိလို့လား”
မမငယ်က သက်ပြင်းချလိုက်တယ်။ မေမေ့လိုပဲ . . .။
“လမ်းသိပြီး ပြန်လို့မရတော့တဲ့ အိမ်တွေလည်းရှိတယ် မီးမီးရဲ့”

မီးမီး နားမလည်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ မေမေနဲ့ စကားပြောသလိုပဲ နားမလည်တာအကုန်လုံး ပြန်မမေးဘူး။ လက်ထဲမှာပါလာတဲ့ အာလူးကြော်ထုပ်ကို မမငယ်ကို ဖောက်ခိုင်းပြီး တကျွတ်ကျွတ် ဝါးနေတယ်။ မမငယ်လက်ထဲကို အာလူးကြော် ထည့်ပေးလိုက်ပေမယ့် မီးမီးကိုပဲ ပြန်ခွံ့ပေးတယ်။ ရန်ကုန်အိမ်က မမဆိုရင် တော့ မီးမီးလက်ထဲကနေ တထုပ်လုံးကို လုလိုက်မှာ။ ပြီးတာနဲ့ မီးမီး ဘယ်လောက်ပဲ အော်အော်၊ အိမ်ထဲမှာ မမက ပတ်ပြေးနေမှာ။ ဘွားဘွား ငေါက် တော့မှ မီးမီးလက်ထဲကို အထုပ် ပြန်ရောက်တော့မှာ။ ပြီးရင်လည်း အဲဒီ အာလူးကြော်ထုပ်ကို မီးမီးတယောက်တည်း စားတာမဟုတ်ပါဘူး။ မမကို တဝက် လောက်တော့ ပြန်ကျွေးသေးတာပါ။ အဲဒီအခါကျရင် လုရတာ၊ ငြင်းရတာတွေကို မီးမီးတို့ သတိမရတော့ဘူး။ မမနဲ့ အာလူးကြော် အတူစားရင်း အော်အော် ရယ်ကြပြန်ရော။ အိမ်မှာတုန်းကပေါ့ . . .။

“မီးမီး ငါးနှစ် ပြန်ဖြစ်ချင်တယ်”
“ဘာလို့ တနှစ်ခွဲကြီးများတောင် ပြန်ငယ်ချင်တာတုံး မီးမီးရဲ့”
“ငါးနှစ် ပြန်ဖြစ်ရင် မီးမီးက အိမ်မှာ . . . ရန်ကုန်မှာလေ”

မမငယ်ဟာ မီးမီးမျက်နှာကို အကြာကြီးပဲ ငေးနေတယ်။ မျက်လုံးထဲမှာ အရည်လေး လက်သွားတယ်။ ခဏပဲ။ ပြီးတော့ တောင်တန်းတွေဘက်ကို ကြည့်နေပြန်ရော။

‘မမငယ် ငိုနေတာလား’ လို့တော့ မီးမီး မမေးပါဘူး။ မေးရင်လည်း ‘မငိုပါဘူး’ လို့ ဖြေမှာပဲဆိုတာ မီးမီး သိတယ်လေ။