ရှေ့ကနေသောသူ

“ရှေ့ကနေသောသူ”

ရဲခေါင်မဲမောင်

တခါက ရပ်ကွက်တခုမှာ လူတယောက်သေတယ်။ဒီလူကိုမြေမြှုပ်မယ်လုပ်တော့ ထုံးစံအတိုင်း ကူးတို့ခအနေနဲ့ ပါးစပ်ထဲ ပိုက်ဆံတမတ် ထည့်မယ်ပြင်တယ်။ ဒါပေမယ့် လူသေရဲ့ပါးစပ်က ဘယ်လိုဖွင့်ဖွင့် ဖွင့်မရဘဲ သွားကြီးတွေကစေ့နေတော့ ကျန်ရစ်သူဇနီးသည်က
” လုပ်ကြပါဦး။ ကူးတို့ခကလေးမှ ထည့်လို့မရရင် သူ့ယောကျ်ား ဘဝကူးကောင်းမှာ မဟုတ်ပါဘူး”
ဆိုပြီး ငိုကြီးချက်မဖြစ်တယ်။

ဒီတော့ နာရေးလာမေးတဲ့သူ တယောက်က သေသူရဲ့ဇနီးကို
“ခင်ဗျားယောကျ်ား ဘာအလုပ် လုပ်သလဲ”
“ရှေ့နေပါရှင်”
“ဒါဖြင့် ခင်ဗျားမှာ ထောင်တန်ကလေး လေးငါးရွက်လောက်ရှိလား “
“ရှိပါတယ်ရှင်”
“ဟုတ်ပြီ အဲဒီထောင်တန်ကလေးတွေ ကျနော့်ခနပေး”

လူစိမ်းလည်း သေသူရဲ့ဇနီးပေးတဲ့ ထောင်တန်ကလေးတွေကို ယပ်တောင်ပုံစံဖြန့်ပြီး သေသူရဲ့အနားသွားတယ်။

ပြီးတော့ သူက သေတဲ့သူရဲ့မှိတ်နေတဲ့မျက်လုံးနှစ်လုံးကို ဘယ်လက်က လက်ညှိုးနဲ့လက်ခလယ်နဲ့ ဆွဲဖွင့်တယ်။ ပြီးတော့ ညာလက်က ကိုင်ထားတဲ့ ယပ်တောင်ပုံစံ ထောင်တန်ကလေးတွေကို ပွင့်နေတဲ့ မျက်လုံးနှစ်လုံးရှေ့ ယပ်ခတ်သလို ဖြည်းဖြည်းကလေး ခတ်ပေးတယ်။ အဲဒီမှာ သေတဲ့သူရဲ့ပါးစပ်က ရုတ်တရက်ဆိုသလို ဟလာပါတယ်။

ဒီအခါလူစိမ်းက သေတဲ့သူရဲ့မိန်းမကို
“ထည့် ထည့် ပိုက်ဆံတမတ် မြန်မြန်ထည့်”
လို့ အလောသုံးဆယ်ပဲ အော်ပြောပါတယ်။

သေသူရဲ့မိန်းမလည်း အဲဒီလူပြောတဲ့အတိုင်း ပိုက်ဆံတမတ်ကို သူ့ယောကျ်ားပါးစပ်ထဲ ခပ်မြန်မြန်ထည့်လိုက် တာ ရောက်သွားရောဆိုပါတော့။ အဲဒီမှာ လူစိမ်းက ဘေးနားကလူတွေကိုလှည့်ပြီး ခပ်ပြုံးပြုံးပြောလိုက်တာက
“မှတ်ထားဗျ၊ ရှေ့နေဆိုတာ ပိုက်ဆံမြင်မှ ပါးစပ်ဟတာ” တဲ့။

မောင်ငြိမ်းအေးမှာ မိတ်ဆွေ ရှေ့နေတယောက်ရှိသည်။ သူသည် ကိစ္စတစ်ခုဖြင့် ရန်ကုန်မြို့သို့လာပြီးနောက် သူနေထိုင်ရာမြို့သို့ ရထားစီးပြီးပြန်သည်။ရောက်ခါနီး ဘူတာကလေးတခုအဖြတ်မှာ အောက်ဘက်အမှောင်ထဲမှ လှမ်းပစ်လိုက်သော ခဲတစ်လုံးသည် ရထား၏မှန်ပြတင်းကိုခွဲချေကာ မိတ်ဆွေရှေ့နေ၏ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာထိုင်နေသော ခရီးသည်တဦးမျက်နှာကို ထိမှန်လေသည်။

မှန်ကွဲစကလေးများ ထိုးစိုက်မှု၊ ခဲလုံး၏အရှိန်ဖြင့် ထိမှန်မှုကြောင့် ထိုခရီးသည်၏ နဖူးနှင့်နှာခေါင်းတို့မှ သွေးစများ ကျဆင်းလာသည်။ ဒါကိုမြင်တော့ မိတ် ဆွေရှေ့နေက
“ခင်ဗျား ဒီ ခဲနဲ့ပေါက်တဲ့သူကို တရားစွဲဗျ”
“နေပါစေဆရာရယ်၊ အမှောင်ထဲကဆိုတော့ ဘယ်သူပစ်လိုက်မှန်းလဲလည်း သိမှမသိတာ “
“ဘာလို့မသိရမှာလဲဗျ။ ရထားဖြတ်ချိန်ရယ်၊ နေရာရယ်သိနေတာပဲ။ ဒါမျိုးကို လုပ်လေ့လုပ်ထရှိတဲ့သူပဲလုပ်တာ။ရ ပ်ရွာလူကြီးက ဒါ ဘယ်သူ့လက်ချက်လဲဆိုတာသိပါတယ်ဗျ”
“နေပါစေတော့ဆရာရယ်။ ဒုက္ခများပါတယ်”
“နေပါစေတော့ လုပ်လို့မရဘူးဗျ။ ဒါ ပြည်သူပိုင်ပစ္စည်းဖျက်ဆီးမှု၊ ပြီးတော့ အပြင်းအထန်နာကျင်စေမှုပဲ”

ဤသို့ဖြင့် နောက်တလလောက်အကြာတွင် မည်သို့မည်ပုံဖြစ်သည်မသိ။ ထိုရထားကို ခဲဖြင့်ပေါက်သောသူကို မိလေသည်။ တရားစွဲသောအခါ တရားခံဘက်မှ ငှားသောရှေ့နေသည် မောင်ငြိမ်းအေး၏မိတ်ဆွေ ရှေ့နေဖြစ်နေလေသည်။

တရားခွင်ရောက်သောအခါ မိတ်ဆွေရှေ့နေက ခဲမှန်ထားသောတရားလိုကို
“ခင်ဗျားက ရထားပေါ်ကနေ အောက် အမှောင်ထဲကလူ ခဲနဲ့ပေါက်ချင်လာအောင် ဘာတွေသွားလုပ်ပြခဲ့သလဲ”
လုပ်လေတော့သည်။ ခဲဖြင့်ပေါက်သည့်သူ အပြစ်လုံးဝမရှိဘဲ အပေါက်ခံရသည့်သူ ထောင်ကျအောင် ဖိဖိစီးစီးလုပ်နေလေသည်။

တရားခွင်ခဏနားသောအခါ ခဲဖြင့်အပေါက်ခံရသည့် တရားလိုက မိတ်ဆွေရှေ့နေဆီသွားပြီးလျှင်
“ဆရာ အဲဒီညက ခဲနဲ့ပစ်သွားတဲ့သူကို တရားစွဲရမယ်လို့ပြောခဲ့တာ ကျနော့်ကိုလေ။ ကျနော်က ဆရာ့ရှေ့မှာထိုင်ခဲ့တဲ့ ခရီးသည်လေ”
ဟု ပြောသောအခါ မိတ်ဆွေဖြစ်သူမှာ
“ဟင် အဲဒါ ခင် ခင်ဗျားလား” ဟုဆိုကာ ကာတွန်းတွေထဲကအတိုင်း တိန်ခနဲ မြည်သွားသည်ဟုဆိုပါသည်။

နောက်ပိုင်း ရှေ့နေဆိုသည်မှာ
အမှန်တရားကို ရှာဖွေဖော်ထုတ်သူလား
ပိုက်ဆံပေးငှားသည့်အမှုသည်ကို နိုင်အောင်လုပ်ပေးသူလား ဆိုတာကို မောင်ငြိမ်းအေး မတွေးတတ်အောင်ကို ဖြစ်နေပါသည်။