အက်ဆေး

“ပန်းချီကား” ခခ မင်းကို အိပ်မက် ထပ်မက်ပြန်တယ်။ ကိုယ်က အိပ်မက်တွေနဲ့ လုံးချည်လည်လိုက်နေသူ ဆိုတာကိုတော့ မင်းသိတယ်မဟုတ်လား။ အိပ်မက်ထဲမှာ ကိုယ် က အိမ်ကို သိပ်လွမ်းနေတယ်။ အိမ်ကိုပြန်ချင်နေတယ်။ အိမ်ကနေ ထွက်လာခဲ့ရတဲ့ နေ့ရက်တွေကို လက်ချိုးရေတွက်ရင်း ဒီအချိန်ဆို အမေ ဘုရားဝတ်ပြုနေမလား၊ အဖေရော ကျန်းမာပါ့မလားနဲ့ မျှော်တွေးနေရတာ သိပ်ပင်ပန်း‌နေ တဲ့အချိန်မှာ မင်းဆီကနေ မက်ဆေ့ဝင်လာတယ် တဲ့။ မက်ဆေ့အသံကြားတာနဲ့ အဲဒါ မင်းပဲဆိုတာ ချက်ချင်းနားလည်လိုက်တာက […]

‘ဗုံးကြဲခံနေရတဲ့မြို့က မိန်းမ’ ဆောလျန် ဇာတိမြို့ ဗုံးကြဲခံနေရတဲ့ အချိန်တုန်းက အဲဒီမိန်းမက အိပ်ပျော်နေခဲ့တာ။ အိပ်ပျော်နေတယ်ဆိုပေမဲ့ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်တော့ ဘယ်ဟုတ်လိမ့်မလဲ။ အိမ်ကနေ အသက်လု ထွက်ပြေးရပြီးကတည်းက နောက်က ကပ်ပါလာတဲ့ ဆင်တူယိုးမှား ခြောက်အိပ်မက်တွေထဲမှာ တဝဲလည်လည် နစ်မြုပ်ရင်း အိပ်တဝက် နိုးတဝက် ဖြစ်ရလေ့ရှိတဲ့ ညများစွာထဲက တညပဲကိုး။ ဇာတိမြို့ ဗုံးကြဲခံနေရတဲ့အချိန်မှာ အဲဒီမိန်းမက ထုံးစံအတိုင်း ‘နင့်နောက်က သူတို့လိုက်လာပြီ’ ဆိုတဲ့ အိပ်မက်ထဲက အသံတခုကိုကြားပြီး လွတ်ရာလွတ်ကြောင်း […]

“အမှောင်ဘက်ခြမ်းသို့ လက်ကမ်းဝံ့သူများ” မြရဲလွင် (ဝေးလွင့်ငှက်) အမှောင်ဘက်ခြမ်းမှာ ပျော်နိုင်ဖို့ ပညာရေးကိုခုတုံးလုပ်ပြီး ဖြူစင်တဲ့ ကလေးငယ်တွေရဲ့ ရသင့်ရထိုက်တဲ့ ကျောင်းသား အခွင့်အရေးတွေကို ကျောင်းဆရာ၊ ဆရာမတွေကနေတဆင့် စနစ်တကျ ရိုက်ချိုးခိုင်းဦးမယ်။ ဒါဟာ ဖန်တရာထပ်နေတဲ့ လုပ်ကွက်တွေပဲ … အမှားကို အမှားလို့ သိခွင့်မရနိုင်မည့် ပညာရေးစနစ်က ကြီးထွားလာမည့် လူငယ်လေးတွေဟာ နိုင်ငံအတွက် ဘယ်လောက်ထိ အကျိုးပြုနိုင်မှာလဲ … ချည့်နဲ့လို့ အားမရှိတော့တဲ့ အမိနိုင်ငံတော်ကြီးအတွက် စစ်မှန်တဲ့ ပညာရေး […]

‘ခွေးရူးသတ်သူ’ မိုးလှိုင်ည သူ့နာမည်က အလီ။ မိုဟာမက် အလီတို့ အလီဘာဘာတို့ မဟုတ်ပါ။ သူ့နာမည်ကို အလီလို့ပဲ ကျနော်တို့ သိပါတယ်။ အလီတို့က အိန္ဒိယလူမျိုးပါ။ သူတို့နေတာက ကျနော်တို့ ဝန်ထမ်းအိမ်ယာ ရပ်ကွက်ဘေးက ဆင်းရဲသား အိန္ဒိယလူမျိုးတွေ နေထိုင်တဲ့အတိုင်း သူတို့အိမ်ခပ်ကျဉ်းကျဉ်း လမ်းကျဉ်းကျဉ်းလေးတွေကြားမှာ လူဦးရေများစွာ ပြွတ်သိပ် နေထိုင်ကြပါတယ်။ အလီက ဘာလုပ်လဲဆိုတော့ ဘာမှမလုပ်ပါ၊ မနက်ခင်း ၆ နာရီခွဲ ၇ နာရီဆိုရင် အလီဟာ […]

“Interregnum” ဒီမောင် တိုက်ဆိုင်မှုဟာ အသီးတလုံးဆိုပါစို့။ အဲဒီထဲမှာ ဘာတွေ ဖြစ်တည်နေမလဲ။ ဒါမှမဟုတ် အဲဒီထဲမှာ ဘာမှမရှိတာရော မဖြစ်နိုင်ဘူးလား။ ‘သံလိုက်စက်ကွင်းရဲ့ ဝင်ရိုးစွန်းနှစ်ဘက်က ပင့်သက်များ’ စကားလုံးတွေဟာ လေ့ကျင့်ရေးကွင်းထဲက ဘောလုံးတွေလို။ ပွဲကြည့်စင်ပေါ်က ထိုင်ကြည့်နေတာမဟုတ်ရင် ပြည်သူ့ရင်ပြင်က ရေပန်းတခုရဲ့ ပိုက်ခေါင်းလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲ။ အချိန်ကာလတခုမှာ ရပ်တန့်သွားမလား။ ဒါမှမဟုတ်လည်း ရေပန်းတခုရဲ့ ဖြစ်တည်ခဲ့ခြင်း အဓိပ္ပါယ်ထဲမှာပဲ ရေညှိအလိမ်းလိမ်းနဲ့ ဆက်လက် ရှင်သန်နေဦးမှာလား။ အနီးအဝေးကိစ္စဟာ သံလိုက်စက်ကွင်းတခုကို ပြောင်းပြန်လှည့်မိလိုက်ရုံနဲ့ […]

“အိမ်လွမ်းသူ” မောင်မူ တောင်ကုန်းတခုကို လိမ့်ဆင်းနေတဲ့ ကျောက်တုံးတတုံး တစုံတခုနဲ့တိုက်မိပြီး ရပ်သွားသလို အိမ်နဲ့အဝေးမှာ နှစ်အကြာကြီး မေ့မေ့လျော့လျော့ ပြေးလွှားနေခဲ့တဲ့ ကျနော့်ရဲ့အသိစိတ်က ဘာမှန်းမသိတဲ့ တစုံတခုနဲ့တိုက်ပြီး ရုတ်တရက် ရပ်တန့်သွားတယ်။ ပြီးတော့ အိမ်ပြန်ရမယ်၊ ငါ အိမ်ကိုပြန်ရမယ် ဆိုတဲ့အသံတွေက ကျနော့်ကိုယ်ထဲမှာ ပဲ့တင်ထပ်လာတယ်။ အား တစ်-ရာခိုင်နှုန်းပဲကျန်တဲ့ ဖုန်းတလုံးက သူ့အသက်ဓာတ်ကိုဆက်ဖို့ လျှပ်စစ်စွမ်းအင်ကို အသည်းအသန် လိုအပ်သလို ကျနော့်အသက်ဓာတ်ကိုဆက်ဖို့ အိမ်ရဲ့အငွေ့အသက်ကို အသည်းအသန် လိုအပ်နေပြီလို့ ခံစားလိုက်ရတယ်။ […]

“အိပ်ပျော်ပြီးရင် စိတ်ပျော်သွားမှာလား”ဂနိုက်ရေးလက်စ စာရွက်အလွတ်ဟာ ရေးလက်စအတိုင်းပဲ ရပ်တန့်သွားတော့တာပဲ။ ဘုရားခန်းထဲက ဘုရားစင်လည်း အရင်အတိုင်း ရှုပ်ပွဆဲပဲ။ ပင့်ကူမျှင်ပေါင်း များစွာနဲ့ပေါ့။ ငါမွေးထားတဲ့ကြောင်ကလည်း ငါ့ကို စိတ်ပျက်စွာ ထိုင်ကြည့်နေဆဲ (လို့ ထင်တာပဲ)။ ငါ့ကလေးအတွက် ၀ယ်လာတဲ့ အရုပ်ကားကိုလည်း ဆိုင်ကအထွက်မှာ ပန်းကုံးတွေ လက်ထိပ်မှာအပြည့် တွဲလွဲဆွဲထားတဲ့ ကလေးတယောက်ကို ပေးပစ်လိုက်တယ်။ အနည်းဆုံးတော့ သူတို့ ပြန်ရောင်းစားတော့မယ်မထင်ဘူး။ ဘယ်ကစဖြစ်မှန်းကို သေချာမသိတော့ပေမဲ့ ဖြစ်ချင်တိုင်းကို ဖြစ်နေတော့တာပဲ။ ငါ့အယူအဆနဲ့ငါ ရေတွေကို […]