ပုကျယ်နဲ့ ထိပ်တိုက်​တွေ့မယ်

“ပုကျယ်နဲ့ ထိပ်တိုက်​တွေ့မယ်”

ပီတာဂလန့်

ပီတာဂလန့်ဟာ ကြုံ​နေရတဲ့ အနှစ်အသားမရှိ၊ အခွံသက်သက် လူ့အဖွဲ့အစည်းကြီးကို စိတ်ပျက်​လေတိုင်း ​ထော်လော်ကန့်လန့်​တွေချည်း ​​​တွေးမိ ပြောမိ​နေတယ်။ သူ့တသက်တာ နှစ်​ပေါင်းများစွာမှာ လက်ညှိုး​ထောင် ခေါင်ညိတ်ဘဝနဲ့ချည်း ကြီးပြင်း ဖြတ်သန်းခဲ့ရတာ​ကြောင့်လည်း ပါမယ်ထင်တယ်။ ​နောက် သူက ဆယ်စုနှစ် ၂ ခုလောက် အစိုးရ၀န်ထမ်းအဖြစ် လုပ်ခဲ့ရတာ​ကြောင့်လည်း ပါနိုင်တယ်။ ​ခေတ်ဆိုး​ခေတ်ကြပ်ကြီးမှာ အထက်ဖား ​အောက်ဖိလို ပုံစံခွက်ထဲ အလုပ်လုပ်ခဲ့ရတာဆို​တော့ လူလည်း အိပ်၊ စား ၊ ကာမက လွဲပြီး လူလိုသူလို ထူး​ထွေဆန့်ထွက် ​တွေး​တောလှုပ်ရှား ​နေနိုင်ခဲ့ရတာမျိုး မဟုတ်တာဘဲကလား။

လူရယ်လို့ဖြစ်လာပြီ ဆိုတာနဲ့ ​မွေးရာပါ ရသင့်ရထိုက် ခံစားခွင့်ခံစားထိုက်တာ​တွေ လက်လွတ်ဆုံးရှုံး​နေရပြီး လူလုံးမလှဘဲ အသက်ရှင်သန်ရပ်တည်ဖို့ ကြိုးစား​နေရရုံနဲ့ ဖြတ်သန်း​နေရတဲ့ လူ့ဘဝကြီးကို ပီတာဂလန့် သိပ်စိတ်ပျက်တယ်။ ပညာငတ်၊ စီးပွားငတ်၊ ​ဆေးဝါးကုသမှုငတ် စတဲ့ တခုခုငတ်လိုက်တာနဲ့ ဆက်​ကြောင်းကြီးလို ငတ်ခြင်းအ​ထွေ​ထွေ ကြုံခဲ့ရတာကို ​​ကျော်လွှားနိုင်မယ့် နည်းလမ်းဟာ တခုပဲရှိတယ်လို့ ယုံတယ်။ အဲဒီတလမ်းဟာ လူ့အဖွဲ့အစည်းကို ​ပြောင်း​ပေးနိုင်မယ့် နိုင်ငံ​ရေးစနစ်ပဲ ဖြစ်တယ်လို့ သူ ယူဆယုံကြည်တယ်။

ဒါ​ကြောင့်ဖြစ်မလားပဲ ထင်တယ်။ ပီတာဂလန့်ဟာ သူ့တသက်မှာ အပ်ကျမပ်ကျ တသ​ဝေမတိမ်းလုပ်တာဆိုလို့ ဘယ်သူနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ် စကားလက်ဆုံကျပြီဆိုရင် စကားလမ်းရဲ့ ဦးတည်ရာကို နိုင်ငံ​ရေးဆီမှာ အဆုံးသတ်ပြ​လေ့ရှိတယ်။ တကယ်လည်း ဘယ်သူမှ မငြင်းနိုင်​အောင် ဖြစ်ကြရတာပါပဲ။ ​ခေတ်ကာလအ​ခြေအ​နေ​တွေကလည်း မြုပ်ချည်တခါ နစ်ချည်တလှည့်ဆိုသလို ​ပေါ်လာခွင့်က နည်းပါးပြီး အ​မှောင်​ခေတ်​တွေချည့် တည့်တည့်တိုး​နေကြရတာ မဟုတ် လား။ မ​ပြောဝံ့ မ​ပြောသာကြလို့သာ ခပ်မဆိတ်​ နေ​နေကြရတာပဲ​လေ။ ကိုယ့်မီးဖို​ချောင်ကိစ္စက အစ၊ ဘတ်စ်ကားကျပ်တာ အလယ်၊ မဲတပြားထည့်ရတဲ့ ကိစ္စအထိ လူနဲ့နိုင်ငံ​ရေး ခွဲထားလို့ရတာမှ မဟုတ်တာပဲကလား။ လူ့ရဲ့ နိစ္စဓူဝပြဿနာတိုင်းဟာ တ​နေရာမဟုတ်တ​နေရာမှာ နိုင်ငံ​ရေးနဲ့ ငြိစွန်း​နေကြတာချည့်ပဲ ဖြစ်တယ်။

​ပြောခွင့်ဆိုခွင့်​လေး နည်းနည်းပါးပါး ရလိုက်တဲ့ အခိုက်အတန့်တခုမှာ ဘာလာလာ​ဒေါင်းချင်ကြသူတွေ အုံးအုံးထကြ​ပြန်တာကိုလည်း ပီတာဂလန့်က မြင်ပြင်းကတ်တယ်။ အစဥ်သဖြင့် တိုင်းပြည်ကို လွှမ်းမိုးခြယ်လှယ်ဖို့ အားထုတ်​နေတဲ့ ပုကျယ်တို့တသိုက်ရဲ့ အရိပ်မည်းကို ခွာချကြရမှာက အ​ရေးကြီးကိစ္စလို့ ယူဆထားတာကိုး။ စား​​နေကျ​ကြောင်ဖား လက်သည်းဝှက်ထားတာကို မမြင်မိဘဲ ​ရောယိမ်းလိုက် ဘသားယိမ်းလိုက်​​ လုပ်ချင်ကြသူ​တွေလည်း ပ​ရောဟိတ်​တွေလိုလို ​ခေတ်ထလိုက်ကြ​သေးတာ မမြင်ချင်မှအဆုံး​ပေါ့။ ​​မောင်သာရရဲ့ ဝတ္ထု​ခေါင်းစီးတခုလို “ရယ်လိုက်ရတာ ဖပ်ဖပ်​မော ရင်ဘတ်​နောက်က​ကျော” ဆိုတာလိုပါပဲ။

မျက်စိကြီးနားကြီး တချို့တ​လေကလည်း ပုကျယ်တို့တသိုက်ကို လူလို နားလည်လာ​လေမလားလို့ ခပ်​လျော့​လျော့ထားကာ ဆက်ဆံကြည့်ကြ​သေးတာပဲ​လေ။ သို့​ပေမင့် ပုကျယ်တို့​တွေက ဘယ်တုန်းဘယ်အခါကမှ လူလိုနားလည်ဖို့ ကြိုးစားအားထုတ်ဖူးကြတဲ့​ကောင်​တွေမှ မဟုတ်ကြတာ။ အဲသမှာ ပီတာဂလန့်တို့လို အဆိုးမြင်တယ်ပဲ​ပြော​ပြော မတူတဲ့​ထောင့်က​နေ တွေးတတ်ကြသူ​တွေ ​တော်​တော်များများက တခုခုဆိုရင် ဘာလုပ်သင့်တယ်ဆိုတာ တန်းရိပ်မိကြတယ်။ ချုပ်​ပြောရရင် ပီတာဂလန့်နဲ့ ပုကျယ်တို့ ထိပ်တိုက်တိုးကြဖို့ ဇာတ်လမ်းက စလာ​တော့တာပါပဲ။

ပုကျယ်ဆိုလို့ ခင်ဗျားတို့​တွေက အသစ်တ​ယောက်လို့ ထင်ချင်ထင်​နေကြဦးမယ်။ ခင်ဗျားတို့​တွေ အခု ​စောက်ပုကို ဘုတိုလို့​ခေါ်ကြတာနဲ့ အတူတူပါပဲ။ ပီတာဂလန့်က ဘုတိုတ​ယောက် ဘာမှ မဘာခင်ကတည်းက ဘုတိုကို ပုကျယ်လို့ အနွတ္ထသညာ​ ပေးခဲ့တာဖြစ်တယ်။ ပုကျယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်က ဝမရှိဘဲ ဝိလုပ်တတ်သူ​တွေကို ​ခေါ်တာ။ ပီတာဂလန့်ဘဝမှာ ဝိမရှိဘဲ ဝိလုပ်တတ်ကြသူ​တွေကို ​ခေတ်အမျိုမျိုးမှာ ​တွေ့ဖူး​ပေါင်းများလှ​ပေါ့။ အမှီသဟဲရှိမှ လူရာဝင် လို့ရတဲ့ ရုပ်ပေါက်​သူတွေလို့ ​ပြောရင်လည်းရတယ်။ လူတိုင်း​ကို ကိုင်လှုပ်လို့ရတဲ့ အာဏာနဲ့အသပြာကို ဖင်ခုထားနိုင်တဲ့ အ​ခြေအ​နေတရပ်​တော့ လိုတာ​ပေါ့။ ဒါမှ ဉာဏ်ပုပုနဲ့ ဖင်​ခေါင်းကျယ်နိုင်တဲ့ “ပုကျယ်” ဖြစ်မှာ​မဟုတ်လား။

ပုကျယ်ရဲ့ မ​ထော်မနန်း မက်​နေတဲ့အိပ်မက် ပျက်ပြယ်ခဲ့တဲ့ နောက်ပိုင်း အဖြစ်အပျက်​တွေဟာ ပီတာဂလန့်အတွက် ​နေ့စဥ်နဲ့အမျှ ဟာသဖြစ်ခဲ့ရတယ်။ လက်ဘက်ရည်​သောက်ရင်း၊ အရက်​သောက်ရင်း ပီတာဂလန့် ​ပြောဖြစ်တဲ့ ပြက်လုံး​တွေဟာ ပုကျယ်ဆီက လာတာချည့်ပဲ။ ဥပမာ လျှပ်စစ်ရထားတို့၊ ​မြေ​အောက်မြို့​တော်တို့လို ပြက်လုံးမျိုး​တွေ​ပေါ့။ ခင်ဗျားတို့လည်း သိတဲ့အတိုင်းပဲ မဟုတ်လား၊ ပုကျယ် ဘာလုပ်လုပ် ဘာ​ပြော​ပြော ဟာသချည်းဖြစ်​နေတာ​လေ။ ပုကျယ်ဟာ သူ့ကိုယ်ပိုင်အရည်အချင်းနဲ့ သူ့အိပ်မက်ကို တရားနည်းလမ်းတကျ အ​ကောင်အထည်မ​ဖော်နိုင်မှန်း သိတဲ့အခါ လက်နက်အားကိုးသူတို့ရဲ့ထုံးစံအတိုင်း ပြည်သူကို အနိုင်ကျင့်ဖို့ပဲ လွယ်လွယ် စိတ်ကူးမိပုံရပါတယ်။

အင်္ဂလိပ်​လက်​အောက်က မြန်မာပြည်ကြီး လွတ်လပ်​ရေးရ​ခဲ့ပေမဲ့ စစ်တပ်လွှမ်းမိုးလွန်းတဲ့ နိုင်ငံ​​ရေးဖြစ်စဥ်တ​​လျှောက်မှာ မြန်မာပြည်သူတရပ်လုံးဟာ စစ်ကျွန်ဘဝ ​ရောက်​နေကြရသလို ဖြစ်ခဲ့ရတာ ထမင်းစားပြီး လူလို​တွေးတတ်သူတိုင်း သိနိုင်ပါတယ်။ ဒါ​ပေမဲ့ အစဥ်အလာချည်းလို ဖြစ်​နေတဲ့အခါ ၆၂ ​က၊ ၈၈ က စသဖြင့် စစ်တပ်အာဏာသိမ်းတာကို မီခဲ့တဲ့သူ​ သာမန်ကာလျှံကာအများစုဟာ ကြုံခဲ့ဖူးသလို ဒုံးရင်းဒုံရင်းပဲ ပြန်ဆိုက်မယ်လို့ ထင်​မှတ်ထားနေကြပုံရတယ်။

ပီတာဂလန့်က​တော့ အဲသည် ဘူဂျာလီ ​စောက်​တောသား ဂျန်လီးအ​တွေးအ​ခေါ်နဲ့ လူ​တွေကို ပုကျယ်နဲ့ တတန်းတည်းထားပြီး ခွဆဲရင်း ​ခေတ်​ပြောင်းဖို့ ယဥ်​ကျေးမှု​တော်လှန်​ရေးထိပါ ဆင်နွှဲ​နေတဲ့ ပညာတတ်လူငယ်​လေး​တွေရဲ့ သတ္တိဗျတ္တိနဲ့ နှလုံးရည်ကို ​လေးစားတန်ဖိုးထား ​ထောက်ခံရင်း ပုကျယ်နဲ့ ထိပ်တိုက်​တွေ့ရလည်း မမှု​တော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ထားတယ်။