အက်ဆေး

“ကမ္ဘာကြီး ပျက်ခါနီးမှ ဒို့နှစ်ယောက်က ချစ်မိကြတယ်” LOONNYI (၁) ကျနော်တို့က တကယ်ခက်ခဲတဲ့ကာလကြီးကို အတူအကွရောက်ရှိလာခဲ့ကြတယ်။ အတူတကွဆိုပေမယ့် အတူရှိမနေကြပြန်ဘူး။ ဒါပေမယ့် ဒို့နှလုံးသားတွေက နီးစပ်နေပြန်ရော။ ဒီကာလထဲမှာတော့ ချစ်ရသူတွေနဲ့ဝေးရခြင်းတွေ၊ စိတ်အလိုမကျတဲ့ရှင်သန်ခြင်းတွေ၊ ရှင်လျက်နဲ့ သေခြင်းတွေ၊ ခွဲခွာရမှုတွေအတွက် ဝမ်းနည်းခြင်းတွေ၊ ဒေါသတွေ၊ စိတ်ပိုင်းဆိုင်ရာတိုက်ခိုက်ခံရခြင်းတွေ၊ ရန်သူကိုရွံမုန်းခြင်းတွေ၊ ဖောက်ပြန်သူတွေကို စိတ်ပျက်ခြင်းတွေ၊ မတွေးခဲ့ဖူးတဲ့အနာတရ ရရှိခြင်းတွေ၊ ထင်မှတ်မထားတဲ့အရာတွေ ဖြစ်ပေါ်လာခြင်းတွေအပြင် တွေးမိထားတဲ့အတိုင်း ဖြစ်ပေါ်လာတဲ့ပြဿနာတွေအတွက် စိတ်ပင်ပန်းရခြင်းတွေနဲ့ နှလုံးသားက ဒဏ်ရာ […]

‘နေပူ၍ပင်လန့်ရသည်’ ​မောင်သစ်​အောင် တောင်ပေါ်ဒေသကား မိုးရာသီသည် စိတ်ပျက် ငြီးငြူဖွယ်ရာ အလွန်ကောင်း၏။ မိုးရွာလို့ မြေပြို၊ တောင်ပြိုဖြစ်ကာ လမ်းများပျက်သည်ကလည်း တော်တော်ပင် ဆိုးရွား၏။ တချို့ရွာတွေဆို ရွှံ့ဗွက်များ အိုင်ထကာ ဆိုင်ကယ်ပင်သွားစရာ လမ်းမရှိ။ ထို့ကြောင့် ကျနော်တို့သည် မိုးတွင်းကို အနားရသည့် ရာသီတခုပင် သဘောထားလေသည်။ (တောင်ပေါ်မိုးသည် မစဲဘဲ နည်းနည်းရွာသဖြင့် မည်သည့်အလုပ်မျှ ဟုတ်တိပတိမလုပ်ကြရ။) မိုးတွင်း၌ မဖြစ်မနေကိစ္စများသာ လုပ်ကြသည်။ တချို့အရေးမကြီးသည့် အရာများကားနေပူမှပင် သွား၍ […]

‘မောင်ရဲအကြောင်း’ ခခ မောင်ရဲက စာကျက်ပျင်းတယ်။ လက်သီးတချက်ထိုးရင် လူ ၁၀ ယောက်လောက် လွင့်ထွက်သွားတဲ့ South Indian ရုပ်ရှင်တွေရဲ့ Plot ကို အလွတ်နီးပါးရတတ်ပေမယ့် Vocabulary ၁၀ လုံးကို ၂ ရက်လောက် ကျက်တာတောင် စာမကျေချင်ဘူး။ With နဲ့ Which ကို အဓိပ္ပါယ်မကွဲသလို အသံထွက်လည်း ဝှစ် တမျိုးထဲသာ ထွက်တတ်တယ်။ Here နဲ့ Hear၊ Their […]

‘ရူးနေတဲ့ အရေးအသားကို ရေးသူ ရှိလား’ လွန်းညီ (၁) လီလီဆန်ကိုသိခဲ့လို့ ပထမဦးစွာ အားလုံးကို တောင်းပန်ပါတယ်။ လူတယောက်ကို လက်ဆွဲနှုတ်ဆက်ရင်း ပြည်တွင်းစစ်ကြီး ရှည်ကြာခဲ့တာကိုရော။ ကိုယ်ချစ်တဲ့သူနဲ့ ဝေးခဲ့ရတာကိုရော။ စာမေးပွဲဖြေရတာတွေကို ခင်ဗျားတို့ မုန်းဖူးသလား။ ခင်ဗျားတို့မကြုံဖူးတဲ့ စာမေးပွဲကို ကျနော်ဖြေဆိုခဲ့ဖူးပါတယ်။ ဘာသာရပ်နှစ်ခု မတူညီပေမယ့် မျက်ရည်အမှတ်တွေက စိုးရိမ်ရေမှတ်ထက် ကျော်လွန်တယ်။ သာရေးနဲ့နာရေး ဘယ်ဟာကိုရွေးမလဲဆိုရင် ဝက်သားကြိုက်တဲ့သီပေါဟာ ဗန်းမော်က ဝယ်ခဲ့တဲ့ အပျိုတော်တွေပြန်သွားမှာကို စိုးရိမ်ခဲ့တယ်။ ဒီလိုနဲ့ […]

‘အိပ်မက်နံပါတ် ၄၉၆’ အီယန် လေနှင်ရာ လွင့်နေတဲ့ တိမ်တွေကို ငေးကြည့်နေရင်းမှာပဲ နှစ်ကာလဟာ အလယ်တည့်တည့်ကနေထက်ပိုင်းကျိုးကျသွားတယ်။ ခြောက်လတာဆိုတဲ့ ကာလဟာ ကိုယ်အမှန်တကယ် ပိုင်ဆိုင်ခွင့်ရတဲ့ အချိန်မဟုတ်သလိုပဲ အားတက်သရော ဖြတ်သန်းရမှာကိုလည်း မေ့ခဲ့။ သတိရလို့ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ခြစားခံလိုက်ရတဲ့ စာရွက်တွေလို ဘာအခန်းမှာ ဘာအမှတ်တရကို ချရေးမိခဲ့တာလဲဆိုတာ ခြေရာလက်ရာ ရှာမရတော့။ နှစ်စတုန်းကတော့ ပိုက်ဆံလေး ပြန်စုပြီး အမေ့အပြုံးကို ပြန်ရွေးမယ်၊ ပိုတာလေးနဲ့ အိပ်မက်တွေကို အရောင်တင်မယ် စိတ်ကူးနဲ့ […]

‘ကျ​နော့် မြို့ကလေး’ ရန်ရန် ၁။ လူတယောက်လျှင် တနေ့မဟုတ်တနေ့ စောလျှင်စွာ အိပ်စက်အနားယူနေနိုင်သည်။ သို့မဟုတ် နှစ်အတန်ကြာသည်အထိ၊ ပြတင်းတံခါးတွင် စီးကျနေသော ငေးမောမှုများနှင့် အိပ်စက်မှုများအတွက် နောက်ကျနေတတ်လိမ့်မည်။ လူတိုင်းလူတိုင်း၏ မရင့်ကျက်သောပန်းများပွင့်မည်ဆိုလျှင် သတိရစိတ်ပင် ဖြစ်မည်။ လွမ်းဆွတ်မှု အမည်နာမ,ဖြင့်လည်း အသေအချာပြောနိုင်သော၊ လုံးဝ မရင့်ကျက်နိုင်သောများသာဖြစ်မည်။ ၂။ တယောက်မဟုတ် တယောက်အိတ်ကပ်ကိုယ်စီထဲတွင် တနင်္ဂနွေနေ့များ ရှိနေချင် ရှိနေလိမ့်မည်။ သို့တိုင် ကျ​နော့်တွင်ရှိသော ဗုဒ္ဓဟူးနေ့များသည်သာ ပြန့်ကြဲနေကြဖြစ်သည်။ နယ်နိမိတ်များသည် […]

‘ခမ်းနားတဲ့ နေဝင်ချိန်’ ရီ​ဗော်တီ ကျနော် ၆ တန်းနှစ်က နာရေးတခု လိုက်ပို့ဖူးတယ်။ အတန်းဖော်သူငယ်ချင်းရဲ့အမေ့နာရေးပါ။ သုဿန်က တမြို့လုံးနီးပါး အသုံးပြုနေတဲ့ သုဿန် ကျနော်တို့မြို့မှာတော့ နာမည်ကြီးပေါ့။ ၂၀၀၈ ဝန်းကျင်ဆိုတော့ သန့်ရှင်းမှုမရှိ သပ်ရပ်မှုမရှိဘဲ တကယ့်ကို စိတ်ခြောက်ခြားစရာရသ အပြည့်ပေးပါတယ်။ အရိုးနဲ့အရိုးခေါင်းတွေဆိုတာ သုဿန်ရဲ့ ဘယ်နေရာကိုပဲကြည့်ကြည့် အပုံလိုက်ပဲ။ ကလေးဘဝဆိုတော့ ဘာမှမသိဘူးလေ စပ်စုချင်တာနဲ့ အခေါင်းထဲထည့်တာကစလို့ မြေကျတာအဆုံး အကုန်လိုက်ကြည့်မိတယ်။ ညဆိုရင် မြင်ထားသမျှက မျက်လုံးထဲကမထွက်ဘူး […]