ဝတ္ထု

“မင်းကိုရှာလိုက်ရတာ” ပေး ​အပိုင်း (၃) ဇာတ်သိမ်းပိုင်း ​သူပြတဲ့ ဖုန်းစခရင်ပေါ်က ဝါကျင့်ကျင့် အဖြူအမဲ ဓာတ်ပုံတစ်ပုံက သူ့ဘေးနားမှာရှိနေရတဲ့ မသက်သောင့်မသက်သာဖြစ်မှု၊ ဘာမှန်းမသိ ကြောက်ရွံ့မှုတွေကို ငါဆီကနေ ချက်ချင်းဆိုသလို လွင့်ပြယ်သွားစေခဲ့တယ်။ ဓာတ်ပုံကိုကြည့်ရင်း အံသြမှုနဲ့အတူ နှစ်သိမ့်မှုတစ်ခုကို ငါခံစားလိုက်ရတယ်။ ဒီဓာတ်ပုံကို တခြားသူငယ်ချင်းတွေသာ မြင်ရင်နင်ဘယ်တုန်းက ရိုက်ထားတာလဲလို့ မေးရလောက်အောင်ပဲ။ ငါ ဝတ်လေ့ရှိတဲ့ ရှပ်အင်္ကျီ၊ ပုဆိုးပုံစံမျိုးနဲ့ ငါဆံပင်ပုံစံအတိုင်း ငါ့နဲ့ချွတ်စွပ်နီးပါးတူတဲ့ ကောင်လေးတစ်ယောက်၊ သူ့ပခုံးကို လက်တင်ထားတဲ့နေကာမျက်မှန်တပ်ထားတဲ့ […]

“မင်းကိုရှာလိုက်ရတာ” ပေး ​အပိုင်း (၂) လွတ်လပ်မှုအစစ်ဆိုတာ ဘာလဲလို့ တိတိပပ ငါသေချာမသိသေးပေမဲ့ ငါတို့လိုချင်တဲ့ လွတ်လပ်မှုအတွက် ငါတို့ရဲ့တောင်းဆိုအသံတွေကို ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ထုတ်ဖော်ခွင့်ရတာကိုတောင် ငါတော်တော်ကျေနပ်နေပြီသိလား။ ငါ့ကိုယ်ငါ ရှာဖွေတဲ့ခရီးမှာ လွတ်လပ်မှုဟာ ငါ့ကိုယ်ငါ ဘာလဲဆိုတာကို ဖွင့်ထုတ်ပြသဖို့ ကူညီပေးနိုင်တယ်လို့ ငါယုံကြည်နေတယ်။ အခုအချိန်မှာ ငါ့ကိုယ်ငါ အတော်အတန် သိနေပြီ။ငါဘာလဲဆိုတာ ငါသိနေပြီ။ ငါဘာကို ယုံကြည်နေတာလဲ၊ ငါ ဘာကို မယုံကြည်တော့တာလဲ၊ ငါဘာကို ကြိုက်ပြီး၊ ငါဘာကို […]

“မင်းကိုရှာလိုက်ရတာ” ပေး ​အပိုင်း (၁) ငါ့ရဲ့လွတ်မြောက်မှုဟာ ငါကိုယ်တိုင်ရဲ့ လွတ်မြောက်မှုတစ်ခုတည်းသာမက တစုံတယောက်ရဲ့ မျှော်လင့်ချက်တစ်ခုလည်း ဖြစ်ခဲ့ဖူးတယ်။ အဲဒီတုန်းက သူ့ကိုယ်တိုင်အတွက်ထက် ငါ့ကိုစိုးရိမ်ပူပန်နေတဲ့ မျက်ဝန်းတစ်စုံကို ငါ့မမေ့ဘူး။ ငါ့လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ လက်တစ်ဖက်ကို ငါမမေ့ဘူး။ ငါ့တို့တွေ လွတ်မြောက်ဖို့အတွက် ရှိသမျှအင်အားတွေကိုထုတ်ပြီး ပြေးနေခဲ့ရတာ။ ဘယ်အထိ ငါတို့ပြေးမှ လွတ်မှာလဲ။ သိပ်မများလှတဲ့ ကိုက်အရေအတွက်တစ်ခုမှာ ရပ်ထားတဲ့ကားတစ်စီးဆီရောက်ရင် ငါတို့လွတ်ပြီ။ ငါ့မြင်ကွင်းထဲမှာရှိတဲ့ ကားဟာ ဘယ်အမျိုးအစားလဲ ငါမသိခဲ့ဘူး။ ဘယ်အရောင်လဲ […]