သောင်ရင်းနိုက်ဘား

ဘီယာတဗူးကို ဘတ် ၃၀ နဲ့ သစ်မြစ်ဆုံပေါ် တင်သောက်လို့ရတဲ့နေရာကို သောင်ရင်းနိုက်ဘားလို့ ငါနဲ့ ငါ့ဘော်ဒါနာမည်ပေးလိုက်တယ်။ ရန်ကုန်က စထွက်ကတည်းက ရိုက်စရာမရှိ ရှာကြံရိုက်ပြတဲ့ စစ်အစိုးရခေတ်တီဗီအစီအစဉ်တွေထဲက မြင်ကွင်းတွေလို လှိုင်သာယာကို စာမေးပွဲခန်းထဲဝင်ခါနီး ဒီအပုဒ်ပါမယ်ကြားလို့ မရ-ရအောင် ခေါင်းထဲရိုက်သွင်းသလိုမျိုး ငါကြည့်ရတာ ရွံစရာပဲ။ ငါငယ်ငယ်တုန်းကတော့ ဖိနပ်လေးချွတ်ပြီး ခွေးကုတက်ကနေ သိန်းဌက်သူရဲခေါင်းကြည့်ချင်လို့ ၇နာရီထိုး မျက်နှာချိုသွေးခဲ့ရတာပေါ့။ ကြီးလာတော့ ဂိတ်တဂိတ်ရောက်တိုင်း ကျနော်တို့က ရိုးသားတဲ့ဖိုးသခွားလေးတွေပါဆိုတဲ့ပုံပေါက်အောင် သရုပ်ဆောင်ရတဲ့အထိ ဘဝက လီးတွေဖြစ်ကုန်တာပဲ။ စနစ်ကြီးတခုလုံးက နောက်ပြန်မောင်းတဲ့ကားပေါ်လိုက်နေရပြီဆိုတာ သိလိုက်ရချိန် ဘီယာလေးတဗူးသောက်နေရသေးတာ မဆိုးပါဘူးလို့ ဖြည့်တွေးတက်လာရော။ သောက်ရင်းနိုက်ဘားက ၁၉ လမ်းတခုလုံးစာပဲ။ လေရဟတ်နီရပ်ဝန်းပဲ။ စော်တွေမရှိတာကလွဲရင် ဘဝမှာရနိုင်စရာ ဘာမှမရှိဘူးဆိုတာ ခံစားမိတာချင်းတော့ အတူတူပဲ။ နားနေတုန်း ငါ့ခြေထောက်ပေါ် ဌက်မွှေးတခု ဝေ့ဝဲကျမလာဘူး။ ဒါမင်းမိဘတွေထားခဲ့တဲ့ အမွေတွေပဲသားဆိုပြီး ဇာတ်ပို့တွေရောက်မလာဘူး။ နောက်ဆုံကျည်ဆံကို ပစ်ဖို့ တဘဝလုံးမောင်းအသင့်တင်ထားပြီး ဇာတ်သိမ်းခန်းကျ သေနတ်လွတ်ကျတဲ့ အခန်းမျိုးပေါ့။ သောင်ရင်းနိုက်ဘားထဲကို ဝင်လိုက်ရင် ရစရာဆိုလို့ ငါပြင်ဆင်မထားတဲ့ဇာတ်သိမ်းတွေပဲ။ အကုန်လုံးက နာနာကျင်ကျင်ဇာတ်သိမ်းတွေစုထားတဲ့ လူ့သရုပ်ပေါင်းချုပ်ပဲ။ ပိတ်မိနေချိန်ကျော်ဖြတ်သွားကြတဲ့ ကားကြုံတွေပဲ။ ဖေ့ဘုတ်မှာစောက်ထှာကျဟန်ဆောင်တဲ့စော်တွေရှဲနေကျ ရှုမျှော်ခင်းမျိုးထဲ ငါအရှင်လတ်လတ်ကြီးရောက်လာတော့လဲ ဘာမှမရှိခြင်းဆိုတာ ရှင်းပြရခက်တဲ့ ဓမ္မပါပဲလို့ ငါ့အဖော်ကိုငါပြောလိုက်တယ်။ ရွေးချယ်စရာမရှိတော့ အာရုံ ၆ ပါးဟာပြတ်သားလာတယ်။ ဝင်သက်ထွက်သက်မှာ တိမ်တွေဟိုဒီယိမ်းထိုးနေတယ်။ ခြံစည်းရိုးခနော်ခနဲ့နဲ့ ငါရင်းနှီးတဲ့ အိမ်တလုံးကမှ အပ်ကျသံမကြားရတဲ့ ငြိမ်းချမ်းခြင်းပဲ။ အဲဒီမှာ ဇီဇဝါပန်းပင်တွေရှိတယ်။ တန်းလျားတစ်ခုပေါ်ကနေ ကန်စောင်းကိုငေးမောကြည့်ရခြင်းကို သမာဓိလို့ မီးဖိုချောင်ထဲက ဆီသတ်အနံ့ကို ပီတိလို့ငါရေးမှတ်ခဲ့တယ်။ ဘေးမှာ လောင်နေတဲ့ငါ့ဘော်ဒါကို ဘီယာတဗူးနဲ့ လောင်းချလိုက်တော့ ပျော်ရွှင်မှုက ဘယ်ကလာလဲ ငါတို့မရေရာတော့ဘူးဆိုတာပဲ။ သောက် သားကြီး။ မင်းဘဝလည်း ဆုံးနေပြီ။ ဘဝဟာ ပိန်းပိတ်အောင်မှောင်နေတဲ့ ဝင်္ကဘာထဲက ထွက်ပေါက်တံခါးကို မင်းကြိုးစားရှာဖွင့်ပြီးရင် နောက်ထပ်ဝင်္ကဘာထဲကို ရောက်မယ့်ဂိမ်းပဲ။ အဲဒီလိုအဆုံးက ပြန်စရတဲ့ ဖြစ်တည်မှုတွေပဲ ငါလည်းရခဲ့တာပဲ။ ခန္ဓာမရှိရင် ဝေဒနာမရှိဘူးဆိုတာ အစကတည်းက မပတ်သတ်ခဲ့ရင်အကောင်းသားလို့ စော်တယောက်နဲ့ ပြတ်ရင် ရနေကျခံစားချက်လိုပေါ့။ သောင်ရင်းနိုက်ဘားထဲ ဟောသလိုပိုက်ဆံတွေကြဲချလိုက်မယ်။ ငါတို့တခေတ်လုံးက လီယိုနာဒိုရဲ့ ရှန်ပိန်ခွက်ကို ကိုင်မြှောက်ပြီး ချီးယားလုပ်တဲ့ ဟန်မျိုးကို ၃ ခွက် ၁ ခွက် ဖရီးရတဲ့ ဘီဘာဆိုင်ကနေ လက်ဖက်ပုဇွန်တစ်ပွဲမှာပြီး ဘေးဝိုင်းကစော်တွေအထင်ကြီးအောင် နိုင်ငံရေးတွေလျှောက်ပြောနေခဲ့ခြင်းပဲ။ ကတ္တီပါဖိနပ်အစုတ်နဲ့ ရွှံ့စင်လုံချည်နဲ့ ရန်ကုန်ကိုငါမောင်းတင်တုန်းက တကောင်မှငါ့ဘက်က ခံမပစ်ပေးခဲ့ပါဘူး။ ဒီအတွက်လည်း ငါနာကျင်စရာမရှိဘူး။ ဗိုလ်ကလေးဈေးလမ်းထိပ်က တစ်ထောင်ဖိုးသုံးခွေ NC ကားတွေတပျော်ကြီးဝယ်ပြီး ကြည့်တက်ခဲ့တာပဲ။ ငါကရောင့်ရဲတယ်။ ကျဉ်းကျဉ်းကြပ်ကြပ်လူဖြစ်ရတဲ့ နိုင်ံငံမှာ ထမင်းစားဖို့ အလုပ်တခုလောက် လုပ်နေဖို့လောက်ပဲ အိပ်မက်တယ်။ သောင်ရင်းနိုက်ဘားဟာ တော်လှန်ရေးဌာနချုပ်ပဲ။ လူရွှင်တော်၊ ဆိုင်းနောက်ထနဲ့ ကဗျာဆရာပြီးရင် မင်းအောင်လှိုင်စောက်ခွက်ကို ဓါးမြှောင်နဲ့ ပြေးထိုးချင်တဲ့ သူပုန်ဟာ ငါဖြစ်ချင်ခဲ့တဲ့ ဘဝပုံစံပဲ။ ပြောင်းပြန်စီးနေတဲ့ မြစ်ဘေးမှာ ကျသေနေတဲ့ ဘဝတွေရှင်အောင် ဘယ်လိုပြန်စိုက်မလဲ။ ကြုံရာဘဝတခုကို ထိကြည့်ရင် ငါလီးးးးးးးလို့သံရှည်ဆွဲပြီး I know that feel bro ဆိုတဲ့ meme ကိုပြေးမြင်လိမ့်မယ်။ သောင်ရင်းနိုက်ဘားဟာ ဆန်တက်နေတဲ့ အမှန်တရားပဲ။ ဘီယာတွေနဲ့ ဆေးချရတဲ့ နာကျင်မှုတွေကုသရေးစင်တာပဲ။ တောကောင်တွေလို တိတ်တဆိတ်ငါချောင်းကြည့်ပြီး တွားသွားဝင်ရတဲ့ ဂယ်ပေါက်တခုထဲကနေ မိုးပေါ်ကိုငေးကြည့်ခြင်းမျိုးနဲ့ တဇာတ်လုံးမသုံးလိုက်ရတဲ့ နံရံမှာ ချိတ်ထားတဲ့သေနတ်တစ်လက်ဟာ သောင်ရင်းနိုက်ဘားထဲ ထိုင်လို့ပေါ့။

၂၆၊ ဇွန်၊ ၂၀၂၁

KNU၊ တပ်မဟာ ၇၊ ကရင်ပြည်နယ်။