အမေ့ရဲ့ မိလေး

မိ‌လေး။ နာမည်ရှေ့မှာ မိတပ်ထားတော့ မွန်လူမျိုးဟု ထင်ကြမည်ထင်သည်။ သို့‌သော် မဟုတ်ပါ။ အဖေ ဗမာ အမေ ဗမာမှ မွေးထားသော ဗမာစစ်စစ်တယောက်ဖြစ်သည်။ မိ‌လေးဟူသော အမည်မှာ ကျမအမေ ကျမကိုခေါ်သော နာမည်ဖြစ်သည်။ အလုပ်လုပ်ရာတွင် ဖြည်းဖြည်း လေး‌လေး နှေးနှေးကွေးကွေး လုပ်တတ်သောကြောင့် မိလေးဟု ခေါ်ခြင်းဖြစ်သည်ဟု အမေကပြောသည်။

အမေ အလုပ်တခုခုခိုင်းလျှင် တော်တော်နဲ့ မပြီးသောကြောင့် ကျမကို အမေစိတ်မရှည်ပါ။ ကျမကို စိတ်မရှည်တိုင်း မိ‌လှေး (မိလေး) ဟု အသံကျယ်နှင့် အမေခေါ်တတ်သည်။ အမေ အဲ့သလိုခေါ်လျှင် အလုပ်ပိုကြာတတ်သည်ဟု ကျမထင်သည်။ အမေ့ကိုကြောက်၍ ပိုကြာသည်မဟုတ်။ ကျမဝသီအတိုင်း အလုပ်တခုလုပ်လျှင် သပ်သပ်ရပ်ရပ်နှင့် စနစ်တကျ တအေးတဆေးလုပ်တတ်သောကြောင့် ကြာရခြင်းဖြစ်သည်။

ကျမအမေအကြောင်း ပြောပြရဦးမည်။ အမေသည် ငယ်စဉ် ကလေးဘဝကတည်းက မိဘများဆုံးပါးခဲ့ရာ အရီးဖြစ်သူထံတွင် နေခဲ့ရသည်။ အရီးဖြစ်သူက ကိုင်းလုပ်သည်။ ရာသီကုန် စိုက်ပျိုးရောင်းချသည်။

အရီးဖြစ်သူထံ ရောက်လာသော အသက် ၈ နှစ်ကျော်အရွယ် ကလေးမလေး (အမေ) သည် အသက်အရွယ်နှင့်မမျှအောင် အလုပ်လုပ်ရသည်။ မနက် ၃ နာရီ‌ကျော်တွင် အိပ်ယာထကာ အိမ်သားများအတွက်၊ ကိုင်းထဲရှိ လုပ်သားများအတွက် ထမင်း ဟင်း ချက်ရသည်။ မနက် ၄ နာရီကျော်သည်နှင့် ရာသီကုန် ဟင်းသီးဟင်းရွက်များကို ခံတောင်း အကြီး အငယ်ထဲ ရေစိုအဝတ်ပတ် ထည့်ရွက်ကာ အိမ်နီးချင်း ရာသီကုန်ရောင်းသူများနှင့် တမိုင်ကျော်ဝေးသောဈေးတွင် လမ်းလျှောက်၍ သွားရောက် ရောင်းချရသည်။ ဈေးတွင် မနက်စာစားရသည်။

နေမြင့်ချိန် ၈ နာရီခန့်တွင် ဈေးရောင်း၍ကုန်သည်နှင့် တမိုင်ကျော်ဝေးသော နေအိမ်သို့ ခံတောင်းခွံကိုရွက်ကာ ခြေလျင်ပင် လျှောက်ပြန်ရသည်။ တခါတရံ ဈေးဝယ်က ဆန်နှင့်လဲလျှင် အပြန်တွင် ဆန်ရွက်ပြန်ရသည်လည်းရှိသည်။ မနက် ၉ နာရီခန့်တွင် အိမ်ပြန်ရောက်သည်။ ရေမိုးချိုးပြီးသည်နှင့် နေ့လယ် စာစားကာ နောက်တနေ့ရောင်းရမည့် ရာသီကုန်ခူးရန် ကိုင်းထဲလိုက်ရသည်။

ကိုင်းထဲတွင် ရာသီကုန်ဖြစ်သည့် မြေပုံသီး၊ နံနံ၊ ခရမ်းသီး၊ ငရုပ်၊ ပဲသီး အစရှိသည်တို့ကို ခူးဆွတ်ကာ ညနေ ၄ နာရီခန့်တွင် အိမ်ပြန်ကာ ညစာအတွက် ချက်ပြုတ်ရသည်။ ညရောက်ပြန်လျှင် ထမင်းစားပြီးသည်နှင့် နေ့လယ်က ခူးဆွတ်လာသော ရာသီကုန်များကို ကြိုးစည်ခြင်း၊ ချိန်တွယ်ခြင်း ပြုလုပ်ရသည်။ ည ၈ နာရီခန့်တွင် အိပ်ယာဝင်ရသည်။ နိစ္စဓူဝ ဤအတိုင်းပင် အမေ့ငယ်ဘဝကို ဖြတ်သန်းခဲ့ရသည်။

အလုပ်ကို ဇယ်ဆက်သလို လုပ်ကိုင်ခဲ့ရသော အမေ ကျမကို စိတ်မရှည်သည်မှာ အံ့ဩစရာတော့ မဟုတ်။ ကျမတို့ မောင်နှမတတွေကို မွေးပြီးချိန်တွင်လည်း အမေသည် သားသမီးငါးယောက်ကို တဦးတည်း ပြုစုရသည်။ အိမ်အလုပ် လုပ်ရသည်။ လယ်ထဲအလုပ်လည်း ဝင်ပါရသည်။ ကျမတို့အဖေက လမ်းများသည်။ အပေါင်းအသင်းများသည်။ လယ်ချိန် ကိုင်းချိန် မဟုတ်လျှင် အိမ်သိပ်မကပ်တတ်။

အမေနှင့်နေရချိန်များသော ကျမတို့က အမေကို မကြောက်။ အမေဆူလျှင်လည်း မမှု။ တခါတရံ အရိုက်အငေါက်ခံရသော်လည်း အမေကိုချစ်သည်။

တခါက ကျမ၏ လေးလံနှေးကွေးမှုကြောင့် အမေနှင့်အဖေ ပြဿနာဖြစ်ခဲ့ရသည်။ စကားများကြသည်။ ကျမကြောင့်ဟု ဆိုသော်လည်း ကျမကြောင့်သက်သက်တော့မဟုတ်။ အစရှိပြီးသား ပြဿနာ‌ကြောင့်ဖြစ်သည်။

အဲဒိတုန်းက ကျမအသက် ၈ နှစ်အရွယ်။ ကျမတို့ လက်ရှိနေသည့်အိမ် ဆောက်နေဆဲကာလ။ တညနေတွင်ဖြစ်သည်။ အမေက ကျမအဖေ ဖောက်ပြန်နေသည်ဟုထင်ကာ ကျမကိုခေါ်ကာ ဘေးရွာသို့ သွားစုံစမ်းရန် ထွက်လာသည်။ တာလမ်းမပေါ်ရောက်သည်တွင် ကျမ မုန့်ယူရန် မေ့ခဲ့သည်ကို သတိရကာ အမေ့လက်လွှတ်ပြီး အိမ်ပြန်သည်။ အမေက ကြာမှာစိုး၍ မပြန်ရန်ပြောသည်။ ကျမက မရ။ အမိုး မိုးထားသော်လည်း အကာအရံ မလုပ်ရသေးသော တဝက်တပျက်အိမ်တွင် ကျမကြိုက်တတ်သော ငါးမုန့်ကို ထားထားသည်။ ကျမအပြင်သွားလျှင် ယူရန် စီစဉ်ထားသော်လည်း အပြင်သွားသည့်အခါ မေ့ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ တားမရသည့်အဆုံး အမေက အမြန်ပြန်လာရန်မှာသည်။ မုန့်ယူပြီးသည်နှင့် ပြန်လာသော်လည်း ကျမကြာနေ၍ အမေက လမ်းလျှောက်ရင်း သွားသည်။ အမေ့ကိုမတွေ့၍ ကျမငိုသည်မှစကာ ကျမအဖေသိသွားပြီး ပြဿနာဖြစ်တော့သည်။ အမေလည်း မသွားဖြစ်လိုက်ပါ။ အဲဒီပြဿနာလည်း စကားများရုံနှင့်သာ ပြီးသွားခဲ့သည်။ ကျမအဖေလည်း အဲဒိကစ အနည်းငယ် အိမ်ပြန်ကပ်လာသည်။

ကျမကို အမေကပြောသည်။ ညည်းက နှေးတာမဟုတ်ဘူး လေးတာ။ လေးကွေးတာဟု မကြာခဏပြောသည်။ ကျမကတော့ ကျမနှေးခြင်းသည် မြန်ဖို့မလိုအပ်သည့်နေရာတွင် နှေးခြင်းဖြစ်သည်ဟု ခံယူသည်။

၂၀၂၁ခု နှစ် အာဏာသိမ်းစ ကာလကဖြစ်သည်။ ကျမတို့ ဆူးလေဘုရားအနီးက ဂုံးတံတားပေါ်မှာ ဆန္ဒပြနေစဉ်အတွင်း ဂုံးတံတားအောက်တွင် စစ်ကောင်စီလက်အောက်ခံတွေက ဆန္ဒပြသူတွေကို ရုတ်တရက် ပစ်ခတ်ဖမ်းဆီးကြသည်။ တံတားပေါ်မှ ဝရုန်းသုန်းကား ပြေးဆင်းကာ လွတ်မြောက်ခဲ့ကြသည်။ လေး၍ နှေး၍ မဖြစ်သောအချိန်တွင် ကျမမြန်ပါသည်။

လက်ရှိတိုင်းတပါးတွင်လည်း လိုအပ်သည့်အခါ ကျမ မြန်ရသည်။ ကျမတို့ငှားရမ်းနေထိုင်ရာ ခြံဝန်းအတွင်း၌ လေးထပ်တိုက်တလုံးနှင့် အခန်းများရှိသော တထပ်တိုက်တန်းလျားတခု ရှိသည်။ ကျမတို့က လေးထပ်တိုက်၏ နှစ်ထပ်မြောက်က အခန်းတခုတွင် နေသည်။

တညတွင်ဖြစ်သည်။ ကျမ ညနေစာ စောစောစားပြီး၍ ကျမတို့တိုက်က အသိနှင့် ကြက်တောင်ရိုက်နေစဉ် ကျမတို့နေထိုင်ရာတိုက်သို့ ကားတစီးနှင့် မျက်နှာစိမ်းများ ရောက်လာသည်။ ကျမတို့‌ နေသည့်တိုက်သည် မိုတယ်လိုနေရာမျိုးဖြစ်တာကြောင့် အခန်းလာငှားသူများဟုသာထင်ကာ ဆက်က‌စားနေသည်။ ထို့နောက် ကျမမျက်လုံးထဲ ပိုးကောင်ဝင်သွား၍ အခန်းတွင်ကျန်ခဲ့သော အမျိုးသားကို ဖုန်းဆက်ခေါ်ရသည်။ သူရောက်လာပြီး ခနအကြာတွင် စောစောက လူစိမ်းတအုပ်အကြောင်း အသိထံက သိလိုက်ရသည်။

ကျမတို့တိုက်က အခန်းတခုတွင်နေသည့် အမျိုးသားတယောက် လမ်းမှာ မူးယစ်ဆေးသုံးစွဲနေတုန်း ရဲနဲ့မိတာကြောင့် အခန်းအထိ လာရှာကြခြင်းဖြစ်သည်။ ထိုသူနေသည့်အခန်းကို ရှာကြသည်။ မူးယစ်ဆေးတွေ့သဖြင့် ထိုသူ၏ အမျိုးသမီးကိုပါ ဖမ်းသွားကြသည်။

အသိထံမှ ထိုအကြောင်းကြားကြားချင်း ကျမတို့လင်မယား အမြန်ပင် တခြားနေရာထွက်ကြရသည်။ အမြန်မထွက်၍ မဖြစ်။ ကျမတို့တွင် ဗီဇာသက်တမ်းကုန်နေပြီ။ မတော်၍ ကျမတို့အခန်းတွေကိုပါ စစ်ဆေးလျှင် မူးယစ်ဆေးမရှိသော်ငြား ဗီဇာကုန်နေသောကြောင့် အန္တရာယ်ဖြစ်နိုင်သည်။ အခြေအနေနဲ့ အချိန်အခါအရ ကျမတို့ မနှေးသောကြောင့် လွတ်မြောက်ခဲ့ကြရသည်။

ဒီတခါ အိမ်ပြန်ရောက်ရင်တော့ ကျမ မိလေးမဟုတ်ကြောင်း အမေ့ကို ‌ပြောပြရဦးမည်။