ဝါဂွမ်းများ

“ဝါဂွမ်းများ”

■ ရဲခေါင်မဲမောင်

တနေ့က မိတ်ဆွေ အငြိမ်းစား ကျောင်းအုပ်တယောက်နှင့် မောင်ငြိမ်းအေးတွေ့ကြသည်။ သူက ပင်စင်ထုတ်ဖို့ ဘဏ်သို့လာရင်း လက်ဘက်ရည်ဆိုင်မှာထိုင်နေသော မောင်ငြိမ်းအေးကိုတွေ့သွားကာ ဆိုင်ထဲဝင်လာခြင်းဖြစ်လေသည်။

“ဘယ်လိုလဲ အဆင်ပြေရဲ့လား”
စားပွဲရှေ့ရှိ ထိုင်ခုံကလေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း သူက မောင်ငြိမ်းအေးကို မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ မောင်ငြိမ်းအေးက
“ဘယ်မှာလာ ပြေပါ့မလဲဗျာ၊ ရေးဖို့သားဖို့ သတင်းစာကလေး တစောင်တည်းရှိတာ”
ဟု ပြန်ဖြေလိုက်ပြီးနောက် တဆက်တည်းဆိုသလို
“ခင်ဗျားရော”
ဟု မေးလိုက်ပါသည်။ ထိုအခါမိတ်ဆွေဖြစ်သူက “ကျနော်ကတော့ ဘယ်လိုပြောရမှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူးဗျာ”
ဟု စိတ်ပျက်လက်ပျက် အမူအရာဖြင့်ပြောသည်။

မောင်ငြိမ်းအေးလည်း စိတ်ဝင်စားသွားပြီး
“ပြောပါဦးဗျ”
“ဒီလိုဗျာ၊ ကျနော် အိမ်ငှားနေတာ ခင်ဗျားသိတယ်နော်၊ အခု ကျနော့်အိမ်က တလ နှစ်သိန်းပေးရတော့ ပင်စင်အကုန်ပဲလေ။ ဒီတော့ လင်မယားနှစ်ယောက်စားဖို့က မရှိတော့ဘူး”
“ခင်ဗျားမှာ သားသမီးတွေ ရှိတယ်မဟုတ်လား”
“အင်း ရှိပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် သူတို့က တယောက်မှ အဆင်မပြေကြရှာဘူးဗျာ၊ အားလုံး လခစားသမားတွေဆိုတော့ ရုန်းရုန်းကန်ကန်ဆိုပါတော့လေ။ မိဘကို မကြည့်နိုင်ဘူးပေါ့။ ကျနော်ကလည်း တချူချူ တချာချာပေမယ့် အိပ်ယာထဲ လဲနေတာမျိုးမဟုတ်တော့ မရှိမဲ့ရှိမဲ့ သူတို့လုပ်စာလည်း ထိုင်မစားချင်ဘူး။ဒါ့ကြောင့် မိတ်ဆွေ ကျောင်းအုပ်တယောက်အကူအညီနဲ့ ပုဂ္ဂလိက ကျောင်းတကျောင်းမှာ စာကြည့်တိုက်စာရေး ဝင်လုပ်နေတယ်ဗျာ”
“သြော် မဆိုးသေးဘူးပေါ့”
“အင်း ခက်တယ်ဗျ။ ဖြစ်ပုံက အဲဒီကျောင်းမှာ ကျနော့်တပည့်နှစ်ယောက် ရှိနေတယ်”
“ဟာ ကိုယ့်တပည့်နှစ်ယောက်တောင်ရှိနေတော့ ခင်ဗျားအတွက် အဆင်ပြေမှာပေါ့”
“ပြေသလား မပြေဘူးလား ကျနော်ပြောပြမယ်၊ အဲဒီမှာ တပည့်တယောက်က ဒုကျောင်းအုပ်ဖြစ်နေပြီး ကျန်တပည့်တယောက်က စာကြည့်တိုက်မှူး ဖြစ်နေတယ်”
“အဲဒီတော့”
“အင်း တနေ့က ဆရာဆရာမ အစည်းအဝေးလုပ်တော့ ကျနော်ပါတက်ရတယ်။ စာကြည့်တိုက်ပေမယ့် စာသင်ချိန်ဇယားမှာ စာကြည့်တိုက်ချိန်ပါတော့ ကျနော်ကဝင်ရတာနဲ့ ဆရာအဖြစ် အစည်းအဝေးတက်ရတာပါ။

အဲဒီမှာဗျာ တပည့် ဒုကျောင်းအုပ်က ဆရာဆရာမတွေကို စည်းကမ်းပိုင်းဆိုင်ရာတွေပြောတော့ “မကျေနပ်ရင်ထွက်၊ ထွက်စာတင်။ ထွက်စာမတင်ရင်လည်း နှစ်ပြည့်သွားရင် ထပ်ပြီး စာချုပ်မချုပ်တော့ဘူးလို့ ခပ်မာမာပြောတယ်ဗျာ၊ ခင်ဗျားစဥ်းစားကြည့်ဗျာ၊ ထိုင်နေတဲ့ ဆရာဆရာမတွေထဲမှာ ကျနော်လည်းပါတယ်။ ပြောနေတာကကျနော့်တပည့် ကဲ”
“အင်း………….”

မောင်ငြိမ်းအေးမှာ အင်း တလုံးသာပြောနိုင်ပြီး တခြား ဘာပြောရမည်မှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်။
“ဒါကတော့ဗျာ။ ခင်ဗျားက ကျောင်းအုပ်မှမဟုတ်တော့တာ၊ အခုက ရိုးရိုးဆရာတယောက်ဖြစ်နေပြီး သူကတော့ လက်ရှိအချိန်မှာ ကျောင်းအုပ်ဖြစ်နေတာကိုး”
ဟု ပြောမည်ပြင်ပြီးမှ “ဒါလည်း မဟုတ်သေးပါဘူး” ဟုတွေးကာ ဘာမျှမပြောဖြစ်ပေ။ သို့သော် မိတ်ဆွေကျောင်းအုပ်၏ ခံစားချက်ကိုမူ နားလည်သလိုလိုတော့ရှိပါသည်။

“ပိုဆိုးတာကဗျာ။ ဟို စာကြည့်တိုက်ကတပည့်လေ။ တနေ့က ကျနော်ထိုင်နေတုန်း ဆရာ အဝတ်ဟောင်းကလေးယူပြီး စာအုပ်တွေ စာအုပ်စင်တွေကို ဖုန်လိုက်သုတ်ပါလားတဲ့။ ကျနော်က နောက်မှရောက်လာတဲ့သူဆိုတော့ သူ့လက်အောက်ကဝန်ထမ်း မှတ်နေသလားပဲဗျ”
မောင်ငြိမ်းအေးလည်း “သေဟဲ့နန္ဒိယ” ဆိုကာန ဖူးကို လက်ဖြင့် ဖျတ်ခနဲ ရိုက်လိုက်မိလေသည်။ မိတ်ဆွေက
“စာရေးဆရာတွေနဲ့ ကျနော်တို့ကျောင်းဆရာတွေက တပည့်ဟာ ဆရာ့ထက်တော်ရမယ်တို့ သားသမီးဟာ မိဘထက်တော်ရမယ်တို့တွေကို ရေးနေပြောနေကြတယ်။ ဒါမှ မျိုးဆက်အလိုက် ဖွံ့ဖြိုးတိုးတက်ပြီး တိုင်းပြည်ပါ တိုးတက်မယ်ပေါ့ဗျာ၊ တကယ်တော့ “တော်” ရုံ “တတ်” ရုံတင် မဟုတ်ဘူးဗျ။ “ကောင်း” ဖို့ပါ ကျနော်တို့မိဘတွေနဲ့ ဆရာတွေက လေ့ကျင့်သင်ကြားပေးရမှာ။ ကျနော်ကတော့ တပည့်တွေကို တော်ဖို့တတ်ဖို့ဆိုတဲ့ ဦးနှောက်ပိုင်းကိုသာ သင်ကြားပေးခဲ့ပြီး (ကောင်း) ဖို့ဆိုတဲ့ ကိုယ်ကျင့်တရားပိုင်း နှလုံးသားပိုင်းကိုတော့ သင်ကြားလေ့ကျင့်ပေးဖို့ အားနည်းခဲ့တယ်နဲ့တူပါတယ်ဗျာ။ ကျနော်လည်း စားဝတ်နေရေးအတွက် မှေးပြီးလုပ်ရဦးမယ်။ အခြေအနေပေးရင်တော့ ခပ်မြန်မြန်ထွက်တော့မယ်ဗျာ။ ဆရာ့ထက် တပည့်က လက်စောင်းထက်တော့ ဒုက္ခရောက်တယ်ဗျ”
ဟု ပြောလည်းပြော ထလည်းထပြီး
“သွားဦးမယ်ဗျာ”
ဆိုကာ ထွက်သွားလေသည်။

မောင်ငြိမ်းအေးလည်း ငိုက်စိုက်ငိုက်စိုက်ဖြင့် ထွက်သွားသော မိတ်ဆွေဖြစ်သူ၏ ကျောပြင်နွမ်းနွမ်းကို လှမ်းကြည့်ကာ
“ဆရာ့ထက် တပည့်လက်စောင်းထက်လို့ ဒုက္ခရောက်နေတာ ခင်ဗျားတယောက်တည်း မဟုတ်ပါဘူးဗျာ”
ဟု တိုးတိုးကလေးပြောမိလိုက်လေသည်။