42
လူနော်
‘ချစ်သောဟန်နီ’
လူနော်လမ်းဘေးမှာ ခုံလေးတစ်လုံးရယ်၊
လူအများအပြား ဝင်လာတယ်၊ ထွက်သွားတယ်၊
ကိုယ့်ကိုကြည့်ပြီး စိတ်အေးချမ်းရဲ့လားလို့
မေးမယ့်သူ တစ်ယောက်မှမရှိဘူး။
မနက်မိုးလင်းတာနဲ့ မင်းစိတ်ထဲမှာ
ဘာတွေပြည့်နေတာလဲ။
ကိုယ်က ဗာတီကန်မှာ ဗလီဆောက်ခဲ့ဖူးတယ်၊
မနှစ်က တောင်ကြီးတန်ဆောင်တိုင်မိုးရေထဲမှာ ချစ်သူကဗျာတွေ ရေးခဲ့ဖူးတယ်၊
ကိုယ်တို့ အတူတူ ခံစားခဲ့ဖူးတယ်။
အရှေ့ကောင်းကင်မှာ မိုးတွေညိုလာတယ်၊
အဝေးမှာ မီးရောင်လေးတွေ
တစုံတရာကို လောင်မြိုက်နေတာ ဖြစ်မယ်။
တော်လှန်ရေးဟာ မီးတောက်တွေနဲ့တူတယ်၊
ကိုယ့်နှလုံးသားကို လောင်မြိုက်စေတဲ့မီး၊
အဲဒီမီးရဲ့အလယ်မှာ
မင်းက တိတ်ဆိတ်တဲ့
အေးချမ်းမှုအနှစ်ဖြစ်လိမ့်မယ်။
ကိုယ့်ရဲ့သေနတ်ပြောင်းဟာ
ရန်သူကိုဦးတည်နေပေမဲ့
ကိုယ့်ရဲ့မျက်လုံးဟာ
မင်းရဲ့မျက်ဝန်းတွေဆီမှာရှိနေတယ်။
ညတွေဟာ အိပ်စက်ခြင်းကင်းမဲ့ဆဲ၊
ကိုယ့်လက်ထဲမှာ သွေးစွန်းနေတဲ့
ဓာတ်ဘော်ဒီ လှဲလျောင်းနေခဲ့။
မင်းရဲ့လက်ကလေးတွေကိုတော့
စာသင်ခန်းလေးတွေ ပြန်ဆက်ဖို့ အသုံးပြုပေါ့။
ကိုယ့်ရဲ့အနားမှာ မြေသားတွေက
ကွဲအက်နေတယ်၊
မိုင်းတွင်းတွေက ပေါက်ကွဲနေတယ်၊
မင်းရဲ့အနားမှာတော့
ငြိမ်းချမ်းရေးရဲ့ပန်းတစ်ပွင့်ဟာ
အမြဲတမ်းပွင့်လန်းနေမယ်၊
အနီရောင်ပန်းလို ဗုံးခိုကျင်းထဲ ပွင့်နေလိမ့်မယ်။
ကိုယ်တို့နှစ်ဦးရဲ့ ကမ္ဘာဟာ ကွဲပြားနေပေမယ့်
တူညီတဲ့အိပ်မက်တစ်ခုရှိတယ်၊
ကိုယ်တို့ရဲ့အနာဂတ်ကလေးတွေဟာ
လွတ်လပ်ခြင်းနဲ့ အတူရှိနေမယ်ဆိုတာပဲ။
ကဗျာဆက်ရေးတယ်၊
ငြီးသံတွေကြားတော့ လန့်နိုးလာတယ်၊
မြစ်လယ်မှာ တရွေ့ရွေ့
ကိုယ့်စိတ်နဲ့ကိုယ် တိုင်ပင်ခဲ့တယ်၊
ပြန်မအိပ်တော့ဘူးလေ။
ဒီတစ်ခါ ကဗျာတွေလည်း မရှိတော့ဘူး၊
ပန်းပွင့်တွေလည်း မရှိတော့ဘူး၊
စောင့်နေတာ တချို့တော့ မလာတော့ဘူး။
သမိုင်းက ညစာထိုးကျွေးတဲ့ပွဲကို
ကိုယ်တက်ရောက်နေပါတယ်။
ပန်းပွင့်တွေကြွေပြီး
မြေဆီအသစ်ပြန်ဖြစ်လာမယ့် မနက်ဖြန်တွေဆီ
ကိုယ်တို့အသက်ရှင်နေထိုင်ခဲ့တယ်။
တစ်နေ့နေ့တော့ လေပြည်ထဲမှာ
ကိုယ့်လွမ်းကြောင်း စကားတွေ ကြားနိုင်ပါစေ။
ချစ်သော ဟန်နီ။
ယုယစွာဖြင့်
လူနော်
Have any thoughts?
Share your reaction or leave a quick response — we’d love to hear what you think!
-
0
-
0
-
0
-
0
-
0
-
0
