အက်ဆေး

“အမှောင်ဘက်ခြမ်းသို့ လက်ကမ်းဝံ့သူများ” မြရဲလွင် (ဝေးလွင့်ငှက်) အမှောင်ဘက်ခြမ်းမှာ ပျော်နိုင်ဖို့ ပညာရေးကိုခုတုံးလုပ်ပြီး ဖြူစင်တဲ့ ကလေးငယ်တွေရဲ့ ရသင့်ရထိုက်တဲ့ ကျောင်းသား အခွင့်အရေးတွေကို ကျောင်းဆရာ၊ ဆရာမတွေကနေတဆင့် စနစ်တကျ ရိုက်ချိုးခိုင်းဦးမယ်။ ဒါဟာ ဖန်တရာထပ်နေတဲ့ လုပ်ကွက်တွေပဲ … အမှားကို အမှားလို့ သိခွင့်မရနိုင်မည့် ပညာရေးစနစ်က ကြီးထွားလာမည့် လူငယ်လေးတွေဟာ နိုင်ငံအတွက် ဘယ်လောက်ထိ အကျိုးပြုနိုင်မှာလဲ … ချည့်နဲ့လို့ အားမရှိတော့တဲ့ အမိနိုင်ငံတော်ကြီးအတွက် စစ်မှန်တဲ့ ပညာရေး […]

‘ခွေးရူးသတ်သူ’ မိုးလှိုင်ည သူ့နာမည်က အလီ။ မိုဟာမက် အလီတို့ အလီဘာဘာတို့ မဟုတ်ပါ။ သူ့နာမည်ကို အလီလို့ပဲ ကျနော်တို့ သိပါတယ်။ အလီတို့က အိန္ဒိယလူမျိုးပါ။ သူတို့နေတာက ကျနော်တို့ ဝန်ထမ်းအိမ်ယာ ရပ်ကွက်ဘေးက ဆင်းရဲသား အိန္ဒိယလူမျိုးတွေ နေထိုင်တဲ့အတိုင်း သူတို့အိမ်ခပ်ကျဉ်းကျဉ်း လမ်းကျဉ်းကျဉ်းလေးတွေကြားမှာ လူဦးရေများစွာ ပြွတ်သိပ် နေထိုင်ကြပါတယ်။ အလီက ဘာလုပ်လဲဆိုတော့ ဘာမှမလုပ်ပါ၊ မနက်ခင်း ၆ နာရီခွဲ ၇ နာရီဆိုရင် အလီဟာ […]

“Interregnum” ဒီမောင် တိုက်ဆိုင်မှုဟာ အသီးတလုံးဆိုပါစို့။ အဲဒီထဲမှာ ဘာတွေ ဖြစ်တည်နေမလဲ။ ဒါမှမဟုတ် အဲဒီထဲမှာ ဘာမှမရှိတာရော မဖြစ်နိုင်ဘူးလား။ ‘သံလိုက်စက်ကွင်းရဲ့ ဝင်ရိုးစွန်းနှစ်ဘက်က ပင့်သက်များ’ စကားလုံးတွေဟာ လေ့ကျင့်ရေးကွင်းထဲက ဘောလုံးတွေလို။ ပွဲကြည့်စင်ပေါ်က ထိုင်ကြည့်နေတာမဟုတ်ရင် ပြည်သူ့ရင်ပြင်က ရေပန်းတခုရဲ့ ပိုက်ခေါင်းလည်း ဖြစ်နိုင်တာပဲ။ အချိန်ကာလတခုမှာ ရပ်တန့်သွားမလား။ ဒါမှမဟုတ်လည်း ရေပန်းတခုရဲ့ ဖြစ်တည်ခဲ့ခြင်း အဓိပ္ပါယ်ထဲမှာပဲ ရေညှိအလိမ်းလိမ်းနဲ့ ဆက်လက် ရှင်သန်နေဦးမှာလား။ အနီးအဝေးကိစ္စဟာ သံလိုက်စက်ကွင်းတခုကို ပြောင်းပြန်လှည့်မိလိုက်ရုံနဲ့ […]

“အိမ်လွမ်းသူ” မောင်မူ တောင်ကုန်းတခုကို လိမ့်ဆင်းနေတဲ့ ကျောက်တုံးတတုံး တစုံတခုနဲ့တိုက်မိပြီး ရပ်သွားသလို အိမ်နဲ့အဝေးမှာ နှစ်အကြာကြီး မေ့မေ့လျော့လျော့ ပြေးလွှားနေခဲ့တဲ့ ကျနော့်ရဲ့အသိစိတ်က ဘာမှန်းမသိတဲ့ တစုံတခုနဲ့တိုက်ပြီး ရုတ်တရက် ရပ်တန့်သွားတယ်။ ပြီးတော့ အိမ်ပြန်ရမယ်၊ ငါ အိမ်ကိုပြန်ရမယ် ဆိုတဲ့အသံတွေက ကျနော့်ကိုယ်ထဲမှာ ပဲ့တင်ထပ်လာတယ်။ အား တစ်-ရာခိုင်နှုန်းပဲကျန်တဲ့ ဖုန်းတလုံးက သူ့အသက်ဓာတ်ကိုဆက်ဖို့ လျှပ်စစ်စွမ်းအင်ကို အသည်းအသန် လိုအပ်သလို ကျနော့်အသက်ဓာတ်ကိုဆက်ဖို့ အိမ်ရဲ့အငွေ့အသက်ကို အသည်းအသန် လိုအပ်နေပြီလို့ ခံစားလိုက်ရတယ်။ […]

“အိပ်ပျော်ပြီးရင် စိတ်ပျော်သွားမှာလား”ဂနိုက်ရေးလက်စ စာရွက်အလွတ်ဟာ ရေးလက်စအတိုင်းပဲ ရပ်တန့်သွားတော့တာပဲ။ ဘုရားခန်းထဲက ဘုရားစင်လည်း အရင်အတိုင်း ရှုပ်ပွဆဲပဲ။ ပင့်ကူမျှင်ပေါင်း များစွာနဲ့ပေါ့။ ငါမွေးထားတဲ့ကြောင်ကလည်း ငါ့ကို စိတ်ပျက်စွာ ထိုင်ကြည့်နေဆဲ (လို့ ထင်တာပဲ)။ ငါ့ကလေးအတွက် ၀ယ်လာတဲ့ အရုပ်ကားကိုလည်း ဆိုင်ကအထွက်မှာ ပန်းကုံးတွေ လက်ထိပ်မှာအပြည့် တွဲလွဲဆွဲထားတဲ့ ကလေးတယောက်ကို ပေးပစ်လိုက်တယ်။ အနည်းဆုံးတော့ သူတို့ ပြန်ရောင်းစားတော့မယ်မထင်ဘူး။ ဘယ်ကစဖြစ်မှန်းကို သေချာမသိတော့ပေမဲ့ ဖြစ်ချင်တိုင်းကို ဖြစ်နေတော့တာပဲ။ ငါ့အယူအဆနဲ့ငါ ရေတွေကို […]

“အိမ်ပျက်ကြီး”နွေဦးစင်​ရော်ခုနှစ်သက္ကရာဇ်တွေကို တိတိကျကျ တွက်ပြောရရင် လွန်ခဲ့တဲ့ ၃၆ နှစ်တုန်းကလိုပေါ့။ အိမ်ပျက်ကြီးထဲမှာ နေထိုင်ကြရသူတွေလို ခံစား​နေရတယ်။ အလုပ်အကိုင်လည်း မည်မည်ရရ မရှိ၊ လူအများစုဟာ စားရမဲ့မဲ့ သောက်ရမဲ့မဲ့အဖြစ်ကို ရင်ဆိုင် ကြုံတွေ့​နေရပြီဖြစ်တယ်။ တစုံတရာ ထွက်ပေါက်ရလိုရငြား မျှော်လင့်ချက်နဲ့ ရေကြည်ရာ မြက်နုရာ ထွက်ကာ ရရာအလုပ်ကို ရှာဖွေကြသူတွေ ရှိလာတယ်။ ထွက်နိုင်တဲ့အခြေအနေ မရှိသူတွေကတော့ အိမ်ပျက်ကြီးထဲမှာပဲ မျှော်လင့်ချက်မဲ့စွာ ပိတ်လှောင် ကျန်ခဲ့တယ်။ ဘာဘက်ဂဒေါင်း ဘာတန်ခိုးဩဇာမှ မရှိသူတွေက […]