‘အသက်တွေ စျေးပေါတဲ့နိုင်ငံ’
Simonလွန်ခဲ့တဲ့ ၁၀ နှစ်ကျာ် ကျနော် ချာတိတ်ဘ၀ ၁၈၊ ၁၉လောက်က ဗီယက်နမ်ကကောင်တွေနဲ့ ပေါင်းဖူးတယ်။ ဒီကောင်တွေက ကျနော်လုပ်တဲ့ဟိုတယ်မှာ ပန်းကန်လာဆေးတာ။ ဒါပေမဲ့ ခဏပါပဲ၊ ၁ နှစ်၊ ၂ နှစ်လောက်ကြာတော့ ဗီယက်နမ်အစိုးရရဲ့ ပြုပြင်ပြောင်းလဲမှုတွေနဲ့အတူ စီးပွားရေးအခွင့်အလမ်းတွေ ပွင့်လာတော့ ဒီကောင်တွေ အကုန် ပြည်တော်ပြန်ကုန်တာပဲ။
ဒီကောင်တွေ ဗီယက်နမ်မပြန်ခင် ဒီကောင်တွေနဲ့ ပေါင်းမိတဲ့ခဏမှာ သိတာတခုက ဘာလဲဆိုရင် ဒီကောင်တွေက ခွေးသားကို တော်တော်ကြိုက်တယ်ဆိုတာပဲ။ ဒီကောင်တွေအတွက် ခွေးသားစားတာလည်း အပြစ်တော့မဟုတ်ဘူး။ အမေရိကန်နဲ့ စစ်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ကာလတလျှောက် ဗီယက်နမ်မှာ စားစရာအသားဆိုလို့ လက်ညိုးထိုးပြစရာ ခွေးပဲ ကျန်တော့တာကိုး။
ဒီတော့ ခွေးက သူတို့အတွက် စားစရာအသားဟင်းတခု ဖြစ်လာတယ်။ ကျနော်တို့ နွားတွေ၊ ဝက်တွေ၊ ကြက်တွေ၊ ဘဲတွေ မွေးသလို ဒီကောင်တွေကလည်း ခွေးကို နှစ်ကူးမှာပေါ်ဖို့အတွက် ငယ်ငယ်လေးကတည်းက သေချာမွေးပြီးထားတာ။ အချိန်တန်ရင် ဘယ်လောက်ရင်းနှီးပြီး ဘယ်လိုသံယောဇဥ်ရှိရှိ ပေါ်ပြီးစားတော့တာပဲ။
တနေ့က ရန်ကုန်မှာ ခွေးတကောင်ကိုရိုက်သတ်ပြီး ချက်စားလိုက်ကြတယ်ဆိုတဲ့ သတင်းတပုဒ်တက်လာပြီး တိချစ်သူတွေကြားမှာ အတော်လေး ဂယက် ထသွားကြတယ်။ ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ဒီသတင်းကိုကြားပြီး စိတ်မကောင်းဘူး။
ပိုပြီး စိတ်မကောင်းတာက ပိုင်ရှင်ဖြစ်သူက သူ့ခွေးကို ငွေ ၃ သောင်းနဲ့ ခွေးသားစားချင်တဲ့သူကို ရောင်းလိုက်တာပဲ။
ငွေ ၃ သောင်းဆိုတဲ့ပမာဏက ဒီခေတ်မှာ ဘာတန်ဖိုးမှ မရှိပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒီလို ငွေလေး ၃ သောင်းအတွက်နဲ့ ကိုယ့်အပေါ်ချစ်တဲ့သူ၊ ကိုယ့်ကို ယုံစားတဲ့သူရဲ့အသက်ကို လဲပစ်လိုက်တာကိုတော့ အံ့သြတယ်။ တဘက်က စားချင်လို့ ငွေပေးပြီး ဝယ်တဲ့သူထက် ကိုယ်တိုင်က စိတ်လိုလက်ရနဲ့ ကိုယ့်ခွေးကို ငွေ ၃ သောင်းနဲ့ ရောင်းလိုက်တဲ့သူကိုပဲ ပိုအံ့သြမိတာ။
အားလုံးသိတဲ့အတိုင်း ခွေးဆိုတဲ့အမျိုးက သခင်ကို ပြန်ဒုက္ခပေးတာ အတော်ရှားပါတယ်။ အကုန်လုံးနီးပါးက သခင်အပေါ်၊ သူ့ကိုမွေးထားတဲ့ မိသားစုအပေါ် သစ္စာရှိကြတယ်။ တချို့ ရပ်ကွက်က ကျွေးမွေးထားတဲ့ လမ်းဘေးခွေးတွေဆိုရင် တရပ်ကွက်လုံးအပေါ်တောင် သစ္စာရှိပြီး လမ်းထဲ လူစိမ်းဝင်ရင် တောင် အချက်ပေးပြီး ဟောင်ကြတာ။
ကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်း ခွေးချစ်တတ်သလို ကိုယ်တိုင်လည်း မွေးခဲ့ဖူးတယ်။ တခါတလေ ကိုယ်မွေးထားတဲ့ကောင်က အဆော့လွန်ပြီး ပေါက်ကရလုပ်တဲ့အခါမျိုးမှာ ဒီကောင့်ကို အပြစ်ပေးတာကလွဲရင် သေစေလောက်တဲ့ထိ ရိုက်နှက်တာတွေ တခါမှ မလုပ်ခဲ့ဖူးဘူး။
ဒါကြောင့် ကိုယ့်ခွေးကို စားမယ်ဆိုတာသိလျက်နဲ့ ငွေလေး ၃ သောင်းနဲ့ ရောင်းလိုက်တဲ့သူရဲ့စိတ်ကို နားမလည်နိုင်တာ။
ဒါပေမယ့် ဒါကိုမြင်တဲ့အခါ ဒီလိုလူတွေကို တွေ့တဲ့အခါ စဥ်းစားမိတာတခုက ကျနော်တို့နိုင်ငံရေးမှာလည်း ဒီလိုလူတွေ အများကြီးရှိနေတယ် ဆိုတာပဲ။
အမေစုကို ချစ်တယ်၊ တိုင်းပြည်ကို ချစ်တယ်။ ဒါပေသည့် တကယ်တမ်း ကိုယ်ကျိုးစီးပွားနဲ့ယှဥ်လာရင် အမေစုဆိုတဲ့ အမျိုးသမီးကြီးလည်း အရေးမကြီးတော့သလို မွေးလာကတည်းက ကိုယ်ကြီးပြင်းခဲ့တဲ့ ကိုယ့်တိုင်းပြည်ကြီးကလည်း အရေးမကြီးတော့ဘူး။
ငွေ ၃ သောင်းနဲ့ ကိုယ့်ခွေးကို ချက်စားမယ့်သူဆီ ရောင်းစားလိုက်တဲ့ ခွေးပိုင်ရှင်လို ကျနော်တို့ရဲ့ ဒီနိုင်ငံရေးလောကထဲမှာလည်း တိုင်းပြည်ကို ရရာစျေးနဲ့ ထိုးရောင်းတဲ့သူတွေ၊ အမေစုနာမည် ဘာဖြစ်ဖြစ် စောက်ရေးမကြီးဘူးဆိုပြီး ထိုးချတဲ့သူတွေ တကယ်ကိုရှိတယ်။ ပြောရမယ်ဆိုရင် ဒီနိုင်ငံရေးမှာ စိတ်မကောင်းစရာတွေ၊ ဝမ်းနည်းစရာတွေ အများကြီးဗျာ။
ပြီးခဲ့တဲ့ရက်ကဆိုရင်လည်း အညာမှာ စစ်တပ်က လေကြောင်းနဲ့ဗုံးကြဲလို့ အသက်သေဆုံးခဲ့ရတဲ့ ပြည်သူတွေ အများကြီးရှိခဲ့ကြတယ်။ မိသားစုစားဝတ်နေရေးအတွက် လယ်ထဲကောက်သင်းကောက်တဲ့ ၃ တန်းအရွယ် ကလေးလေး မိုင်းထိလို့ ခြေထောက်နှစ်ဘက်လုံးပြတ်ပြီး ဆေးရုံမှာ ဆေးကုသမှု ခံနေရတယ် စသည်ဖြင့် နေ့စဥ်မှာ ကျနော်တို့နိုင်ငံအတွင်း ရင်နဲ့မမျှအောင် ဘယ်လိုမှ စိတ်မချမ်းသာရအောင် ဖြစ်ပျက်နေတဲ့ လူမဆန်တဲ့ အဖြစ်အပျက်တွေမှ အများကြီး။
ဒါပေမယ့် လိုင်းပေါ်မှာ ဒီလိုသတင်းတွေက ခွေးတကောင် အသတ်ခံလိုက်ရတဲ့ သတင်းလောက် အရေးမကြီးသလို အနုပညာလောကထဲက ဇာတ်ရှုပ်တွေလောက် လူအများစုရဲ့ အာရုံစိုက်မခံရတာကိုလည်း စိတ်မကောင်းစွာ တွေ့လိုက်ရပြန်တယ်။
ကျနော်ငယ်ငယ်က အဘွားနဲ့ စျေးထဲကိုလိုက်တိုင်း သားတန်း၊ ငါးတန်းမှာ ငါးသေတွေ အပုံလိုက်၊ ကြက်သေတွေ အပုံလိုက်တွေထဲက စားချင်တဲ့အကောင်ကို ငွေပေးပြီး စားဖို့ ရွေးဝယ်နေကြတာကိုမြင်တော့ တိရစ္ဆာန်တွေရဲ့ အသက်ဆိုတာ စျေးပေါပေါနဲ့ ဒီလောက်ပဲတန်တာလားလို့ တွေးခဲ့မိတယ်။
ဒါပေမယ့် အသက်အရွယ်တခု ရောက်လာတဲ့အခါ ထပ်သိလိုက်ရတာ တခုကတော့ ငါတို့နိုင်ငံမှာ တိရစ္ဆာန်မှမဟုတ်ဘူး၊ လူတွေရဲ့အသက်ကလည်း စျေးပေါတယ်ဆိုတာ ထပ်ပြီး သိလိုက်ရပြန်တယ်။
Be the first to comment