အက်ဆေး

“Bye Bye Black Bird” ရာမွန် ငါ နန့်ဆန်ယန် ရှေ့တန်းမှာ စစ်တိုက်နေတုန်း နင့်ဆီက နောက်ဆုံး စာတစောင်ကို ရတယ်။ ဖောက်ပြန်မိတာ ဝန်ခံပါတယ် ဆိုတဲ့အကြောင်း။ ငါ သေနတ် ကိုကိုင်ရင်း ကတုတ်ကျင်းထဲမှာ အဲ့စာကို ဖတ်ရတယ်။ ဘေးနားက ငါ့ရဲ့ခွေးဟာ ငါ့ကို ကြည့်လို့။ ငါမငိုပါဘူး။ နင့်အမှားလည်းမဟုတ်တာ ငါသိတယ်။ နင်အခုလိုဖြစ်အောင်ထိ ငါက တွန်းပို့ခဲ့တာလို့တောင် ငါခံစားနေရတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဒီလိုအချိန်ကျမှ […]

“ခေတ္တ မီဇိုရမ်” ဂျော့လင်းညို အလုပ်မရှိတာ နှစ်ပတ်ကျော်ပြီ။ ဆန်က ရှိသေးသည်ဆိုတော့ သိပ်တော့ ကိစ္စမရှိ။ ကိစ္စရှိသည်က ဟင်းချက်စရာဖြစ်သည်။ ဒီရက်ပိုင်း ပဲဟင်းတလှည့်၊ အသားတုတလှည့်ဆိုတော့ လျှာရင်းက မမြက်သည်မှာ ကြာပြီလေ။ ကိုက်လန်လေးနဲ့ ဝက်သားလေးကို ပါးပါးလှီးပြီး ကြော်စားလိုက်ရင်ကွာ ဆိုတဲ့အသိက ဦးနှောက်ကို သတင်းပို့တော့ ဗိုက်တွေပါ ဆာလာသည်။ “မောင်မိုးရေ၊ အလုပ်ရှိရင်ခေါ်ဦးကွာ” မောင်မိုးကို ကြိုပြောထားရမည်။ ဒီရက်ပိုင်းကတော့ တခြားအလုပ်တော့ သိပ်မရှိ။ အဲ ရှိသည်ကလည်း […]

“သစ္စာဖောက်” ငွေကြယ်စင် ကင်မရာမီးပွင့်တွေ တဖျပ်ဖျပ်က သူ့အပေါ်ကို ရမ်းရမ်းကားကား ကျရောက်နေသည်။ မီး‌ခိုးငွေ့လို တိမ်မျှင်တစလို ဒီနေရာကနေ လွင့်မျော ပျောက်ကွယ်သွားလိုက်ချင်သည်။ ဘာတွေမေးနေမှန်း ဘာတွေပြောနေမှန်းမသိလောက် အောင် ရင်တခုလုံး နာကျင်ဆူဝေနေသည်။ သူ့ရှေ့မှာ ထိုင်နေကြသူများပင် ဒီအခြေအနေကို အလျင်အမြန် အပြီးသတ်ချင်နေကြပုံ ပေါ်ပါသညိ။ ဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်း မသိရအောင် mask ကိုယ်စီ တပ်ထားသော သူတို့၏ မျက်လုံးတွေက ကြောက်စိတ် ရောပြွန်းနေသော အသက်မဲ့မှုကို မြင်နေရသည်။ လက်ထဲကို […]

“အမှောင်” မိုဃ်းဇက်သော် (၁) လွမ်းသူ့ပန်းခွေသည် ဝမ်းနည်းစရာ အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်။ ဆက်ရေး။ ထို့နောက် အမှောင်သည် တလှိမ့်ပြီးတလှိမ့် ရွာထဲဝင်လာတော့မည်။ နားထောင် ကြည့်စမ်းပါ။ အရိပ်တွေ အရောင်တွေရဲ့ ဆူညံသံကို။ ခါးကိုင်းနေတဲ့ အတင်းအဖျင်းတွေနဲ့ ဇာတ်လမ်းပမာ နားဆင်စရာတွေကို။ သည်းအူပြုန်းမျှ ရက်စက်ခံခဲ့ရသည့် မျက်ရည်စက်တွေကို။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို မပျော်ရွှင်ရခြင်းထဲ ထည့်ဖျော်ခဲ့ရတာ ဘယ်လောက်တောင် ကြာခဲ့ပြီလဲ။ တောင်ကျချောင်းလေးရေ ငါတော့ အိမ်ကိုလွမ်းနေပါပြီ။ (၂) ထို့နောက် စေတီပျက်အဆူဆူများ။ စာသင်ကျောင်းလေးနဲ့ […]

“အပြီးတိုင် ငြိမ်းသင့်သော မီး” မြရဲလွင် တိမ်အိုတိမ်မည်းတွေ ပြိုဆင်းခဲ့သော်လည်း မြေသင်းရနံရယ်လို့ ထုံသင်းခြင်း မရှိခဲ့။ မြေပြင်တလျှောက် ရေအိုင်ကြီး ရေအိုင်ငယ်နဲ့ စိုထိုင်း ပျော့အိနေသော မြေသားတွေအပေါ် စစ်ဖိနပ်ရာများ စွဲထင်ကျန်ရစ်ခဲ့။ မီးစွဲလောင်နေသော အသံများ၊ စိုထိုင်းနေသော သစ်သားအပိုင်းအစများကို တဖျစ်ဖျစ်လောင်ကျွမ်းနေသံဟာ ဒီမြို့ ဒီရွာလေးထဲ လူသူတဦးတယောက်မျှ မရှိတော့ဟုဆိုသော လက္ခဏာ၊ လောင်မြိုက်နေသံများဟာ ဆုံးရှုံးနစ်နာခြင်း၊ ဝမ်းနည်းခြင်း၊ ပူဆွေးခြင်းဆိုသော ခံစားမှုတွေရဲ့ ပြယုဂ်အသံ၊ ခိုကိုးရာမဲ့ ဖြစ်နေရသော […]

“Seven Eleven In Love” ဖျားသွေး (1) တောသားမြို့တက်ဆိုတာ ကျနော့်လိုကောင်မျိုးမှ အစစ်ရယ်။ မြန်မာပြည်မှာ လုပ်ကိုင်စားစရာ မရှိတော့လို့သာ ထိုင်းနိုင်ငံထဲကို ထွက်လာခဲ့တာ ဒီနိုင်ငံက ခေတ်မီပစ္စည်းတွေ သုံးစွဲပုံကို ဘယ်သိမှာလဲဗျာ။ သူတို့တိုင်းပြည်ထဲ စဝင်တော့ ဘတ်စ်ကားကြီး‌ပေါ်မှာပဲ စီးလိုက်ရတာပေါ့။ တိုက်တာအကြီးကြီးတွေ လမ်းအကျယ်ကြီးတွေ ဆိုတာလည်း ခုမှ သေချာမြင်ဖူးတာဆိုတော့ လိုက်ငေးလို့ကို မဝဘူး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ အလုပ်လုပ်ရမယ့်နေရာ ရောက်တော့မှာ။ ညမို့လို့ ဝင်လို့မရဘူး။ ဒီဆိုင်ရှေ့မှာပဲ […]

“မြေပြင်ပေါ်က အဝါရောင် အစအနလေးများ” အိမ့်ဘုန်းစစ်သော် (ကျောင်းသားလက်ရုံးတပ်တော်) ဒဏ်ရာတွေကမနာပါဘူး။ သွေးထွက်နေတဲ့အနာကလည်း မနာဘူး။ ဒီတိုင်းပဲ မျက်ရည်ကျခဲ့မိတာပါ။ အရာအားလုံးဟာ ရိုးရှင်းနေခဲ့ပါတယ်။ ငါက ကြယ်တွေကို သိပ်သဘောကျတယ်၊ လခြမ်းကွေးကွေးလေးကိုလည်း သဘောကျတယ်၊ ပြီးတော့ မပိုင်ဆိုင်ခဲ့ရတဲ့ လူတယောက်ကိုရောပေါ့။ ရင်နာတယ်။ နှလုံးသားလို့ သုံးနှုန်းနေကြတယ်၊ အဲ့အရာ ဘယ်မှာရှိသလဲ ငါမသိဘူး၊ မြင်လည်းမမြင်ရဘူး။ ဒါပေမယ့် ငါနာနေတာ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ။ ဆေးခန်း သွားပြခဲ့ပါသေးတယ်၊ ဆရာ၀န်က ပြုံးပြတယ်။ ငါ့ကို […]